«Ένα Σκιάχτρο και ένα Όνειρο» - Κριτική της Ρένας Τριανταφύλλου (Καθηγήτρια Αγγλικής Γλώσσας, 2ο ΔΣ Κω)

Κριτική της Ρένας Τριανταφύλλου (Καθηγήτρια Αγγλικής Γλώσσας, 2ο ΔΣ Κω)

«Ένα Σκιάχτρο και ένα Όνειρο» σε απόδοση και σκηνοθεσία του Γιώργου Παπαδάκη.

Εμπνευσμένο από το έργο του Ευγένιου Τριβιζά «Το Όνειρο του Σκιάχτρου».

Μία παραγωγή του ΚΔΑΠ Imagine, Κως, 01-09 Ioυνίου 2025.

[Μια παράσταση για γενναίους αεροπόρους.

Όνειρο: Ένας γρίφος για δυνατούς λύτες.

Ένα σκιάχτρο και πολλά όνειρα.

Πολλά όνειρα, πτήσεις και πτώσεις.

Πτώσεις μεταφορικές. Πτώσεις προστακτικές.

Πολλή φασαρία για το τίποτα και πολλή φασαρία για όλα.

Η παράσταση αυτή μίλησε τόσο δυνατά, που έμεινε αξέχαστη]

Δεν με κερδίζει συχνά το θέατρο. Με κερδίζουν, ωστόσο, οι αποδόσεις και οι ερμηνείες.

Πήγα στην πρόβα generale.

Θα αναφερθώ σε ονόματα, θα θίξω σκηνικά, κοστούμια, συνειρμούς και καταστάσεις.

Από την αρχή φαντάζεται κανείς ότι δεν πρόκειται απλώς για μια άλλη παιδική

παράσταση, αλλά η στοχοθεσία του πονήματος είναι βαθύτερη και φέρει μεγάλη ευθύνη:

να διαπραγματευτεί και να απεικονίσει αξίες και σύμβολα, να σηκώσει το βάρος της

(υπαρξιακής) ελευθερίας και να ωθήσει τον θεατή να σταθεί στο ύψος το δικό του αλλά

και των εκάστοτε περιστάσεων. Απλό αλλά περίπλοκο. Κοινότυπο αλλά μέγα ζητούμενο.

«Αν σου αρέσει η Άβυσσος, πρέπει να έχεις φτερά»

– Friedrich Wilhelm Nietzsche

Το παράθεμα αυτό, λοιπόν, αποτέλεσε την αφόρμηση για το ξετύλιγμα της πλοκής και

εξυπηρέτησε πέρα ως πέρα την οικονομία του έργου μέσα από την νοηματική πυκνότητα

και τον βαθύ συμβολισμό του ύψους (φτερά) και του βάθους (Άβυσσος).

Ο Νίτσε υπονοεί:

~Η Άβυσσος: το απύθμενο βάθος της ύπαρξης, το άγνωστο, το τραυματικό, η

υπαρξιακή αλήθεια, που προκύπτει μέσα από την πτώση και την διερεύνηση.

~Τα φτερά: η ανυψωτική δύναμη, το θάρρος της υπέρβασης, η δύναμη της αυτογνωσίας

και η ανθεκτικότητα στην σκοτοδίνη της Αβύσσου.

Η αρχή της παράστασης προανήγγειλε μια ενήλικη ματιά στα πράγματα σε πλαίσιο

παιδικού βιβλιοκειμένου. Ανά σκηνές, ένιωθε κανείς να τον συνεπαίρνουν οι

υπερρεαλιστικές εμφανίσεις των ηθοποιών στον χώρο. Στο ευφυές σκηνοθετικό πλαίσιο

του Γιώργου Παπαδάκη οι μάσκες της Γιούλας Κουτσουμπού, πέφτουν στο πάτωμα. Αν

δεν φορεθούν, η παράσταση δεν ξεκινάει. Αν δεν ξαναπέσουν, η παράσταση δεν λήγει.

Ανέλπιστα επαγγελματικές οι ερμηνείες της ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας με

προετοιμασία μόλις ελάχιστων μηνών, τα υπέροχα σκηνικά με ανακυκλώσιμα υλικά και

οι αντισυμβατικές ενδυματολογικές επιλογές της Βασιλικής Σαϊτη. Σε όλα τα παραπάνω

προστέθηκε το εξαιρετικό μουσικό ταίριασμα με techno υπόκρουση του Παύλου

Αθανασίου, το οποίο πλαισίωσε ολόσωστα την σκηνοθεσία και συντόνισε με

μεταμοντέρνα διάσταση τις ερμηνείες των ηθοποιών με την σουρεαλιστική τους

παρουσία.

Σε έναν χώρο διαμορφωμένο για καθήμενους, με δύο αντικριστούς καναπέδες και

απόσταση αναπνοής από την σκηνή, έρχεται η έκπληξη. Μέσω του σκηνοθετικού τρικ

μετάβασης των θεατών σε δεύτερο χώρο τoυ Imagine και εν ώρα δίκης του σκιάχτρου,

δικάζονται και ανθρώπινα αξιακά συστήματα, μπαίνουν μάσκες και φίμωτρα, επικρατεί ο

νόμος του ισχυρού με κοινωνικά προσωπεία. Εκεί που θίγονται προσωπικότητες και

καταπίνονται αμάσητες από την κοινωνική μηχανή με το σκιάχτρο να ακούει αμίλητο την

καταδίκη του. Ο "Ακάθιστος Ύμνος" των θεατών, που παρακολουθούν όρθιοι σε μία

ατμόσφαιρα φαινομενικά χιουμοριστική αλλά βαθιά υπαρξιακή. Διαπερατή η έννοια του

δικαίου από την αίσθηση της εγκόσμιας αδικίας.

Με προσθήκες ποίησης του Παπαδάκη, χωρίς κατάχρηση χωροχρόνου του αυθεντικού

κειμένου και με ξεκάθαρες μεταφορές σοφής λαϊκής κουλτούρας μέσα από το τραγούδι

του Αλέξη Παντελίδη, κράτησα τα δύο παρακάτω:

την εσωτερική διαπραγμάτευση της ελευθερίας και της αυθεντικότητας

και

την διάχυτη χρήση των διπόλων καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης.

Η παράσταση αυτή δεν σε πάει απλώς παρακάτω, αλλά σου τεντώνει τα άκρα, για

να σε προεκτείνει. Σε ανακατευθύνει, σε ανεβάζει και σε κατεβάζει, σε

ανατοποθετεί... Και αν αποφασίσεις να συμπορευτείς είτε με παιδικό είτε με «ώριμο»

μυαλό, σου αποδίδει το βάρος της ελευθερίας. Δεν σε αφήνει να κάνεις ελεύθερη

πτώση... ΕΙΣΑΙ η πτώση και η επί-πτωση.

Ελπίζω σε τέτοιες παραστάσεις. Ελπίζω σε τέτοιες αποδόσεις και ερμηνείες. Έφυγα

περισσότερο ελεύθερη…

«Ίσως αυτό να είναι η ζωή. Ένα κλείσιμο του ματιού στα αστέρια»

-Jack Kerouac

(Σήμερα, 09/06/2025, κλείνει η αυλαία.)

*Φωτογραφίες και βίντεο από επιλεγμένο προσωπικό αρχείο της Ρένας Τριανταφύλλου

Παίζουν (με αλφαβητική σειρά):

Ειρήνη Καλαϊτζίδου

Μαρία Καρπαθίου

Κωνσταντίνα Κορομπίλη

Χριστίνα Λιβυδίκου

Γιάννα Μαργαρίτη

Δημήτρης Μπακαλούμας

Σέβη Μπίλλη

Δήμητρα Μπραντιτσα

Εριέτα Ντούφα

Αλέξης Παντελίδης

Δήμητρα Πατητάκη

Σταματίνα Περάκη

Άννα Σταμόγλου

Αναστασία Τσολακίδου

Ευαγγελία Χατζηστάση

Μαίρη Χρυσοχόου

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία -Μουσική Επιμέλεια: Γιώργος Παπαδάκης

Σκηνικά-Κοστούμια-Επιμέλεια Αφίσας: Βασιλική Σαΐτη

Κατασκευή Μασκών: Γιούλα Κουτσουμπού Σχεδιασμός

Φωτισμών: Αλέξης Παντελίδης Πρωτότυπη Μουσική

σύνθεση: Παύλος Αθανασίου Πληροφορίες

Παράστασης:

Χώρος: ΚΔΑΠ Imagine

Ημερομηνίες: 1,7,8,9 Ιουνίου

Ώρα: 20.30

Κατάλληλο για παιδιά άνω των 7 ετών και ενήλικες