Καΐσερλης Κώστας: Ο Γιακουμής έρχεται κάθε χρόνο στο παγκάκι να μου θυμίσει πόσα μπορούν να φτιάξουν οι ανώνυμοι άνθρωποι

Δεν γίνεται να μην με επισκεφτεί ο Γιακουμής. Κάθεται στο παγκάκι και αρχίζει να με πειράζει. Βλέπεις ήταν το πειραχτήρι της μικρής παρέας του Δήμου μας, στα πρώτα βήματα μας, όταν ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε τα τεχνικά συνεργεία. Δεν υπήρχε περίπτωση να του ξεφύγει κανένας[k1] . Και εγώ τώρα το καλοκαίρι δεν γίνεται να μην τον θυμηθώ αφού κάθε πρωί για το Κάστρο περνώ μπροστά από το κτήριο της Φιλαρμονικής στη μέση του Ακταίον και της Αύρας.

Ο Δε Λαστίκ δίπλα μου πήγαινε να σκάσει. Άκουγε τον Γιακουμή να με πειράζει και δεν μπορούσε να το διανοηθεί. Κύριε συγγνώμη δεν σας γνωρίζω, εγώ βρίσκομαι στον Χάντακα και σεις πολύ ψηλά, δεν μιλάνε έτσι στον Δήμαρχο του λέει.  Και ο Γιακουμής βάζει τα γέλια. Φοράς του απαντά και σταυρό στο στήθος και δεν ξέρεις ότι στον κόσμο που ζούμε εκεί ψηλά είμαστε όλοι το ίδιο και ο βασιλιάς και ο στρατιώτης.

Ρε δήμαρχε μου λέει γυρίζοντας σε μένα. Τι γίνεται στο νησί μας; Τόσο έχουν μπατταλέψει οι σημερινοί που αντί να χτίζουν γραφεία και σχολεία πάνε και νοικιάζουν και βάζουν κοντέινερ;

Το παγκάκι δεν πέρασε στιγμή και έκαμε τα μαγικά του! Ήταν εκείνο το απόγευμα στο Στέκι που ο Γιακουμής Τσεσμετζής για να με πειράξει λέει μπροστά στους εφτά τεχνίτες μας, τόσοι ήταν τότε, ρε Δήμαρχε τι τους προσέλαβες και κάθονται Δεν πάμε να χτίσουμε κανένα κτίριο! Εδώ ο εργολάβος από την Κρήτη με διό καλουπατζήδες έφτιαξε το γεφύρι του αείμνηστου Πασσανικολάκη.

Όταν περνάτε μπροστά από το κτίριο της Φιλαρμονικής να ξέρετε ότι αυτό δεν το έχτισαν οι Ιταλοί.  Ήταν ο Γιακουμής που κεντούσε μαζί με όλους τους άλλους που κατεδάφισαν το παλιό ισόγειο και το έκαμαν διώροφο με τις καμάρες του και τα μπαλκόνια του, το ίδιο και καλύτερο από των Ιταλών. Μια αρχιτεκτόνισσα, η Τζούλια,  με δύο μηχανικούς τον Λευτέρη και τον Δημήτρη, δύο μαραγκούς και πέντε τεχνίτες ήταν το πρώτο από τα δεκάδες σύγχρονα κτίρια του Δήμου μας.   

Και ο Δε Λαστίκ που για τα μάτια μιας πανέμορφης Κώτισας, της Νερατζιώς, έγινε Κώτης και έχτισε ολόκληρο Κάστρο, που το ονόμασε μάλιστα και Κάστρο της Νερατζιάς,  κουτουνούσε χαρούμενος γιατί ήξερε ότι η δημιουργία δεν έρχεται μόνη της, δεν χρειάζονται πολλοί, αλλά την αγάπη για προσφορά και την ενότητα των πολιτών με τους υπαλλήλους του Δήμου.

Κ. Καϊσερλης π. Δήμαρχος Κω  Ο ήλιος έχει φτάσει στο μπόι και σκέφτομαι ότι ήταν λάθος που ασχολήθηκα με τον Γεωδίφη όταν αυτά που ζω στο παγκάκι είναι τα σπουδαία.