Τα επικίνδυνα παιχνίδια της κυβέρνησης: Συνταγματική αναθεώρηση & απλή αναλογική. Γράφει ο κ Χόνδρος

ΤΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ:
ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ & ΑΠΛΗ ΑΝΑΛΟΓΙΚΗ

Δυστυχώς, στη χώρα μας αρκετές φορές ο λαϊκισμός επεβλήθη της λογικής και θριάμβευσε έναντι αυτής οδηγώντας το λαό από ένα μικρό κακό (την επικράτηση του λαϊκισμού) σε ένα γιγάντιο (τις συνέπειες της επικράτησης του λαϊκισμού). Εντούτοις, οι μέρες που ζούμε είναι ξεχωριστές. Τούτο διότι είναι η πρώτη φορά που μία εκλεγμένη και στερεωμένη στον λαϊκισμό κυβέρνηση, αδυνατώντας να πράξει τι το εποικοδομητικό για το κράτος, επιλέγει ως μέσο άσκησης πολιτικής το λαϊκισμό και την ασχετολογία επί παντός επιστητού.
Αναντίρρητα, ουδείς στοιχειωδώς σοβαρός άνθρωπος θα αφιέρωνε χρόνο μελετώντας τα υπουργικά πεπραγμένα του κ. Πολακη, τις αλήστου μνήμης φράσεις της κ. Τασίας ή βεβαίως την «κομμουνιστική φύση» του κ. Κατρούγκαλου. Όταν, όμως, η ασχετολογία και ο πολιτικός καιροσκοπισμός προέρχεται από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό και αφορά το σπουδαιότατο σε μία δημοκρατική χώρα θέμα της αναθεώρησης του Συντάγματος, τότε σε κανέναν δεν αναγνωρίζεται το δικαίωμα να παραμένει σιωπηλός.
Από τα πρώτα κιόλας μετεπαναστατικά χρόνια η χώρα μας υιοθέτησε Συντάγματα που στη συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν φιλελεύθερα και προοδευτικά σε σύγκριση με τα λοιπά Συντάγματα του δυτικού κόσμου. Η συνταγματική μας, λοιπόν, παράδοση είναι πλούσια και βασίζεται σε μία ισχυρή και ικανότατη επιστημονική κοινότητα που με τη θεωρητική της προσέγγιση προετοίμαζε τις συνταγματικές αλλαγές, οι οποίες γινόντουσαν κτήμα του λαού και πετύχαιναν συνήθως να δώσουν νέα πνοή στο κράτος. Το ανωτέρω συμπέρασμα προκύπτει από τη μελέτη των περιπτώσεων που μία συνταγματική αναθεώρηση ακολουθήθηκε από μία περίοδο ανάκαμψης και ευημερίας.
Ωστόσο, στην παρούσα συγκυρία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί μόνον τη λαϊκιστική τακτική της ικανοποίησης των αριστερών ιδεοληψιών της προς τέρψη του κομματικού της ακροατηρίου. Αδιαφορεί δε για την ήδη άνω της δεκαετίας επιστημονική συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος, η οποία άνοιξε αμέσως σχεδόν μετά την αναθεώρηση του 2001 λόγω της ατολμίας της τότε αναθεωρητικής Βουλής.
Αρχικά, προτείνεται η συνταγματική καθιέρωση της απλής αναλογικής! Δύο εξηγήσεις χωρούν: ή πρόκειται περί ηλιθίων ή πρόκειται περί εξαιρετικά επικίνδυνων. Ας το πούμε απλά, μήπως γίνει κατανοητό στους κυβερνώντες. Δεν είναι δουλειά του Συντάγματος να ορίζει το εκλογικό σύστημα ανάδειξης της Βουλής. Αυτό το κάνει η ίδια η Βουλή διά του εκλογικού νόμου που ψηφίζει. Επιπλέον, η πρόταση για συνταγματική καθιέρωση της απλής αναλογικής υποκρύπτει μία καθεστωτική αντίληψη, που δεν αρμόζει στη δημοκρατία μας. Ας το δούμε απλά: παγίως όταν ήταν στο 3% ο κ. Τσίπρας επιζητούσε την απλή αναλογική για να έχει πολιτικό ρόλο, ήλθε στην κυβέρνηση λόγω της αυξημένης αναλογικής και τώρα που διαβλέπει ότι σύντομα δεν θα έχει πάλι ρόλο στα πολιτικά δρώμενα ψηφίζει εκλογικό νόμο με απλή αναλογική για να μπορεί μελλοντικά να εκβιάσει πολιτική επιρροή. Προτείνει δε να περιβληθεί η απλή αναλογική τον τύπο του συνταγματικού κανόνα για να είναι δυσχερές να τροποποιηθεί!
Είναι λυπηρό, όμως, που ένας Πρωθυπουργός, όσο απελπισμένος και να είναι, προσπαθεί να επιβιώσει θέτοντας σε κίνδυνο τη σταθερότητα του κράτους. Διότι η εφαρμογή της απλής αναλογικής μόνον αυτό θα πετύχει: να καθίσταται αδύνατον για τις ευρείες πλειοψηφίες να κυβερνήσουν και οι συγκροτούμενες κυβερνήσεις να αδυνατούν να εφαρμόσουν τις πολιτικές για τις οποίες εξελέγησαν. Ας θυμηθούμε ότι ισχυρές κυβερνητικές πλειοψηφίες άνω των 160 βουλευτών αντιμετώπισαν σωρεία προβλημάτων, αν και οι βουλευτές προέρχονταν από τον ίδιο πολιτικό σχηματισμό. Πώς, λοιπόν, μπορεί να αποτελέσει πυλώνα σταθερότητας η απλή αναλογική όταν οδηγεί σε κυβερνήσεις συνεργασίας τουλάχιστον 3-4 κομμάτων;
Εν συνεχεία, η πρόταση του Πρωθυπουργού για τη συνταγματική αναθεώρηση άγγιξε και τις αρμοδιότητες και τον τρόπο εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας. Σε ένα μόλις ζήτημα πέτυχε ο Πρωθυπουργός να αναμείξει σωρεία ακανθώδη θέματα της συνταγματικής επιστήμης. Προσπαθώντας να συγκεράσει απόψεις, τις οποίες προφανώς δεν κατανοεί, ο κ. Τσίπρας πρότεινε να εκλέγεται ο ΠτΔ από τη Βουλή και εάν αυτό δεν επιτευχθεί να εκλεγεί από το λαό. Η δε εκλογή από το λαό να μη συνεπάγεται διάλυση της Βουλής. Ο ρόλος του Κοινοβουλίου, λοιπόν, προτείνεται να είναι «ρόλος προδορπίου», πριν τη μεγάλη μάχη της επιλογής του ενός ή του άλλου υποψηφίου Προέδρου με την τάδε ή τη δείνα κομματική στήριξη. Σκεφθείτε την παρέλαση υποψηφίων Προέδρων, τα τηλεοπτικά σποτ που θα τους συνοδεύουν, την γραφικότητα ορισμένων, το ποσοστό εκλογικής συμμετοχής και την οξυδέρκεια της επιλογής από ένα εκλογικό σώμα επιρρεπές στο λαϊκισμό. Αναρωτιέμαι, βεβαίως, το μέλλον της Κυβέρνησης που ο λαός θα επιλέξει άλλον από το δικό της υποψήφιο.. Αντί δε να προταθεί μικρότερη πλειοψηφία για την εκλογή του ΠτΔ, προτείνεται η αύξηση του εκλογικού ορίου στα 2/3 της Βουλής. Ας σοβαρευτούμε επιτέλους. Στο επίπεδο των αρμοδιοτήτων του ΠτΔ προτείνεται η σύσταση γνωμοδοτικού οργάνου στο οποίο να παραπέμπει ο ΠτΔ ψηφισμένους νόμους για την έρευνα συνταγματικότητας. Προτείνει δηλαδή ο κ. Τσίπρας συνταγματικό Δικαστήριο; Αντιλαμβάνεται ότι στην ελληνική έννομη τάξη η συνταγματικότητα ενός νόμου ελέγχεται από κάθε βαθμίδος Δικαστήριο και δεν απαιτείται υπερκείμενο ολιγομελές όργανο που θα προκαταλαμβάνει την κρίση των τακτικών δικαστών;
Επιπλέον, προτείνεται η ισχυροποίηση του θεσμού του δημοψηφίσματος. Προφανώς, ο κ. Τσίπρας αντλεί τις προτάσεις του μετά τη θεαματική επιτυχία του δημοψηφίσματος του Ιουλίου 2015! Προτείνεται η υποχρεωτική διεξαγωγή δημοψηφίσματος για διεθνείς συνθήκες που μεταβιβάζουν κυριαρχικές αρμοδιότητες του κράτους. Και τι είναι οι κυριαρχικές αρμοδιότητες του κράτους; Ποιες αρμοδιότητες του κράτους εμπίπτουν στις κυριαρχικές; πώς θα κρίνει ο κάθε μέσος πολίτης τι είναι οι κυριαρχικές αρμοδιότητες, πώς εκχωρούνται, τι επιτυγχάνεται με την εκχώρησή τους, τι απεμπολείται με την εκχώρησή τους; Και τελικά, ποιος είναι ο νομοθετικός ρόλος της Βουλής; Μέχρι πρότινος διατηρούσα την πεποίθηση ότι το πυροτέχνημα του Ιουλίου 2015 είχε διαγράψει από τη λαϊκιστική ατζέντα της κυβέρνησης τα παιχνίδια γύρω από τα δημοψηφίσματα. Δυστυχώς, επλανόμην πλάνην οικτράν. Η κυβέρνηση επιθυμεί να επιβάλει τα δημοψηφίσματα σε σημείο ώστε να πιθανολογείται βάσιμα ότι σε 10 έτη από σήμερα μπορεί να προταθεί δημοψήφισμα για το πώς μας ψεκάζουν. Δεν μπορεί, μετά από 3 φορές αριστερά, αναμφισβήτητα θα βρεθούν 500.000 άτομα να υποστηρίξουν ότι το εξ αέρος ψέκασμα μας όχι μόνο συμβαίνει, αλλά αποτελεί εθνικό θέμα!
Κλείνοντας επιθυμώ να είμαι αισιόδοξος. Ο κ. Τσίπρας θα προσέξει τις ενέργειές του, θα τροποποιήσει λίγο τα σχέδια του για τη συνταγματική αναθεώρηση, θα κάνει την απλή αναλογική λίγο ενισχυμένη. Ακόμη, όμως, και έτσι να συμβεί ο κ. Τσίπρας θα εξακολουθεί να εκφράζει στον υπερθετικό βαθμό τον πολιτικό αγύρτη που για την προσωπική του πολιτική επιβίωση παίζει επικίνδυνα με θεμελιώδη ζητήματα της δημοκρατίας μας. Βεβαίως, μπορεί ο κ. Τσίπρας στα παιχνίδια του αυτά να συμβουλεύεται το διευθυντή στρατηγικού σχεδιασμού του Μεγάρου Μαξίμου κ. Καρανίκα. Τώρα ηρέμησα...