.gif)
Είναι η ιστορία του Muhammad, ενός νέου άνδρα που το καλοκαίρι του 2014 βρισκόταν εργαζόμενος σε ξενοδοχείο στο Ιράκ, έχοντας φύγει από την εμπόλεμη Συρία. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος, σπούδαζε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Δαμασκού. Τα αγγλικά του ήταν σχεδόν τέλεια, γι'αυτό και (στο Ιράκ) έκανε και τον διερμηνέα, βοηθώντας δημοσιογράφους να συνομιλήσουν με πρόσφυγες που είχαν εγκαταλείψει την πατρίδα τους, λόγω του ISIS. Το "πλάνο" ή μάλλον το όνειρο προέβλεπε, ότι ο Muhammad θα έφευγε το επόμενο διάστημα, με πλαστά χαρτιά, για τη Βρετανία, όπου θα ολοκλήρωνε τις σπουδές του. Οι εξελίξεις όμως ανέτρεψαν τα πάντα...
Τον Αύγουστο του 2014, βρισκόταν στο Erbil του Ιράκ...
"Ο πόλεμος είχε ξεσπάσει. Όταν έφυγα από τη Συρία για να έρθω εδώ, είχα μόνο 50 δολάρια στην τσέπη μου. Δεν είχα σχεδόν καθόλου χρήματα όταν έφτασα. Γνώρισα έναν άνδρα στον δρόμο και με φιλοξένησε στο σπίτι του, μου έδωσε φαγητό και στέγη. Αλλά ένιωθα τόση ντροπή να μένω στο σπίτι του, που περνούσα 11 ώρες την ημέρα, ψάχνοντας για δουλειά. Γύριζα πίσω μόνο για να κοιμηθώ. Τελικά, βρήκα δουλειά σε ένα ξενοδοχείο. Εκεί δούλευα 12 ώρες την ημέρα, για 7 ημέρες. Μου έδιναν 400 δολάρια τον μήνα. Τώρα, βρήκα ένα καινούριο ξενοδοχείο, που είναι πολύ καλύτερα. Δουλεύω 12 ώρες τη μέρα, για 600 δολάρια τον μήνα και έχω ένα ρεπό. Τις ελεύθερες ώρες μου, δουλεύω στο σχολείο, σαν καθηγητής Αγγλικών. Εργάζομαι συνολικά 18 ώρες κάθε μέρα. Και δεν έχω ξοδέψει καθόλου σχεδόν από τα χρήματά μου. Δεν έχω αγοράσει ούτε ένα μπλουζάκι. Έχω αποταμιεύσει 13.000 ευρώ, που είναι όσο ακριβώς χρειάζομαι για να αγοράσω ψεύτικα χαρτιά. Ξέρω έναν άνδρα, που μπορεί να με πάει στην Ευρώπη, με 13.000 ευρώ. Θα φύγω την επόμενη εβδομάδα. Θα πάω μία φορά ακόμη στη Συρία, να αποχαιρετήσω την οικογένειά μου και θα τα αφήσω όλα πίσω. Θα προσπαθήσω να τα ξεχάσω όλα και να τελειώσω τις σπουδές μου".
Τα σχέδιά του όμως ανατράπηκαν, όταν γύρισε στη Συρία...
"Πριν φύγω για την Ευρώπη, γύρισα στη Συρία για να δω την οικογένειά μου μία τελευταία φορά. Όσο έμεινα εκεί, κοιμόμουν σε έναν αχυρώνα που είχε ο θείος μου, γιατί η Αστυνομία χτυπούσε συνέχεια την πόρτα του πατέρα μου. Τελικά, ο πατέρας μου, μου είπε: 'Αν μείνεις εδώ περισσότερο, θα σε βρουν και θα σε σκοτώσουν'. Έτσι, ήρθα σε επαφή με έναν διακινητή και κανόνισε την μετακίνησή μου στην Κωνσταντινούπολη. Ήμουν έτοιμος να φύγω για την Ευρώπη, όταν δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από την αδελφή μου. Μου είπε, ότι η Αστυνομία είχε χτυπήσει άσχημα τον πατέρα μας και ότι, αν δεν έδινα 5.000 ευρώ για την εγχείριση που χρειαζόταν, θα πέθαινε. Τι να έκανα; Δεν είχα επιλογή. Δύο εβδομάδες αργότερα, έλαβα ακόμα χειρότερα νέα. Ο αδελφός μου είχε δολοφονηθεί από άνδρες του ISIS, ενώ δούλευε σε εταιρεία γεώτρησης πετρελαίου. Βρήκαν τη διεύθυνσή μας στην ταυτότητά του κι έστειλαν το κεφάλι του στο σπίτι μας, με ένα μήνυμα: 'Οι Κούρδοι δεν είναι μουσουλμάνοι'. Η μικρότερη αδελφή μου βρήκε το κεφάλι του αδελφού μου. Αυτό συνέβη πριν από έναν χρόνο περίπου. Από τότε, δεν έχει πει ούτε μία λέξη..."
"Για δύο εβδομάδες, δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Δεν μπορούσα να καταλάβω. Γιατί συνέβη κάτι τέτοιο στην οικογένειά μου; Όλα τα κάναμε σωστά. Όλα. Ήμασταν τίμιοι με όλους. Φερόμασταν καλά στους γείτονές μας. Δεν κάναμε κανένα μεγάλο λάθος. Εκείνη την περίοδο βρισκόμουν κάτω από απίστευτη πίεση. Ο πατέρας μου βρισκόταν σε κλινική αποκατάστασης και κάθε μέρα, οι αδελφές μου με έπαιρναν τηλέφωνο και μου έλεγαν, ότι οι άνδρες του ISIS πλησίαζαν όλο και περισσότερο στο χωριό μας. Τρελάθηκα τελείως. Λιποθύμησα μία μέρα στον δρόμο και ξύπνησα στο νοσοκομείο. Έδωσα όσα χρήματα μου είχαν απομείνει σε έναν διακινητή, για να βοηθήσει τις αδελφές μου να δραπετεύσουν στο Ιράκ. Τώρα, είχα μόλις 1.000 ευρώ και βρισκόμουν εγκλωβισμένος στην Τουρκία. Ο πατέρας μου ανάρρωσε από την εγχείριση. Μου τηλεφώνησε και με ρώτησε πώς πλήρωσα για την επέμβαση. Του είπα, ότι τα χρήματα μου τα έδωσε ένας φίλος. Με ρώτησε, αν τα κατάφερα και πήγα στην Ευρώπη. Για πρώτη φορά, είπα ψέματα στον πατέρα μου. Δεν ήθελα να νιώσει ένοχος, για την εγχείρισή του. Του είπα ότι ήμουν στην Ευρώπη, ότι ήμουν ασφαλής κι ότι δεν υπήρχε λόγος, για να ανησυχεί για μένα".
"Αφού είπα στον πατέρα μου, ότι τα κατάφερα μέχρι την Ευρώπη, δεν ήθελα τίποτα άλλο, από το να κάνω αυτό το ψέμα αλήθεια. Βρήκα έναν λαθρέμπορο και του είπα την ιστορία μου. Έκανε, σαν να τον νοιάζει, προσποιήθηκε ότι ήθελε να με βοηθήσει. Μου είπε, ότι με 1.000 ευρώ θα μπορούσε να με πάει σε ένα ελληνικό νησί. Μου είπε 'Δεν είμαι σαν τους άλλους. Εγώ φοβάμαι τον Θεό. Έχω κι εγώ παιδιά. Δεν θα σου συμβεί τίποτα κακό'. Τον εμπιστεύτηκα. Μία νύχτα, με φώναξε και μου είπε, να τον συναντήσω σε ένα γκαράζ. Με έβαλε στο πίσω μέρος ενός βαν με ακόμα 20 άτομα. Είχε μέσα ντεπόζιτα με βενζίνη και δεν μπορούσαμε να αναπνεύσουμε. Κάποιοι άρχισαν να φωνάζουν και άλλοι να κάνουν εμετό. Ο λαθρέμπορος έβγαλε ένα όπλο, μας σημάδεψε και είπε 'αν δεν το βουλώσετε, θα σας σκοτώσω'. Μας πήγε σε μία παραλία κι ενώ ετοίμαζε το σκάφος, ο συνεργός του μας σημάδευε με το όπλο. Η βάρκα ήταν φτιαγμένη από πλαστικό κι είχε τρία μέτρα μήκος. Όταν μπήκαμε μέσα, όλοι πανικοβλήθηκαν και η βάρκα άρχισε να βουλιάζει. Δεκατρία άτομα φοβήθηκαν τόσο, που δεν ήθελαν να συνεχίσουν. Όμως ο λαθρέμπορος είπε, ότι ακόμα κι αν είχαμε αλλάξει γνώμη, θα κρατούσε τα λεφτά, οπότε οι υπόλοιποι επτά αποφασίσαμε, να συνεχίσουμε. Μας είπε, ότι θα μας οδηγούσε στο νησί, αλλά μετά από μερικά μέτρα πήδηξε στη θάλασσα και κολύμπησε μέχρι την ακτή. Μας είπε να πηγαίνουμε μόνο ευθεία. Τα κύματα γίνονταν όλο και ψηλότερα και κάλυπταν τη βάρκα. Επικρατούσε απόλυτο σκοτάδι. Δεν βλέπαμε ούτε στεριά ούτε φώτα, μόνο θάλασσα. Μετά από μισή ώρα, σταμάτησε να λειτουργεί η μηχανή. Πίστεψα, ότι θα πεθαίναμε όλοι. Φοβήθηκα τόσο πολύ, που σταμάτησε να λειτουργεί το μυαλό μου. Οι γυναίκες άρχισαν να κλαίνε, γιατί καμία δεν ήξερε κολύμπι. Τους είπα ψέματα, ότι θα μπορούσα να κολυμπήσω με τρία άτομα στην πλάτη μου. Τότε, ξεκίνησε να βρέχει. Το σκάφος άρχισε να περιστρέφεται. Όλοι φοβόμασταν τόσο πολύ, που κανείς δεν μιλούσε. Αλλά ένας άνδρας προσπαθούσε να φτάξει τη μηχανή και λίγα λεπτά μετά, ξεκίνησε και πάλι. Δεν θυμάμαι πώς φτάσαμε στην ακτή. Αλλά θυμάμαι, ότι φιλούσα τη γη, όποιο κομμάτι της μπορούσα να πιάσω. Τη μισώ τη θάλασσα τώρα. Τη μισώ τόσο πολύ. Δεν θέλω να κολυμπήσω. Δεν θέλω να την βλέπω. Μισώ ό,τι έχει σχέση με τη θάλασσα".
* Από την Κωνσταντινούπολη ο Muhhamad πέρασε στην Ελλάδα και έφτασε στην Κω. Η εξομολόγησή του δημοσιεύτηκε στις 26 και 27 Σεπτεμβρίου στοHumans of New York
