Άρθρο του Κώου συγγραφέα Φώτη Θαλασσινού στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία

''Νάματα έμπνευσης''

Γράφει από την Κω ο Φώτης Θαλασσινός

Η υπερ-θάλασσα των Σαργάσσων επικρέμαται σε μια αδιόρατη πτυχή του ορατού σύμπαντος και σκορπίζει τα παράδοξά της φαινόμενα στον κάθε άνθρωπο δημιουργό της Γης.

Ψάρια, βατράχια, αίμα αφικνούνται στη Γη περιμένοντας, με τη ζωή να ανασαλεύει ακόμη μέσα τους, να συντηρείται στα νερά της καταιγίδας που τα εξέβαλε στα μεγάλα δέλτα για «ποταμούς» που αναμένουν τα ουρανόπεμπτα πλάσματα στη Γη, τον παρατηρητή να ερμηνεύσει την υπερκόσμια άφιξή τους. Ο Τσαρλς Φορτ πρώτος μίλησε γι' αυτή την υπερβατική θάλασσα των Σαργάσσων. Δεν μπορούσε να εξηγήσει αλλιώς την αιμάσσουσα, για παράδειγμα, νεροποντή, που συνέβαινε μία φορά στα δέκα χρόνια στον τάδε τόπο, για τον οποίο περισυνέλεξε τη μαρτυρία από κάποιο μικρό παραμελημένο απόσπασμα μιας εφημερίδας. Ο Τσαρλς Φορτ προσπαθώντας να τελειοποιήσει τη θεωρία του πρόσθεσε σε αυτήν ένα παρέκταμα όμοιο προς αυτά που εξέφραζε, αλλά σε πιο πνευματικό επίπεδο. Ο Φορτ οδηγήθηκε στο συμπέρασμα ότι ο κύκλος της ζωής δεν εμπεριέχεται μόνο στη Γη αλλά και σε σφαίρες υπερβατικών συλλογισμών για πράγματα αντιληπτά, αλλά τελικά όχι πραγματικά. Ο,τι έβλεπε ο μεγάλος διορατικός δεν ήταν το πραγματικό, αλλά το μεταφρασμένο στις ανθρώπινες αισθήσεις. Το μεταποιημένο αντιληπτό. Ολα τελικά έμοιαζαν να συναπαρτίζουν μια αδιάσπαστη ενότητα. Ο συγγραφέας και γενικότερα ο καλλιτέχνης έβρισκαν σ' αυτή τη μεγάλη δεξαμενή του παντός και του τίποτα εκφράσεις για το άρρητο διαμορφωμένο τους περιβάλλον. Εβρισκαν σ' αυτό το μεγάλο νάμα ή την αρχέγονη σούπα των αταξινόμητων και αμορφοποίητων αξεδιάλυτα ενωμένων ιδεών το σκίρτημα της δημιουργίας του έργου τους.

Τα Ακασικά αρχεία είναι οι καταγραφές πάνω σε μια λεπτοφυή παράλληλη πραγματικότητα όλων των σκέψεων και πράξεών μας. Ολων των επιθυμιών μας, των ατέρμονων συνειρμών που καταλήγουν σε κάποια δική μας επιλογή της μιας ή της άλλης δράσης. Στα Ακασικά αρχεία καταγράφονται όλες οι άπειρες πιθανές πράξεις που αναχαιτίστηκαν απ' εκείνη που τελικά επιλέχτηκε από το ενεργόν υποκείμενο. Στα Ακασικά αρχεία υπάρχουν όλα και συνάμα όσα δεν μπόρεσαν να βρουν τα ερείσματα για να υπάρξουν στον αισθητό κόσμο. Η Ακάσα είναι εκείνη η αδιόρατη ύλη η έμπλεη όλων των πιθανών δυνατοτήτων και των αδύνατων πιθανοτήτων. Στα Ακασικά αρχεία είναι ανεξάλειπτα καταγεγραμμένες όλες οι πιθανές μορφές των συμπάντων. Αυτών που βρέθηκαν ή επινοήθηκαν και ταυτόχρονα εκείνων που και μόνον η σκέψη της ύπαρξής τους μας έφερε στη θέση του περιδεούς παρατηρητή της αγνωσίας. Η Ακάσα είναι η αγνωσία που κυοφορεί διαρκώς με το σπέρμα του ανθρώπου και με τον περιοδικό αναπαλμό κάθε σύμπαντος τις μορφές που βρήκαμε , βρίσκουμε και θα βρούμε στο μέλλον. Ο συγγραφέας που εντάσσει το έργο του στην πίστη της Ακάσα, συντονίζεται με τις εκρηξιγενείς αποκαλύψεις της και αξιώνεται με την ευθύνη να φέρει στο φως των αναγνωστών τη θεωρία τής σχηματισμένης πλέον γνώσης. Μια γνώση καταχωρισμένη από τούδε και στο εξής στα Ακασικά αρχεία.

Τα αρχέτυπα του Καρλ Γιουνγκ είναι ριζώματα που βρίσκονται στο βάθος κάθε ύπαρξης. Στον πυρήνα κάθε συμπαντικής δομής και στην ορμή κάθε λογοτεχνικής δημιουργίας. Είναι οι σταθερές δομές, η διαχρονία μέσα σ' ένα οποιοδήποτε πλαίσιο του πρόσκαιρου και του παροδικού. Εκείνος ο συγγραφέας ή καλλιτέχνης που καταφέρνει να διεγείρει ή να εκφέρει, απόλυτα συντονισμένος με την αρχέγονη δεξαμενή, τις σταθερές και αμετάβλητες εις το διηνεκές αρχετυπικές έννοιες, συγχρονίζεται με το κινούν ακίνητο. Είναι σε θέση να αισθάνεται τα άρρητα μυστικά της τύχης. Να ενεργοποιεί καταστάσεις που εμπεριέχονται στον όρο που επινόησε ο Καρλ Γιουνγκ. Στη «συγχρονικότητα». Κάτω από απίθανες, τυχαίες κατ' επίφαση δράσεις, ο δημιουργός, και πρωτίστως ο συγγραφέας, μπορεί να βρει το νήμα που συνδέει τα πιο αταίριαστα αρχέτυπα. Μπορεί να πλέξει αληθινές αποκαλύψεις. Ν' ανοίξει ρηξικέλευθους δρόμους.

Στον Χριστιανισμό όσο η μέχρι αυτομίσους ταπείνωση και μετάνοια γίνονται μάθημα τόσο το Αγιο Πνεύμα εμφωλεύει με την απεριόριστη γνώση τού Λόγου στον άνθρωπο που δοκιμάζεται κατά τον τρόπο του Χριστού. Ο Χριστός γίνεται σηματωρός μας στον δρόμο τής ταπείνωσης και της πλήρωσης. Ο συγγραφέας σταματάει να γράφει ως πρόσωπο του κόσμο ετούτου. Κατά το μέτρο των δυνατοτήτων του καλλιτέχνη είναι ο Θεός που εκφράζεται με τις λέξεις της πένας του συγγραφέα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ικανούς ομιλητές. Εκείνους που μπορούν να διακρίνουν την προέλευση του καταιγισμού των λόγων προς αυτούς. Την αγαθή ή την κακή προέλευσή τους. Διά του στόματός τους μιλάει ο Θεός.

Στη φιλοσοφία του Πλάτωνα υπήρχε στροβιλιζόμενος πάνω και μέσα στους ανθρώπους ο κόσμος του Ιδανικού και των Ιδεών. Η αντικειμενική φύση του κόσμου και όχι η αισθητηριακή, η εκπίπτουσα κατά την πρόσληψή της από τα όργανα των αισθήσεων του ανθρώπου. Ο συγγραφέας πολλές φορές νιώθει των καταιγισμό των πληροφοριών της σφαίρας των Ιδεών του Πλάτωνα και αναθυμάται την ολοκλήρωσή τους, τον μετασχηματισμό τους, στις τέλειες πλατωνικές ιδέες με την ανάκληση των βιωμάτων του από προηγούμενες ζωές.

Ανάμεσα στους τρόπους άντλησης ιδεών για τη συγγραφή υπάρχει και ο εντελώς ορθολογικός. Η ιδέα σχηματίζεται στη φαντασία του ανθρώπου, καλλιεργείται με το γράψιμο και οι καρποί της ευδοκιμούν σαν τις λύσεις σε μαθηματική εξίσωση. Σ' αυτές τις περιπτώσεις της απομάγευσης και της φροϊδικής προσέγγισης ενός έργου χάνεται η μέθεξη στο καινοφανές που υποφώσκει, για να φωτιστεί στη συνέχεια στη λυχνία ενός περισσότερο ανοιχτόμυαλου αναγνώστη. Οι ελλιπέστατες θεωρίες του Φρόιντ κατακρημνίζουν σε στενότατες ερμηνείες ό,τι κανονικά έπρεπε να ανοίγεται σαν θάλασσα στα μάτια του αναγνώστη. Ο συγγραφέας δεν βοηθάει τον μελετητή του έργου του. Χρησιμοποιεί λέξεις διεκπεραίωσης ενός συνόλου σκέψεων και καθορίζει το βάθος της ιστορίας του με τόση αυστηρότητα όση να διαλανθάνει τελικά από τον αναγνώστη του η αληθινή άβυσσος του αβλέμονος ωκεανού της ανθρώπινης δημιουργίας. Ο Φρόιντ αποδεικνύεται στις μέρες μας ολοένα και περισσότερο ο εισηγητής της εξάρτησης του ανθρώπου από ανερμάτιστες ιδέες περί του ψυχισμού του. Συμφέρει ο Φρόιντ και τροφοδοτεί ένα ολόκληρο σύστημα ιατρών και φαρμακευτικών εταιρειών. Γιατροί που ποτέ τους δεν έμαθαν άλλες ατραπούς να προτείνουν για τη διάλυση της σύγχυσης του ανθρώπου, πορεύονται τυφλά προς τις αδιέξοδες διεξόδους τού Φρόιντ. Γνωρίζουν μόνον τους τρόπους που προσφέρουν στους ίδιους υλικά αγαθά και στους ασθενείς μια κίβδηλη φαρμακευτική ασφάλεια. Από την άλλη μεριά, κριτικοί λογοτεχνίας που ποτέ δεν βαφτίστηκαν σε έτερα νάματα και δεν αποτόλμησαν την προσέγγιση ενός έργου υπό το δικό τους εσώτερο φως βλέπουν παντού οιδιπόδεια, νεκροφιλίες, σύνδρομα της Ηλέκτρας και της Μήδειας. Η δύναμη του κριτικού και του συγγραφέα είναι να προσπαθεί να ψελλίσει στην ανθρωπότητα καινούριες ιδέες για την ευόδωση, επιτέλους, κάποιων συλλογικών ελπίδων. *