Αργεί το 2020;
Μέσα Οκτώβρη σε ενημέρωση των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας, με αφορμή το νομοσχέδιο για το άσυλο, ο κ. Χρυσοχοΐδης διαβεβαίωνε για μετακίνηση 20.000 προσφύγων από τα νησιά στην ενδοχώρα μέχρι το τέλος της χρονιάς.
Στις 20 Νοεμβρίου οι κύριοι Στεφανής και Πέτσας διαβεβαίωναν και αυτοί, ανακοινώνοντας το σχέδιο της κυβέρνησης για το «μεταναστευτικό», όπως αυθαίρετα αποφάσισε η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη να μετονομάσει το προσφυγικό, πως επιδίωξη είναι η μεταφορά στην ηπειρωτική Ελλάδα των 20.000 έως τις αρχές του 2020.
Τι έχουμε όμως σήμερα στην Κω, τέλη Δεκεμβρίου;
Από 1.500 στο ΚΥΤ στο Πυλί (7 Ιουλίου) να βρίσκονται και να «ζουν» σήμερα 4 και πλέον χιλιάδες πρόσφυγες μέσα στη λάσπη και στα παραπήγματα.
Σε συνθήκες απάνθρωπες, που δεν τιμούν τη χώρα και τον τόπο μας.
Ανάμεσά τους εκατοντάδες παιδιά, που το Υπουργείο Παιδείας, το Υπουργείο της «αριστείας», τους στέρησε ακόμα και το αναφαίρετο δικαίωμα της βασικής και υποχρεωτικής εκπαίδευσης.
Τι κατάφερε μέχρι σήμερα με την «πολιτική» της η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας;
Να μετατρέψει τον τόπο μας σε ένα σύγχρονο κολαστήριο, σε μία τεράστια φυλακή, για ξεριζωμένους και κυνηγημένους, για οικογένειες και ασυνόδευτα παιδιά, για να λειτουργήσει, όπως πιστεύουν, αποτρεπτικά στον ερχομό άλλων προσφύγων.
Και οι τοπικοί βουλευτές και παράγοντες της Νέας Δημοκρατίας, οι λαλίστατοι όλη την προηγούμενη περίοδο, πού βρίσκονται σήμερα;
Όλοι αυτοί που αξιοποίησαν πολιτικά το προσφυγικό, που καλλιέργησαν τη ξενοφοβία και τον φανατισμό στις ψυχές των ανθρώπων, που τάχα νοιάζονταν για την Κω και το τουριστικό της προϊόν, (έτσι δεν έλεγαν;) σήμερα είναι άφαντοι, εξαφανισμένοι.
Πιστοί στρατιώτες της κυβέρνησης, ακολουθούν σιωπηρά και στηρίζουν τη γραμμή της για δημιουργία κλειστών κέντρων-φυλακών στο νησί μας, με απρόβλεπτες και ανυπολόγιστες συνέπειες για το ίδιο το νησί, τους συμπολίτες μας αλλά και τους κρατούμενους σε αυτά.
Τελικά…. αργεί το 2020.
Μανόλης Καβαδάκης
