Ν. Μυλωνάς: Στην μνήμη του Μαχίρ Χατζημουεζίν

Με απέραντη θλίψη μάθαμε την απώλεια του Μαχίρ Χατζημουεζίν.
Άξιο τέκνο της πατρίδας μας, του νησιού μας, και αγωνιστής για την δημοκρατία και την κοινωνική απελευθέρωση του Τουρκικού Λαού, ζούσε τα τελευταία χρόνια μαζί μας, σεμνά και ταπεινά, συμμετέχοντας στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες.
Τελειώνοντας τις γυμνασιακές του σπουδές πήγε στην Τουρκία για πανεπιστημιακή μόρφωση τέλος της δεκαετίας του 70.
1980 Χούντα του στρατηγού Εβρεν.
Ήταν τότε που στους δρόμους των αστικών κέντρων της γειτονικής χώρας συναντούσες περισσότερους ενόπλους στρατιώτες από πολίτες.
Ήταν τότε που υπήρχε ένα ρωμαλέο αριστερό και επαναστατικό κίνημα στην Τουρκία (Dev Yol, DISC,..) που διεκδικούσε δικαιώματα και ελευθερίες που ο στρατός ανέλαβε να διαλύσει. Σε όλη την Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο υπήρχαν τότε ισχυρά νεολαιίστικα και εργατικά κινήματα για την ισότητα, την δικαιοσύνη και την κοινωνική απελευθέρωση.
1. ''Το πραξικόπημα του 1980 έθεσε εκτός νόμου κάθε συνδικαλιστική δραστηριότητα στα πανεπιστήμια, που με τη σειρά τους τέθηκαν κάτω από τη συγκεντρωτική διοίκηση ενός στρατοκρατούμενου Οργανισμού Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΥΟΚ). "Όταν γύρω στα μέσα της δεκαετίας του '80 άρχισαν οι πρώτες κινήσεις για σχηματισμό συλλόγων", μας λέει ένας δημοσιογράφος που έζησε τα φοιτητικά του χρόνια αυτή την περίοδο, "οι αρχές αποκάλεσαν αυτές τις κινήσεις 'ακροαριστερές' και τις αντιμετώπισαν ανάλογα. Το αποτέλεσμα ήταν πως το φοιτητικό κίνημα μετατράπηκε έτσι όντως σε μια 'ακροαριστερή' υπόθεση - υπό την έννοια ότι μονάχα οι πραγματικά διατεθειμένοι ν' αγωνιστούν για τις ιδέες τους μετέχουν σ' αυτό".
2. "Τα αιτήματά μας βέβαια δεν αφορούν μονάχα το πανεπιστήμιο αλλά ολόκληρη την τούρκικη κοινωνία. Αν δεν υπάρξει ελευθερία και δημοκρατία σ' ολόκληρη την Τουρκία, είναι αδύνατο να υπάρξει στα πανεπιστήμια".
Εκείνα τα χρόνια έφταναν στις παραλίες μας με φουσκωτές και πλαστικές βάρκες ή με μια σαμπρέλα οι προκηρυγμένοι διωκόμενοι αγωνιστές που για να ξεφύγουν από την μανία της φασιστικής καταδίωξης.
Ο φοιτητής Μαχίρ Χατζημουεζίν παρέκαμψε τον δρόμο του συμβιβασμού ή της σιωπής. Νέος με ιδανικά, αξίες και οράματα πήρε μέρος στον ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα της εποχής (10 χρόνια πριν ο κ. Σημίτης τοποθετούσε βόμβες κατά της δικής μας χούντας). Τρομοκράτες του λεγανε. Αγωνιστές της δημοκρατίας τους λέγαμε. Τραυματίστηκε σε ένοπλη σύγκρουση όπου σκοτώθηκαν πολλοί σύντροφοι του, ανάμεσα τους η σύζυγος του. Ακλούθησαν φυλακές, μαύρα κελιά, βασανιστήρια, εικονικοί θάνατοι, μαζί με ακρωτηριασμούς, εκτελέσεις και δολοφονίες συναγωνιστών και φίλων.
Είτε βλέποντας τις τουρκικές φυλακές του ''Orient Express'' είτε παρακολουθώντας ταινίες ''Ταξίδι στον ήλιο» (Günese yolculuk), της Γιεσίμ Ουστάογλου, «τα παιδιά ενός άλλου θεού» (Min Dit: The Children of Diyarbakir) του Μιράζ Μπεζάρ μέσα στους πρωταγωνιστές τους διακρίναμε τον Μαχήρ.
Την δεκαετία του '80 ο πατέρας του και μερικοί φίλοι κινητοποιούν την τοπική κοινωνία σε ένα μικρό κίνημα συμπαράστασης για την απελευθέρωση του.
Η ελευθερία ήρθε με την γενική αμνηστεία του 1990 οπότε και επέστρεψε στην Ελλάδα όπου συνέχισε τον πολιτικό του αγώνα για δικαιοσύνη και ισότητα μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ.
Θέλαμε πάντα να κάνουμε μια κουβέντα για την περίοδο της ένοπλης πάλης και των μαύρων κελιών. Δεν προλάβαμε!
Νομίζω όμως ότι θυμόταν την κραυγή που ερχόταν από το κάστρο Νεφσεχίρ-Καππαδοκίας και απευθύνονταν στα κελιά των φυλακών υψίστης ασφαλείας στην έρημο του Νεφσεχίρ το καλοκαίρι του 1982:
''κράτα Μαχίρ''! ''κράτα Μαχίρ''!
Νίκος Μυλωνάς