Μετά τις προσπάθειες, τις επιτυχίες, τους ενθουσιασμούς και τα συγχαρητήρια για την είσοδο στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, σειρά για πολλούς μαθητές έχει η προσγείωση στην πραγματικότητα. Η πραγματικότητα αυτή, περιλαμβάνει την οικονομική τους κατάσταση και επακόλουθα τη δυνατότητα παρακολούθησης της Σχολής στην οποία πέτυχαν.
Ο προβληματισμός είναι αναπόφευκτος: Υπάρχει η διαδεδομένη άποψη να αμείβονται με υποτροφίες ή/και με χρηματικά ποσά, μόνο οι αριστούχοι μαθητές. Σίγουρα, είναι αξιέπαινη η σκληρή προσπάθεια που καταβάλλουν οι μαθητές ώστε να πετύχουν άριστη επίδοση. Δεν αξίζει όμως να αναγνωριστεί και η εξίσου –αν όχι μεγαλύτερη- σκληρή προσπάθεια που καταβάλλουν άλλοι μαθητές –όπως είναι και οι μαθητές των εσπερινών σχολείων-, κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες, με σκοπό να διευρύνουν τους ορίζοντές τους και να βελτιώσουν τη ζωή τους;
Χωρίς καμία πρόθεση μείωσης του προσωπικού αγώνα των αριστούχων μαθητών, θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι σχετικές μελέτες (Φραγκουδάκη, 1998˙ Τεπέρογλου, κ.ά., 1999˙ Τζάνη, 1998), έδειξαν ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι μαθητές αυτοί είναι από τους τυχερούς της ζωής: Ανήκουν σε οικογένειες χωρίς ιδιαίτερα ενδοοικογενειακά προβλήματα, που δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης, που ενθαρρύνουν, διευκολύνουν την απόκτηση γνώσεων και γενικότερα έχουν πρόσβαση σε εκπαιδευτικές δραστηριότητες και πηγές (ήδη από την προσχολική ηλικία).
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Αφού το κοινωνικό-οικονομικό πλαίσιο της οικογένειας σχετίζεται τόσο στενά με την υψηλή επίδοση, μήπως η κοινωνική ανισότητα δεν αναγνωρίζεται - και κατά συνέπεια αναπαράγεται -, από φορείς χορήγησης υποτροφιών οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις δε λαμβάνουν υπόψη κοινωνικά κριτήρια όπως: μη παρουσία γονέων, σοβαρές παθήσεις γονέων/μαθητών, πολύ χαμηλό οικογενειακό εισόδημα, πολυτεκνία κ.α. τα οποία συχνά οδηγούν τους μαθητές σε αδυναμία παρακολούθησης της σχολής λόγω έλλειψης χρημάτων; Το ερώτημα τίθεται για προβληματισμό και συζήτηση.
Τέτη Χατζηνικολάου
