ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΑ ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΥΤΑΝΤΟ
Σεβαστέ μας παπα-Γιάννη (πάτερ),
Σεβασμιώτατε, στρατιωτικές και πολιτικές αρχές του τόπου, αγαπητά πνευματικά παιδιά και ενορίτες,
Στεκόμαστε σήμερα, με συγκίνηση και σεβασμό, για να αποδώσουμε την τιμή που αξίζει σε έναν άνθρωπο που αφιέρωσε τη ζωή του στη διακονία του Θεού και στην αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Έναν ιερέα που η πορεία του ταυτίστηκε με την πνευματική και κοινωνική ανάταση της ενορίας μας: τον πατέρα Ιωάννη Κουτάντο της ενορίας Ζηπαρίου.
Παπα-Γιάννη, με την ταπεινότητά σου, την ανεξάντλητη υπομονή και επιμονή σου, καθώς και την έμπρακτη αγάπη σου για τον τόπο αυτόν και τους ανθρώπους του, άφησες ανεξίτηλο αποτύπωμα στην καρδιά της κοινότητάς μας. Δεν περιορίστηκες στα καθήκοντα του ιερέα. Ήσουν και είσαι πατέρας, πνευματικός, εμπνευστής και δημιουργός.
Γι’ αυτό και θα θέλαμε να σε ευχαριστήσουμε, σήμερα, που γιορτάζει ο ναός που με τόσο αγώνα και θυσίες δημιούργησες, αλλά και για όλα αυτά τα 45 χρόνια αγάπης, προσφοράς, δημιουργίας, σε έναν τόπο που τόσο αγάπησες και από την αρχή τον έκανες δικό σου.
Ας γνωρίσουμε όμως τώρα καλύτερα τον άνθρωπο αυτόν που όλα αυτά τα χρόνια έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στην εκκλησιαστική ζωή, και όχι μόνο, αυτού του τόπου.
Ο παπα-Γιάννης γεννήθηκε σε ένα μικρό, αλλά πολύ όμορφο χωριό της Κρήτης κοντά στη Σητεία, τα έξω Μουλιανά, στις 17 Φεβρουαρίου του 1952, ξημερώματα της Κυριακής, λίγο πριν τη Θεία Λειτουργία. Γονείς του ήταν ο Εμμανουήλ και η Μαρία Κουτάντου, ενώ έχει και τρία αδέλφια, τον Νικόλαο, τον Γεώργιο και την Παρασκευή, με τα οποία είναι πολύ αγαπημένοι.
Τα πρώτα χρόνιας της ζωής του τα έζησε στα έξω Μουλιανά, όπου και τελείωσε το δημοτικό. Προερχόταν από μια βαθιά θρησκευόμενη οικογένεια∙ ο πατέρας του Εμμανουήλ, ένας ευλαβής άνθρωπος, υπηρέτησε την ενορία του Αγίου Γεωργίου Έξω Μουλιανών ως επίτροπος, με αγάπη, ταπεινότητα και αφοσίωση. Ήταν εκείνος που άναβε τα καντήλια, φρόντιζε τον ναό, στεκόταν δίπλα στους ιερείς, πάντα με σεμνότητα. Και από εκείνον ο παπα-Γιάννης παράλαβε την πρώτη σπίθα της διακονίας, καθώς από πολύ μικρός βοηθούσε τον πατέρα του ψέλνοντας τον «Απόστολο». Πριν ακόμη νιώσει το βάρος της ιεροσύνης, ένιωσε τη χαρά της προσφοράς. Εκτός, όμως, από αυτό καθοριστικό ρόλο στη μετέπειτα απόφασή του έπαιξε και ο πατήρ Μιχαήλ Θαλασσινός εκ Πατμιάδος, που είχε προσέξει αυτή τη σπίθα και την αγάπη του παπα-Γιάννη για την ιεροσύνη.
Το 1967 αποφασίζει να φοιτήσει στην Ιερατική Σχολή της Πατμιάδας, όπου τελείωσε και το γυμνάσιο, τόπο ιερό και φωτισμένο, που έχει αναδείξει πλήθος άξιων κληρικών και αγίων. Εκεί δεν απόκτησε μόνο γνώση, αλλά και πνευματικό ήθος, αγάπη για τη λατρεία και βαθιά κατανόηση του μυστηρίου της ιεροσύνης, που δεν άργησε να φανεί πιο καθαρά και μια άλλη πτυχή της ψυχής του: η έφεσή του προς την Κατήχηση. Το 1972 αποφοιτά, παίρνοντας το πτυχίο του.
Μετά από δύο χρόνια, το 1974,παρουσιάζεται στην Κόρινθο, όπου περνάει τέταρτος στην Αεροπορία Στρατού και την ίδια χρονιά, με την επιστράτευση, έρχεται για πρώτη φορά στην Κω.
Στις 3 Αυγούστου του 1975, χρονολογία ορόσημο, γνωρίζει την αγαπημένη του σύζυγο Ελένη, στην Καρδάμαινα της Κω. Ένα χρόνο μετά, στις 26 Σεπτεμβρίου του 1976 αρραβωνιάζονται και στις 30 Ιανουαρίου του 1977 παντρεύονται στην Κρήτη, στην ενορία του Αγίου Γεωργίου Έξω Μουλιανών.
Μετά από ενάμιση περίπου μήνα, 25η Μαρτίου, χειροτονείται ιερέας από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ιεραπύτνης και Σητείας, Φιλόθεο Βουζουνεράκη, οπότε και αναλαμβάνει την ενορία του Αγίου Γεωργίου στη Λάπιθο, έναν μικρό οικισμό της Κρήτης στον Δήμο Ιεράπετρας. Στις 3 Νοεμβρίου του 1977 η Θεία Πρόνοια θέλησε να εκπληρωθεί κάτι βαθύτερο: να επιστρέψει ο παπα-Γιάννης, ως ιερέας, για τρία χρόνια στην ενορία Αγίου Γεωργίου στα έξω Μουλιανά, όχι, όμως, πια ως παιδί που διάβαζε, αλλά ως Πατέρας που λειτουργούσε∙ όχι ως μαθητής της πίστης, αλλά ως οδηγός ψυχών.
Τον Ιανουάριο του 1978 η οικογένεια του παπα-Γιάννη μεγαλώνει, καθώς έρχεται στη ζωή το πρώτο τους παιδί με την αγαπημένη του σύζυγο Ελένη, η Φλώρα και τεσσεράμισι χρόνια αργότερα, τον Αύγουστο του 1982, αποκτούν τον γιο τους Μανώλη.
Στις 3 Νοεμβρίου του 1980 έρχονται οικογενειακώς στην Κω, όπου ο παπα-Γιάννης αναλαμβάνει την ενορία της Αναλήψεως στο Ζηπάρι, με τον τότε Μητροπολίτη Ιεζεκιήλ, πρώην Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας. Επρόκειτο για μια εκκλησία η οποία ήθελε πολλή δουλειά- πνευματική, λειτουργική, αλλά πάνω απ’ όλα, πρακτική. Και ο παπα-Γιάννης δεν δίστασε -δεν παραπονέθηκε στιγμή. Το αντίθετο∙ με πίστη, κόπο και αγάπη κατάφερε, αυτό που ίσως στην αρχή φαινόταν ακατόρθωτο -να ζωντανέψει την ενορία. Mετά από δεκαπέντε χρόνια, στις 20 Νοεμβρίου του 1995 γίνονται τα εγκαίνιά του από τον Μητροπολίτη Κώου και Νισύρου κ. Αιμιλιανό. Το 1998 ξεκινάει η Αγιογραφία του Ναού η οποία ολοκληρώνεται το 2006 . Αρωγός σε αυτή την προσπάθεια στάθηκε η οικογένεια του Παναγιώτη Ήλιου, ο οποίος ήταν μεγάλος δωρητής και ευεργέτης του Ναού. Επίσης, σημαντική ήταν και η βοήθεια που πρόσφερε η Κατερίνα Χατζηνικολάου, καλόγρια του Ναού, ο κοινοτάρχης του Ζηπαρίου Κωνσταντίνος Κιαπόκας, καθώς και οι επίτροποί εκείνης της εποχής, που κάποιοι -ακόμα και σήμερα- βρίσκονται κοντά του: Σπανός Αντώνης, Πόγιας Μάνος, Μάμμης Γιάννης, Κατράς Κώστας, Κατράς Γιώργος, Ήλιος Γιώργος, Χατζηπέτρος Θεοδόσης, Φραγκούλης Ηλίας, Λυριστής Μιχάλης, Χατζηκαλύμνιος Κώστας, Μπρουμούτης Γιώργος, Τσαγκάρης Αντώνης.
Με προσωπικό κόπο και αγώνα, μεράκι και πίστη, συνέβαλε καθοριστικά στην κατασκευή και ανακαίνιση πολλών ιερών ναών της ενορίας Ζηπαρίου, όπως: η Ανάληψη, ο Άγιος Γεώργιος Μαυροκάμπια, ο Άγιος Ιωάννης πλατανάκι (Χοστός), η Ζωοδόχος Πηγή στο ποτήρι, η Αγία Σοφία, η Αγία Υπαπαντή, η Αγία Ειρήνη, ο Χριστός στο Όρος Δίκαιος, ο Άγιος Ζαχαρίας, η Αγία Μελώ, ο Άγιος Σπυρίδωνας, ο Όσιος Χριστόδουλος, ο Άγιος Νικόλαος, ο Άγιος Εφραίμ και ο Άγιος Μηνάς.
Ο παπα-Γιάννης έδωσε μορφή και ψυχή σε χώρους λατρείας που έγιναν σημεία αναφοράς για την ενορία μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί και ο Άγιος Γεώργιος Μαυροκάμπια του οποίου η επισκευή ξεκίνησε στις 7 Νοεμβρίου του 1980, ημέρα Παρασκευή. Όραμα του παπα-Γιάννη ήταν, κάποια στιγμή, να επισκέπτονται τον Ναό πάνω από 1000 άτομα στη γιορτή του. Κι αυτό το όραμα, το 1991, έγινε πραγματικότητα.
Παπα-Γιάννη, έδωσες μορφή και ψυχή σε χώρους λατρείας που έγιναν σημεία αναφοράς για την ενορία μας. Ναοί που δεν είναι μόνο πέτρες και τοίχοι, αλλά ζωντανοί τόποι προσευχής, ελπίδας και συνάντησης με τονΘεό. Εκτός, όμως, από αυτό, πάντοτε ήσουν και συνεχίζεις να είσαι δίπλα μας∙ στους πόνους, στις δυσκολίες, στις απώλειες, στις χαρές είσαι πάντα παρών -συμπονετικός, πράος, πρόθυμος να ακούσεις και να προσευχηθείς υπηρετώντας την ενορία και την πατρίδα. Σκύβεις με αγάπη πάνω από κάθε ψυχή, χωρίς διακρίσεις, μόνο με τη δύναμη της ταπείνωσης και της αληθινής πίστης. Όπου και όποτε σε ζητήσουν, οποιαδήποτε ώρα και στιγμή, εσύ είσαι εκεί, υπηρετώντας την ενορία και τους ανθρώπους της με πολλή αγάπη, έχοντας πάντα τη στήριξη του σημερινού Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ, του οποίου η παρουσία χαρακτηρίζεται από πατρικότητα και εμπιστοσύνη.
Πέρα από όλα αυτά, σε χαρακτηρίζει πάντα και η αγάπη για την πατρίδα, τη σημαία και την ένδοξη στολή του Έλληνα στρατιωτικού. Αυτό σε ώθησε και συνέβαλες τα μέγιστα για να δημιουργηθούν, να αναστηλωθούν και να ανακαινιστούν υποδομές στρατωνισμού και φυλάκια στην Καλόλιμνο και αλλού, προκειμένου να στεγαστούν κάτω από ανθρώπινες συνθήκες τα στρατευμένα παιδιά και τα μόνιμα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, που μετά την κρίση των Ιμίων κλήθηκαν να φυλάξουν τα πάτρια εδάφη υπό δύσκολες συνθήκες διαβίωσης.Επίσης, έγινες στήριγμα για όλα αυτά τα παιδιά και τους μόνιμους ένστολους βοηθώντας τους πνευματικά, ηθικά και υλικά.Τέλος, για εκείνες τις στιγμές που χρειαζόταν να γίνει μια πιο άμεση επέμβαση, δε δίστασες να δημιουργήσεις την ομάδα των «Μαύρων Λύκων».
Εκτός από όλα τα παραπάνω, σπουδαία είναι η συμβολή και προσφορά σου ιδιαίτερα στον αθλητικό όμιλο Αναγέννηση Ασφενδίου και σε άλλα σωματεία, συλλόγους κλπ.
Γι’ αυτό, καθώς τον Νοέμβριο συμπληρώνονται 45 χρόνια από εκείνη την ιερή και ευλογημένη ώρα που έφτασες στο νησί μας και ανέλαβες την ενορία μας, θέλουμε να σου εκφράσουμε το ειλικρινές και βαθύ ευχαριστώ μας για όλα όσα προσέφερες και συνεχίζεις να προσφέρεις: για την ιερατική σου συνέπεια, για την ακούραστη παρουσία σου, για τη συμπόνια σου σε κάθε μας δυσκολία, για την αγάπη σου προς μικρούς και μεγάλους, για τη δυναμικότητά σου, τη δημιουργικότητά σου, το πνευματικό σθένος και την αφοσίωσή σου, για τα 45 χρόνια πίστης, προσφοράς και σιωπηλής θυσίας. Για όλα αυτά -για όσα είσαι και για όσα μας έχεις χαρίσει 45 ολόκληρα χρόνια -σε τιμούμε και σε ευχαριστούμε!
Ο Θεός και η Παναγία μας να συνεχίσουν να σου χαρίζουν ακόμη περισσότερη αγάπη, πίστη και δύναμη.
Οι ενορίτες Αναλήψεως Ζηπαρίου
Κιάρης Μιχάλης
Γιωργαλλής Μιχάλης
Κιάρης Ιωάννης
Κως, 29 Μαΐου 2025
(Ημέρα πανηγύρεως του Ι. Ν. Αναλήψεως του Σωτήρος Ζηπαρίου)
