ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΙΔΕΡΗΣ. ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΠΑΝΙΟΣ…
Γνωριστήκαμε όταν δούλευε ως Αρχιτέκτονας στην προγραμματική σύμβαση Δήμου-ΤΑΠ.
Ήταν η δεκαετία του ’90. Ελεύθερος επαγγελματίας πολιτικός μηχανικός εγώ, αρχιτέκτονας ο Γιώργος δε μπορούσε η συζήτηση να πάει παρά στα της οικοδομής και την εμπλοκή της Αρχαιολογίας.
Από την αρχή της κουβέντας του με καθήλωσε. Είχε το χάρισμα να σε κερδίζει με την ηρεμία και την αγάπη που μιλούσε για τα μνημεία μας, αρχαία και νεότερα, τη σημασία τους όχι μόνο στην ιστορική διαδρομή του τόπου αλλά και τη διαχρονική αξία τους στη ζωή μας και την ανάδειξη ενός νησιού που, όπως έλεγε, ήταν η τρίτη Πατρίδα του.
Καλύμνιος την καταγωγή πήγε στην εφηβεία του, όπως αρκετοί νέοι τότε, για σπουδές Αρχιτεκτονικής στην Ιταλία.
Σπούδασε, τελείωσε, δούλεψε, έκανε οικογένεια και ένα γιο, τον Δαυίδ-Θέμελη, που υπεραγαπούσε. Έμεινε αρκετά χρόνια εκεί για να επιστρέψει στην Κάλυμνο μετά την απώλεια των γονιών του και να αφιερωθεί και να παρασταθεί στον αδερφό του που τον είχε ανάγκη.
Η Κως ήταν ο τρίτος σταθμός του.
Δεθήκαμε στενά από το 2007 που τον βρήκα πια υπάλληλο στο Δήμο μας και είχα τη χαρά να συνεργαστώ μαζί του ως Δήμαρχος και τις δύο περιόδους της Δημαρχίας μου.
Μοναχικός στη ζωή του, με το δικό του τρόπο ζωής, σκυμμένος πάντα πάνω από τα σχέδια και το κομπιούτερ του, έδινε και τη ψυχή του σε ότι αναλάμβανε.
Μοναδικός καυγάς μας το μόνιμο τσιγάρο στο χέρι του….
Ήταν τότε, την περίοδο 2007-2010 που άφησε τα πρώτα και ουσιαστικά χνάρια του στην πόλη μας.
Σχεδίασε τα αρχιτεκτονικά και επιμελήθηκε τον διαγωνισμό για την επιλογή του συμπλέγματα της «Αρπαγής της Ευρώπης» στον κόμβο της εισόδου της πόλης.
Την ίδια περίοδο με τις εκδηλώσεις μνήμης των 75 χρόνων από τον σεισμό του 1933, εργάστηκε με ζήλο με τους συναδέλφους του των Τ.Υ. για το μεγάλο και πρωτοποριακό συνέδριο: «ΑΥΘΑΙΡΕΤΗ ΔΟΜΗΣΗ και ΣΕΙΣΜΙΚΗ ΤΡΩΤΟΤΗΤΑ» που διοργάνωσε ο δήμος μας σε συνεργασία με το ΤΕΕ Δωδ/σου και τα Πανεπιστήμια Παλέρμο και Μολίζε της Ιταλίας.
Ακολούθησε, πάλι με την ουσιαστική συμμετοχή και αγώνα του Γιώργου Σιδερή, αντίστοιχο συνέδριο στο Παλέρμο.
Δεν χαθήκαμε τα επόμενα χρόνια. Η παρέα και οι μεγάλες συζητήσεις μας συνεχίστηκαν για να ξαναβρεθούμε στην ίδια προσπάθεια για τον ένα Δήμο πια το 2014.
Ακάματος, συνεχίσαμε από εκεί που είχαμε σταματήσει το 2010.
Δικά του χνάρια είναι η διαμόρφωση της Πλατείας του ξενοδοχείου Κως και η διαδικασία επιλογής του καλλιτεχνήματος που την κοσμεί σήμερα.
Τη δική του σφραγίδα έχει η διαμόρφωση – ανακαίνιση της αίθουσας συνεδριάσεων του Δ.Σ. όπως δικός του είναι και ο εμβληματικός πίνακας «ΤΡΩΑΔΕΣ» που χάρισε στο δήμο και βρίσκεται στην αίθουσα του Δ.Σ.
Ημιτελές, όχι εξ αιτίας του Γιώργου, έμεινε το έργο του κόμβου της Πιάτσα Ροτόντα.
Δικά του είναι τα αρχιτεκτονικά σχέδια του Κλειστού Αθλητικού Πολύκεντρου Δικαίου και του Παιδικού Σταθμού στην Κέφαλο που υποσχόμαστε να φτιάξουμε.
Αναφέρθηκα σε λίγα από τα πολλά που φέρουν την σφραγίδα του Γιώργου και έγιναν στην Κω. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα ήθελε να συνεχίσω με τα όσα έκανε γιατί πολύ απλά αυτός ο σπάνιος άνθρωπος δε μιλούσε ποτέ για τον εαυτό του.
«Έχουμε υποχρέωση, έλεγε, να σηματοδοτούμε μέσα από συγκεκριμένα έργα-παρεμβάσεις τόσο την ιστορική μας διαδρομή όσο και το μέλλον που ανήκει στους νέους. Εμείς φτάσαμε ως εδώ Γιώργο, μου έλεγε, υποχρέωση μας φεύγοντας να αφήσουμε τα σημάδια για να περπατήσουν οι νέοι στις δύσκολες εποχές που περνάμε».
Μετά το 2019 πάλευε ως ελεύθερος επαγγελματίες για τα προς το ζην.
«Είναι δύσκολα Γιώργο, αλλά το παλεύω….»
Δικά του έργα οι αρχιτεκτονικές μελέτες για την αποκατάσταση του Αγ. Νικολάου και για τα τεμένη.
Τάφερνε δύσκολα στη μοναχική ζωή του και όμως δε μίλησε ποτέ για όσα και όσους τον πίκραναν.
«Πως περνάς ρε Γιώργο;» τον ρώτησε ένας φίλος φέτος την Κυριακή του Πάσχα πίνοντας οι τρεις μας καφέ στην Πλατεία.
«Με ένα τσιγάρο στο στόμα» απάντησε γελώντας, «για τα άλλα μη ρωτάς…»
Υπέφερε αλλά δεν το έδειχνε ποτέ.
Μοναδική χαρά ο γιος του και η παρέα για καφέ με μετρημένους φίλους.
Συνεργάτης το τελευταίο διάστημα του Δημάρχου Καλυμνίων Δημήτρη Διακομιχάλη επέστρεψε στην Κάλυμνο για να ζήσει τα τελευταία του χρόνια με στοιχειώδη αξιοπρέπεια.
Έφυγε μόνος, όπως μόνος πέρασε τόσα χρόνια, αθόρυβα, κάνοντας όλους εμάς τους φίλους του πιο φτωχούς.
Δεν θα τον ξαναδούμε από το γραφείο, δε θα ξαναχτυπήσει το τηλέφωνο του Γιάννη για να τον βοηθήσει με τις ηλεκτρονικές αποδείξεις, δεν θα ξαναπεράσει από τον Παναγιώτη για ένα γεια, για μια κουβέντα.
Δεν θα ξανακάνουμε πρωτοχρονιά μαζί αλλάζοντας τον χρόνο παρέα.
Στο καλό φίλε Γιώργο. Θάχεις απέραντο χώρο και χρόνο να μας παρακολουθείς από εκεί ψηλά και να σχεδιάζεις μοναχικά όπως πάντα, όλα όσα δεν πρόλαβες να κάνεις εδώ στη γη.
Γιώργος Ι. Κυρίτσης
