Γράφει ο Νίκος Μυλωνάς

Για τη πρόσφατη κακή επέμβαση στο Μαστιχαρι Κω, Β! μέρος

Α. Στις 31-8-2022 δημοσιεύσαμε ένα κείμενο με φωτογραφίες για το αποτέλεσμα της χρησιμοποίησης βαριών μηχανήματων, (μπουλντόζες και μικρά ερπυστριοφόρα) πάνω στην αμμώδη παραλία, με αφορμή αυτή την φορά την διαμόρφωση οικοπέδου για την θεμελίωση νέου κτηρίου στο παραθαλάσσιο μέτωπο του σχεδίου πόλεως Μαστιχαρίου. Ξεπερνώντας τα όρια του οικοπέδου αλλά και του σχεδίου πόλεως, δημιουργήθηκαν πολύ μεγάλες και επιχωματώσεις καταστροφικές της παραθαλάσσιας βλάστησης και ζωής, αλλοιώνοντας το τοπίο σε τέτοια έκταση, που δημιουργηθήκαν αντιδράσεις από ντόπιους και τουρίστες. Ειπωθηκε πως βάζουμε εμπόδια στην ανάπτυξη και μάλιστα σε δικό μας άνθρωπο.

Β. Στην αεροφωτογραφία της περιοχής μετά την επέμβαση βλέπουμε 2 στοιχεία:

Την μοναδικότητα του τοπίου με την λευκή αμμώδη παραλία, τους λευκούς αμμόλοφους που ακολουθούν. Τον πεζόδρομο που οδηγεί από το Μαστιχαρι στην παλαιοχριστιανική βασιλικήτου Αγίου Ιωάννου, τον πράσινο αμμόλοφο με τις αμμοθίνες, τα αρμυρίκια και την χλωρίδα της περιοχής και στην συνέχεια στα όρια του σκάμματος θεμελίωσης, όπου και η έναρξη του οικοδομικού τετραγώνου του σχεδίου πόλεως.
Την επιφάνεια των εκσκαφών θεμελιωσης και δίπλα της βλέπουμε τον κενό χώρο όπου θα μπορούσε και θα ήταν το σωστό, να τοποθετηθούν τα προϊόντα εκσκαφών και τα μηχανήματα προστατεύοντας και διατηρώντας το φυσικό τοπίο της περιοχής. Μόνο άγνοια του χαρακτήρα της περιοχής δικαιολογεί τον τρόπο της παρέμβασης. Διαφορετικά πρέπει να μιλήσουμε για σκοπιμότητα εκ μέρους των ιδιοκτητών και για συγκάλυψη της κοινοτικής-δημοτικής Αρχής, με στόχο: την τροποποίηση του υπάρχοντος φυσικού περιβάλλοντος και την μετατροπή του στην συνήθη μορφή που διευκολύνει την ελεύθερη χρήση και την εμπορική εκμετάλλευση. Δηλαδή: καταστρέφουμε πρώτα την φυσική διαμόρφωση και στην συνέχεια κάνουμε ισοπέδωση με κάποιο τρόπο πετυχαίνοντας την διευκόλυνση πρόσβασης, την ανάπτυξη ομπρελοκαθισμάτων κλπ. κλπ.

Γ. Μια παλιά μικρή ιστορία: Το ίδιο ιδιαίτερης ομορφιάς τοπίο υπήρχε και στην περιοχή ‘’Τρούλος Αντιμάχειας’’. Περπατούσαμε τον χωματόδρομο, κάθετο στον κύριο δρόμο Σταυρού Πέραμα-Μαστιχάρι μια απόσταση 300 μέτρων περίπου, δίπλα από ένα χάνδακα, γεμάτο δεξιά και αριστερά με αρδάφνες, καλαμιές και βούρλα με τα βατράχια να κωάζουν, τα τζιτζήκια να χαλούν τον κόσμο, τρέχοντας προς την τεράστια παραλία με τους αμμόλοφους, την λευκή ψιλή άμμο, τα αρμυρίκια και τις βελονιές για να μπούμε στην θάλασσα που ανοίγονταν μπροστά μας, διάπλατη, λευκή και γαλανή στο βάθος της μα προ παντός και …ελεύθερη! Κάποτε, στα τέλη του 20^ου αιώνα ξεκίνησε να κτίζεται ένα μεγάλο ξενοδοχείο και σε αυτή την ειδυλλιακή περιοχή! Γνωρίζαμε ότι πλησιάζει το τέλος του …ονείρου. Είχαμε τον νου μας στην παραθαλάσσια σπουδαία αυτή περιοχή με τα μοναδικά ηλιοβασιλέματα, προσευχόμενοι μήπως και γλυτώσει από τις εκσκαφές! Και όταν οι μπουλντόζες έφτασαν στο δημόσιο παραλιακό χώρο …πιάσαμε τις γραφές και τις… καταγγελίες, Τίποτα δεν έγινε. Όλα πήραν το δρόμο τους. Το τοπία άλλαξε . Οι παιδικές και νεανικές μνήμες σβήστηκαν. Μια νέα εποχή ήρθε να αντικαταστήσει το χθες. Το νέο τοπίο του 21^ου αιώνα στον Τρούλο του Χωριού μας έγινε …αγνώριστο! TERRA INCOGNITA! Ισοπέδωση! Διαμόρφωση περιβάλλοντος χώρου την είπαν. Με γκαζόν και πισίνες διπλα στην θάλασσα! Με ανοικτά και κλειστά μπαρ. Με ξαπλώστρες και πέργκολες….. Δεν έχουμε πια ‘’δουλειά’’ να ξανάπαμε εκεί!...Δεν ξαναπήγαμε!. Γυρνάμε αλλού το πρόσωπο και την σκέψη μας. Ο χώρος ανήκει σε άλλους. Μας διώχνει! Μέχρι τα όνειρα να πάρουν εκδίκηση. Όταν το νησί θα το έχουν ξεζουμίσει: η άγνοια, η πλεονεξία και η απληστία με το κυνήγι του κέρδους! Μα πάνω από όλα: η απουσία αγάπης για τον τόπο μας.. Γιατί τι άλλο βλέπουμε και ζούμε καθημερινά;

Δ. Χθες περπατώντας προς την Βασιλική του αγίου Ιωάννη είδαμε τις εργασίες των επιχώσεων της αμμώδους παραλίας να συνεχίζονται. Παρά το δημοσίευμα και την φιλική συζήτηση του προβλήματος με τον (τους) ιδιοκτήτη και τον πρόεδρο της κοινότητας μας. Συνεχίστηκαν χθες Σάββατο από όπου και η επόμενη φωτογραφία. .

Κλείνουμε: Η τοπική τουριστική πολιτική που έχουμε ανάγκη (και που δεν υπαρχει) πρέπει να έχει διάπλατο φιλοπεριβαλλοντική χαρακτήρα. Τέτοιες ενέργειες, υποβαθμίζουν το τοπίο και μειώνουν την θελκτικότητα του τουριστικού μας προϊόντος. Η δημοτική αρχή, (η εκάστοτε ..) έχει την μεγαλύτερη ευθύνη. Ο ιδιώτης κάνει αυτό που βλέπει να κάνουν και οι άλλοι, ποσό μάλιστα όταν είναι οι ‘’επιτυχημένοι’’ των καιρών μας.