Γράφει ο Σεβαστιανός Καβουκλής
Η “ξεχωριστή” κυρία Αφρούλα Ζερβάνου-Παπαχρήστου.
Σπάνια πια νιώθω την ανάγκη να αποτυπώσω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου στο χαρτί.
Πάνε δεκαετίες από τότε, αλλά σήμερα η μόνη μου διέξοδος-χρέος είναι αυτή.
Η “ξεχωριστή” , λοιπόν, για’μένα -και είμαι σίγουρος για πολλούς- κυρία Αφρούλα Ζερβάνου-Παπαχρήστου ΕΙΝΑΙ -όχι ήταν- εξήντα τόσα χρόνια δίπλα μου, γύρω μου, μέσα μου.
Στις καλές στιγμές, αλλά κυρίως στις δύσκολες ήταν παρουσία ζωής. Αυστηρή όταν έπρεπε, όμως τόσο δίκαιη, τόσο γλυκιά, τόσο δοτική σε όλες τις δύσκολες προσωπικές μου στιγμές.
Την προσφορά της στην εκπαίδευση και διαμόρφωση χαρακτήρων και την στάση ζωής της για γενιές μαθητών σε σκοτεινές και δύσκολες εποχές, αποδεικνύει η καθολική αποδοχή της και ο σεβασμός που -ευτυχώς- πρόλαβε να εισπράξει.
Είναι τόσα και τόσα που θα ήθελα να πω, όμως όλα αυτά και τόσα άλλα που δεν πρόλαβα περικλείονται στην “ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ” κυρία Αφρούλα Ζερβάνου-Παπαχρήστου, την Αφρούλα μου, την Αφρούλα μας...
