Με δημοσίευμα της 4ης Αυγούστου 2019 η γνωστή βρετανική εφημερίδα «The Guardian» κάνει ένα αφιέρωμα στην Κάλυμνο για την αναρρίχηση και την κατάδυση.
Το δημοσίευμα αναφέρει:
“Η Κάλυμνος, η δεύτερη επίσκεψη στην περιοδεία μας σε λιγότερο γνωστά νησιά, έχει πολλά σημεία αναρρίχησης σε βράχους και μερικά ιδανικά σημεία για καταδύσεις
Κάθομαι στο σκιερό αίθριο του καφέ Paradisio στη Βλυχάδια, με θέα σε καταγαλανό κόλπο. Το μαγιό μου στεγνώνει στο φράκτη.
«Πρέπει να εξηγήσω το πρωινό», λέει ο Στάθης, ο οποίος ήταν ο οδηγός μου σε ένα επικό πρωινό πεζοπορίας, σπηλιάς και κολύμβησης. «Οι Κάλυμνοι θέλουν να αναμειγνύουν απρόσμενες γεύσεις. Αυτό το τσάι είναι αλισφακιά – φασκόμηλο – με θυμάρι μέλι. Και αυτό το τυρί (μυζήθρα) πηγαίνει με το καρπούζι.
«Το δοκιμαζω. Μεγάλος συνδυασμός.
«Και ο καφές είναι πικρός, αλλά έχετε αυτό το φακελάκι ζάχαρης αρωματισμένο με βανίλια».
Η Κάλυμνος υπήρξε κάποτε η πρωτεύουσα σπογγαλιείας της Μεσογείου, αλλά από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, ένας θαλάσσιος ιός είχε καταστρέψει αυτή την επιχείρηση. (Το ενδιαφέρον Ναυτικό Μουσείο στην πρωτεύουσα, τα Πόθια, γεμίζει με υπέροχες φωτογραφίες και τεχνουργήματα).
Αυτό δεν αποθάρρυνε τον Andrea Di Bari, ιταλικό ορειβάτη που ήθελε βράχους, μεγάλους. Ήρθε στα μέσα της δεκαετίας του 1990 σε ένα ημερήσιο ταξίδι, έβλεπε τις δυνατότητες και επέστρεψε. Από τις πρώτες νύξεις, η αναρρίχηση είχε μεταμορφώσει τη φήμη του νησιού. Έχω έρθει να δοκιμάσω αυτό το νησί της περιπέτειας.
Είμαι μέλος της συντροφιάς μου Sophie και της κόρης Maddy (16) που έχουν έρθει στο πλοίο από την Κω για λίγες μέρες. Βρισκόμαστε στην αναρριχητική πρωτεύουσα, το Μασούρι, σε ένα δροσερό και όμορφο διαμέρισμα με θέα την Τέλενδο, ένα νησί χωρίς αυτοκίνητα, που ενδιαφέρομαι να εξερευνήσω.
Αρχίζουμε όμως με τη συνάντηση του Δημήτρη, ενός κατακτητή καταδύσεων που μας ταξιδεύει ανατολικά γύρω από το νησί. Ο Δημήτρης προέρχεται από μια οικογένεια σφουγγαράδων και επισημαίνει το σημείο όπου, πριν από 50 χρόνια, ο παππούς του πέθανε χρησιμοποιώντας ένα νεοεισαγμένο κράνος ορείχαλκου και συμπιεστή. Κανείς δεν είχε πει στους δύτες για τους κινδύνους και την πολυπλοκότητα της χρήσης υποβρύχιου αέρα.
Σήμερα ψάχνουμε για δελφίνια και ο Δημήτρης μας διαβεβαιώνει ότι οι σχέσεις θα εγγυηθούν μια συνάντηση. Σταματώντας πάνω από το ιχθυοτροφείο του πατέρα του, καταδύεται στα 20 μέτρα και ελευθερώνει ένα κοπάδι από λαβράκια.
Είμαι κολύμπι με αναπνευστήρα επάνω και τους βλέπω να έρχονται, κυλώντας τις ασημένιες πλευρές τους δελεαστικά, αλλά δεν υπάρχουν δελφίνια. Το λαβράκι, που αισθάνεται μια ευκαιρία, αγωνίζεται μακριά στην ελευθερία, σκέφτεται ο Δημήτρης, δυστυχώς έσπρωξαν τα δελφίνια από τις συνηθισμένες τους περιοχές.
Ανεβαινω στη βάρκα και κατευθυνόμαστε σε μια στενή είσοδο, όπου βράχια μέχρι 15 μέτρα ύψος έχουν γίνει ένα δημοφιλές σημείο για την αρωματοθεραπεία σε βαθιά νερά. Αυτό περιλαμβάνει τη κατάδυση στη θάλασσα, στη συνέχεια να αρπάξει το βράχο και να προσπαθήσει να αναρριχηθεί στην κορυφή του βράχου. Ένα ζευγάρι παλιά παπούτσια αναρρίχησης μπορεί να είναι βολικό. Η Maddy παραλείπει το στοιχείο αναρρίχησης, περπατά επάνω και τσακίζεται από την κορυφή. Πέφτω. Η βαθιά κατάδυση είναι, κατά τη γνώμη μου, ένα άθλημα του μέλλοντος, ειδικά όταν το νερό είναι ζεστό.
Πετάμε γύρω από την ανατολική ακτή στο πανέμορφο χωριό Βαθύς, όπου αποχαιρετούμε τον Δημήτρη με νέο οδηγό τον Τάσο. Παλεύει μαζί μας σε άλλο, πολύ ψηλότερο, απότομο βράχο και δείχνει μια σπηλιά περίπου 50 μέτρα πάνω. Μετά από μια ασυναγώνιστη μεταφορά στη γη, ανεβαίνουμε σε μια στενή σειρά βημάτων, σπρώχνουμε μια κουρτίνα από άγρια σύκα και κατεβαίνουμε σε δροσερή γαλήνη. Στο σπήλαιο έχουν βρεθεί όλα τα είδη των αρχαίων θησαυρών (βρίσκονται τώρα στο αξιόλογο Αρχαιολογικό Μουσείο της Καλύμνου, επίσης στην Πόθια). Στο κάτω μέρος υπάρχει πισίνα με καθαρό, κρύο νερό. Potsherds (σπασμένα κεραμικά) βρίσκονται γύρω από τα πόδια των μεγάλων πυλώνες ασβεστόλιθου.
Παρακολουθούμε τα βήματά μας και πετάμε σε μια όμορφη ερημική παραλία με πικ-νικ στη σκιά ενός δέντρου. Η πρώτη μέρα ολοκληρώθηκε, επιστρέφουμε στο Μασούρι, όπου υπάρχουν πολλά εξαιρετικά εστιατόρια. Ένα αλιευτικό σκάφος φτάνει πίσω στην Πόθια, πολύ για το ενδιαφέρον μιας γάτας.
Την επόμενη μέρα, η Maddy και εγώ είμαστε πίσω με τον Δημήτρη για μια κατάδυση στην ακτή που αποδεικνύεται κλασική: σφουγγάρια, αμφορείς, ένα δεύτερο γερμανικό αεροσκάφος, βόμβες, διάσπαρτο σφουγγάρι, άφθονο ψάρι και χταπόδι που σβήνουν μελάνι, αλλάζει χρώμα και ξεφεύγει από μια μικροσκοπική βραχώδη τρύπα.
Τέλος, το κομμάτι που έχω περιμένει με ανυπομονησία: το βράχο για αναρρίχηση. Θα είναι πολύ ζεστό; Ο Λουκάς κουνάει το κεφάλι του.» Έχουμε αναρρίχηση στη σκιά όλο το χρόνο. Μάιο και Οκτώβριο είναι καλύτερο, αλλά το καλοκαίρι είναι ωραία.
«Υπάρχουν επίσης τόσες πολλές διαδρομές που οι ορειβάτες μπορούν να κάνουν 10 την ημέρα για ένα χρόνο και να μην επαναλάβουν ποτέ. Βγαίνουμε προς βορρά σε βράχια πάνω από το χωριό Αργιντώντα. Ο Κώστας, η Maddy και εγώ ανεβαίνουμε. Η Σόφι παρακολουθεί. Υπάρχει ένας σκύλος που γαβγίζει κάτω στο χωριό.
Η πρωτεύουσα της Καλύμνου Πόθια
«Αυτός είναι ο Βίτο, ο σκύλος μου», λέει ο Κώστας. «Επισημαίνει το σπίτι του.»Θέλει να παίξει».
Η Σόφι ξεκινάει να βρει τον Βίτο. Καταφέρνω να ανεβαίνω πιό ψηλά από ό, τι έχω κάνει πριν και στη συνέχεια κατευθυνόμαστε προς την παραλία. Αυτή είναι η χαρά της Καλύμνου: σκληρό, ξηρό βράχο ακολουθούμενο από δροσερή υγρή θάλασσα. Εκεί βρίσκουμε τη Σόφι στο παράδεισο του σκύλου. Ο Βίτο του αρέσει να καταδύεται, να βγάζει τα πράγματα από τον βυθό και να τα φέρνει πίσω για να ρίχνονται.
Η αναρρίχηση μπορεί να είναι η νέα Κάλυμνος, αλλά η κληρονομιά της σφογγαλιείας εξακολουθεί να υπάρχει.»
kalymnos-news.gr
