Αιδεσιμοτατοι, Αξιότιμοι εκπρόσωποι της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας του τόπου καθώς και των σωμάτων ασφαλείας, Αξιότιμοι Διευθυντές των τοπικών σχολικών μονάδων όλων των βαθμίδων, αγαπητοί συνάδελφοι, αγαπητοί μας συμπολίτες, αγαπημένα μας παιδιά.
Κάθε τέτοια επέτειο συγκεντρωνομαστε για να θυμηθούμε, να τιμήσουμε, να υμνήσουμε και να μάθουμε την ιστορία και τους αγώνες του Δωδεκανησιακού Λαού.
Ωστόσο, κάθε αναφορά στο ένδοξο βαρύ παρελθόν, αλλά και σ' ένα μέλλον γεμάτο μεγαλοστομες υποσχέσεις και ευχές, μας στερεί πολλές φορές τη δυνατότητα να προσεγγίσουμε τη μέρα αυτή στο εδώ και τώρα. Οντες οι περισσότεροι από εμάς αρκουντως υποψιασμένοι για την ιστορική μοίρα ενός τόπου με τη γεωπολιτική και γεωοικονομικη σημασία των Δωδεκανήσων, οι λεπτομερείς ιστορικές αναφορές που έχουν στόχο να ξορκίσουν τις κακοδαιμονίες που μας κληροδότησαν οι λογεις κατακτητές, βάρβαροι ή πολιτισμενοι, είναι προβλέψιμες και σίγουρα στο πλαίσιο μιας τυπικής αναφορας στα γεγονότα δεν μπορούν να αποκρυσταλλωσουν το βίωμα, που ούτως ή άλλως μεταδίδεται από γενιά σε γενιά σ' έναν τόπο όπως τα Δωδεκάνησα.
Είναι ώρα να σκύψουμε στο παρόν μας, πάνω στην ομορφιά και τη χάρη που φωτίζουν τούτο τον τόπο και τους ανθρώπους που τον κατοικούν. Ξεκινώντας από αυτή την ίδια τη λέξη που τα ορίζει. Μια λέξη συμβολική και σημαδιακή στο ιστορικό και πολιτιστικό γίγνεσθαι του τόπου.
Η σημερινή μου ομιλία πρόκειται να είναι ένα ελάχιστο αφιέρωμα στην αληθινή ομορφιά των Δωδεκανήσων και των ανθρώπων τους, ξεκινώντας από το ίδιο το όνομα τους.
Δώδεκα, όπως του Χριστού οι Απόστολοι, μα και του γεροχρόνου τα παιδιά. Δώδεκα κι οι άθλοι του Ηρακλή και του Ολύμπου οι θεοί. Κι η δωδεκάτη ώρα βασίλισσα στον θρόνο τον ψηλότερο στου ρολογιού το ανάκτορο. Δώδεκα κι η ώρα της Ανάστασης, αρχή φωτός και σκοταδιού το τέλος.
Ρόδος, Κάρπαθος, Κως, Κάλυμνος, Λέρος, Πάτμος, Αστροπαλιά, Κάσος, Χάλκη, Σύμη, Νίσυρος, Τήλος, Αγαθονήσι, Φαρμακονήσι, Λειψοί, Αρκιοί, Ψέριμος, Τέλενδος, Κίναρος, Λέβιθα, Καστελόριζο, Ρω, Κανδελιούσα, Καλόλιμνος, Ίμια...μορφές και σχήματα ιερά στης Γης την αγιογραφία. Λέξεις που ηχούν πότε επικές και πότε λυρικές στη βίβλο της ανθρωπότητας. Εικόνες που μερεύουν την αγριάδα των ανθρώπων με το κάλλος τους. Παιδιά μονάκριβα που τα σφίγγει γερά στην αγκάλη της μάνα τυραγνισμένη μ’ έγνοια καθημερνή ξορκίζοντας το φθονερό το μάτι...κι ας μην έχει να τα θρέψει...φτάνει να τα ‘χει δικά της!!!
ΖΗΤΩ ΤΑ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΑ!!!!
.jpg)
.gif)
.jpg)
