Μήνυμα της Μίκας Ιατρίδη για την 64η επέτειο της ενσωμάτωσης

Υπό την σκιά της απαξίωσης της περιοχής μας και υπό πλήρη σύγχυση, σχετικά με τον τρόπο απόδοσης τιμής, σε όσους πολέμησαν για την απελευθέρωση των νησιών μας από τους κατακτητές, εορτάζουμε εφέτος την 64η Επέτειο της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου με τη Μητέρα Ελλάδα.

Της Δωδεκανήσου, που αν και δίδαξε γενναιότητα και πολιτισμό στην ανθρωπότητα, αν και μέχρι στιγμής ανταποκρίθηκε υπέρ το δέον ενισχύοντας επί πολλές δεκαετίες τον κρατικό κορβανά, αυτή τη στιγμή, εισπράττει άδοξα και αναίτια ακόμα και την διαγραφή της από τον αυτοδιοικητικό χάρτη.

Τα τιμημένα γηρατειά αποτελούν μόνο λεκτική έκφραση και τα περήφανα νιάτα αποτελούν παρελθόν. Δύο γενιές, τις οποίες η σημερινή κυβέρνηση αντιμετώπισε ως μη υπάρχουσες.

Έτσι, αντί σήμερα να γεμίζουμε υπερηφάνεια από τα κατορθώματα των προγόνων μας, σκύβουμε ταπεινά και ένοχα απέναντί τους το κεφάλι, για το τι μας παρέδωσαν και πως τελικά κατάντησε αυτός ο τόπος.

Και αντί να αρχίζουμε την περιγραφή των εκδηλώσεων με τη λέξη «λαμπρότητα» όπως συνηθίζεται κάθε χρόνο, εφέτος, θέσαμε σε διαπραγμάτευση ακόμα και το αν αξίζει τον κόπο να τιμήσουμε με μια ημέρα αργίας, όσους θυσιάστηκαν στο βωμό της ελευθερίας.

Η πλήρης εγκατάλειψη αλλά και η απαξίωση των αξιών που μας δένουν με το ηρωικό παρελθόν της Απελευθέρωσης και της Ενσωμάτωσης, είναι γεγονός. Τα μαθήματα ισοπέδωσης των πάντων που εισπράττει η νέα γενιά, είναι επίσης γεγονός, όπως γεγονός είναι και η προσπάθεια των αυτοδιοικητικών μας, να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Και όμως, η υπόσχεση που οι ίδιοι έδωσαν στους Δωδεκανήσιους συμπατριώτες μας, ήταν να συνεχίσουν να τιμούν την ελεύθερη πατρίδα που παρέλαβαν.

Εύχομαι η νέα γενιά που καλείται σήμερα να συμμετάσχει στην παρέλαση κρατώντας το ιερό λάβαρο της ελευθερίας, να μην αφομοιώσει τα παραδείγματα που εισπράττει.