Αναζητούμε και πάλι τους Δωδεκανήσιους στη Διασπορά, μήπως και μας σώσουν….

Αναζητούμε και πάλι τους Δωδεκανήσιους στη Διασπορά, μήπως και μας σώσουν….

Παρακολουθώ το τελευταίο διάστημα τους πολιτικούς της περιοχής που κόπτονται για να ξανά- ανακαλύψουν τη Διασπορά των Δωδεκανησίων, προκείμενου να σώσουν από την οικονομική κρίση την Ελλάδα. Να μιλούν για τη δύναμη του διαδικτύου, την προβολή μέσα από τα ηλεκτρονικά μέσα και την σημασία, τα ασύγκριτα πλεονεκτήματα και τις απεριόριστες δυνατότητες των κοινωνικών δικτύων. Τρελαίνομαι με τον Φαρισαισμό τους. Παρά ταύτα θα ομολογήσω πως δεν νιώθω πλέον θυμό. Αυτό που αισθάνομαι σήμερα είναι μόνο μεγάλος πόνος. Για τον τόπο μου και αυτούς που τον οδήγησαν σήμερα εδώ. Δεν οφείλεται στο γεγονός πως δεν υπήρχαν ιδέες, γιατί υπήρχαν πολλές και μάλιστα από τις πλέον καινοτόμες. Ούτε πως έλειψαν οι δικοί μας άνθρωποι, που και τις είχαν και ικανοί ήταν να τις υλοποιήσουν. Φταίει πως δεν ήταν ικανοί(;) για να τις αντιληφθούν εκείνοι που έπρεπε. Όσοι για χρόνια τώρα κρατούν το μαχαίρι και πεπόνι της τοπικής εξουσίας. Και δεν επέτρεψαν σε τίποτα άλλο να βλαστήσει. Από φόβο και αγωνία πολιτικής αυτοσυντήρησης. Μήπως και δεν μπορέσουν να το ελέγξουν και τους προσπεράσει. Η παρακάτω επιστολή –κραυγή μας που εδώ και τριάμισι χρόνια υπάρχει αναρτημένη στο διαδίκτυο μέσα από τις σελίδες του www.Dodecanesiandream.com και αναφέρεται στην ανάγκη για την δημιουργία του κοινωνικού δικτύου των απανταχού Δωδεκανησίων, είναι διαχρονικά επίκαιρη. Και ενδεικτική γιατί όχι μόνο χρεοκόπησε αυτή η χώρα, αλλά και γιατί η κοινωνία μας πάει κατά διαβόλου. Όπως επίσης γιατί τα παιδιά μας, μας γύρισαν τη πλάτη και αηδιασμένα αλλά και απελπισμένα, άρχισαν το ταξίδι στο άγνωστο, μήπως και μπορέσουν να επιβιώσουν, σε μια άλλη γη.

«Αξιότιμοι Πολιτικοί μας εκπρόσωποι,
Σήμερα, 08/08/2008, που έχουμε την επίσημη παρουσίαση της διαδικτυακής πύλης της δικής μας Διασποράς, των απανταχού της Γης Δωδεκανησίων, νιώθουμε την ανάγκη να επικοινωνήσουμε και μαζί σας. Για να ζητήσουμε την βοήθεια σας μήπως και βρούμε την απάντηση σε ένα ερώτημα που τελευταία μας απασχολεί.
Να σας συστηθούμε. Είμαστε μια ολιγομελής ομάδα πολιτών από τις χιλιάδες Δωδεκανήσιους που δεν συμμετέχουν ενεργά στα πολιτικά δρώμενα της περιοχής μας, ούτε κατέχουν κάποιο κοινωνικής προβολής θώκο, για να είναι μέσα από αυτόν προβεβλημένοι και αναγνωρίσιμοι. Εμάς ευκολότερα θα μπορούσατε να μας αναγνωρίσετε, αν σας λέγαμε πως είμαστε οι πολίτες στους οποίους τελευταία απευθύνεται το σύνολο σχεδόν του πολιτικού κόσμου -νομίζουμε πως μερικές φορές και εσείς- προτρέποντας μας “να σηκωθούμε από τον καναπέ για να συμμετάσχουμε” να “βρεθούμε πιο κοντά σαν κοινωνία” και να “ενωθούμε σε κοινές δράσεις”.

Αυτή η σχετικά πρόσφατα διατυπωθείσα θεωρεία περί “συλλογικής ευθύνης και πολίτη του καναπέ” είναι η αφορμή που αποφασίσαμε να σας απευθύνουμε την επιστολή μας αυτή.
Στην πλειονότητα μας, ανήκουμε στην πιο παρεξηγημένη γενιά. Σε αυτή που πολλά χρόνια πριν, γεμάτη όνειρα, όρμησε στο φως της ιστορίας φωνάζοντας «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Πολλοί από την γενιά μας στο διάβα κοντοστάθηκαν και εξαργύρωσαν την επανάσταση της με θέσεις και αξιώματα. Άσε που παραδόξως πλήθυνε. Οι περισσότεροι όμως συνεχίσαμε μέχρι και σήμερα, σε δρόμους μοναχικούς. Ακολουθώντας εκείνο το όραμα που μας κρατάει ακόμα ζωντανούς, δημιουργικούς, ακμαίους, Ανθρώπους.
Αυτό που διακρίνει όλους μας, είναι ότι είχαμε πολλά όνειρα για τον τόπο που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε. Όνειρα που πρωτοξεκίνησαν μέσα στις αλάνες και τα σοκάκια των χωριών μας, συνεχίστηκαν στα σχολεία της πόλης, απόκτησαν φτερά στα πανεπιστήμια, γκρεμοτσακίστηκαν πολλές φορές στο διάβα της ζωής μας, αλλά ποτέ δεν έσβησαν. Αυτός είναι ο λόγος που πριν τρία χρόνια, αποφασίσαμε πως έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε τις δυνατότητες που μας δίνει σήμερα το διαδίκτυο για να τα στείλουμε να ταξιδέψουν. Για να μπορέσουν να φτάσουν παντού και να συναντηθούν με τους φίλους των παιδικών μας χρόνων, τις χιλιάδες των Δωδεκανήσιων συμπατριωτών μας, συγγενών και φίλων, που ζουν διασκορπισμένοι στα πέρατα της γης.
Σήμερα μέσα από αυτή την διαδικτυακή πύλη το Νέο Δωδεκανησιακό Όνειρο, όπως εμείς το οραματιζόμαστε για τον τόπο μας, έχει ανοίξει πλέον τα φτερά του. Από εδώ και πέρα, δίχως να μπορεί κανείς να το εμποδίσει, θα πετάξει για να φτάσει μέχρι τις άκρες του κόσμου. Κάποια στιγμή, όσος χρόνος και αν απαιτηθεί, θα συναντηθούμε για να συνεχίσουμε όλοι μαζί. Γιατί πιστεύουμε πως μόνο αν συμπορευτούμε, -εμείς που κατοικούμε εδώ και οι ομογενείς μας στην διασπορά- θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε κάτι καινούργιο, να χτίσουμε το νέο μεγάλο όνειρο για την γενιά των παιδιών μας. Να τους παραδώσουμε ένα τόπο με μέλλον και αναπτυξιακή προοπτική, με πραγματική οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη, με απόλυτο σεβασμό από όλους στη φύση και το περιβάλλον. Μια κοινωνία πολιτών με ανθρώπινες αξίες, σεβασμό και αγάπη για τον συνάνθρωπο, κοινωνική ευαισθησία και αδελφοσύνη, μια κοινωνία των ικανών και των ίσων ευκαιριών. Όπως έκαναν πολλά χρόνια πριν και οι παππούδες μας, όταν αμούστακα ακόμα παιδιά, εξορίστηκαν ως μετανάστες μέχρι τα πέρατα του κόσμου, κυνηγώντας τότε το δικό τους. Που ήτα μια καλύτερη ζωή από αυτή στο χωριό τους και ευκαιρίες εκπαίδευσης για τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Δηλαδή για όλους εμάς.

Αγαπητοί πολιτικοί μας εκπρόσωποι και συμπατριώτες,
Ως πολίτες που σηκωθήκαμε από τον καναπέ όταν μας καλέσατε, ελπίζαμε ότι θα είχαμε και την συμπαράσταση σας στην προσπάθεια μας να δημιουργήσουμε τα μέσα για να μπορέσουμε ως η κοινωνία των απανταχού Δωδεκανησίων να βρεθούμε πιο κοντά και να ενωθούμε μέσα από κοινές δράσεις.

Με πολύ μεγάλη όμως απογοήτευση διαπιστώσαμε ότι όχι μόνο δεν την είχαμε, αλλά όσο και αν ακούγεται περίεργο, πολλές φορές η προσπάθεια μας υπονομεύτηκε.

Όμως για αυτήν την πολιτεία, που κατά καιρούς ισχυρίζεται πως θέλει ενεργούς τους πολίτες, έχουμε ένα ερώτημα και ελπίζουμε να μας βοηθήσετε για να βρούμε την απάντηση.
Τι ακριβώς εννοεί όταν ζητά από τους πολίτες να σηκωθούν από τον καναπέ και να συμμετάσχουν; Γιατί προφανώς δεν πρέπει να εννοεί αυτό που εμείς νομίσαμε όταν μας σήκωσε από τον δικό μας.»

Αντί επίλογου,

Η κουλτούρα μου δε επιτρέπει να σηκώσω το χέρι για να πετάξω γιαούρτια ή αυγά, προκειμένου να εκφράσω αγανάκτηση ή θυμό. Άλλωστε υπάρχει ήδη ένα σημαντικό κομμάτι της τοπικής κοινωνίας που λιμοκτονεί και τα έχει ανάγκη. Αν χρειαστεί να “σηκώσω” το δικό μου χέρι, θα είναι για να βάλω φωτιά στο “σύστημα” που μας οδήγησε σήμερα εδώ…. Το σύστημα εξουσίας που αντιμετωπίζει το νησί μου ως τσιφλίκι του. Αδιαφορώντας αν έχουν οδηγήσει τον πιο ευλογημένο από το Θεό τόπο και τους κατοίκους του, στη καταστροφή. Το οφείλω στη κόρη μου, που την υποχρέωσαν να γίνει οικονομικός μετανάστης. Το οφείλω στον εαυτό μου, για τα όνειρα που είχα για αυτόν.

29 Μαρτίου 2012

Του Δημήτρη Κούκουλα Μέλους της ΑΜΚΕ «ECOMUSEUM RHODES»