''Έκλεισα τα μάτια κι ένα δάκρυ κύλισε-Τι ντροπή Θεέ μου''

Μέρες Χριστουγέννων πριν από μερικά χρόνια βρεθήκαμε στις φυλακές της Κω για να ευχηθούμε στους τροφίμους. Οι υπάλληλοι της φυλακής έβαλαν τα καλούδια που προσφέραμε σε κάτι τεράστια ταψιά και τους τροφίμους στη σειρά για να τους τα μοιράσουν. Και τότε ξαφνικά μπροστά μας ξεδιπλώθηκε μια εικόνα από αυτές που γίνονται γροθιά στο στομάχι και σε στοιχειώνουν. Στην αρχή είδαμε πρόσωπα αγριεμένα από τον τρόπο ζωής τους με μάτια που φωτίζονταν από μια μικρή ελπίδα ότι κάτι θα προλάβω κι εγώ, έστω κι ένα ξυραφάκι μιας χρήσης .

Σε δευτερόλεπτα δεν έβλεπες μάτια παρά μόνο χέρια ανακατεμένα που έδιωχναν τα άλλα χέρια για να πάρει ο καθένας όσα περισσότερα μπορεί. Σπρωξιές, βρισιές και τους φρουρούς να λένε ήρεμαααααα! Σε δύο λεπτά τα ταψιά είχαν αδειάσει και τώρα στα μάτια τους είδαμε την ικανοποίηση ανακατεμένη με ειρωνεία και απόγνωση. Ντράπηκα και κατέβασα το κεφάλι γιατί ένιωσα ότι άθελά μας τους αφαιρέσαμε ένα κομμάτι από την αξιοπρέπειά τους.

Κι έρχεται το 2013 και βλέπω πάλι την ίδια εικόνα μέσα από το δέκτη της τηλεόρασης τώρα με φόντο όχι μια φυλακή αλλά το κεντρικότερο σημείο της πρωτεύουσας της χώρας μας, με πρωταγωνιστές όχι εσώκλειστους για σωφρονισμό αλλά ανθρώπους της διπλανής πόρτας ,ανθρώπους με ακρωτηριασμένη τη ζωή, με ακρωτηριασμένα όνειρα που τον ακρωτηριασμό τους οι πολιτικοί -ακρωτηριαστές θεωρούν σωφρονισμό και αναγκαία θυσία για ένα αύριο που μόνο αυτοί ξέρουν.

Η ίδια έκφραση ανθρώπων όσο μπορούσα να διακρίνω βέβαια μέσα από το γυαλί και πάλι χέρια, πολλά χέρια, χιλιάδες χέρια υψωμένα ,σπρωξιές , αντιπαραθέσεις για να γεμίσουν μια σακούλα με πορτοκάλια αυτή τη φορά.

Έκλεισα τα μάτια κι ένα δάκρυ κύλισε. Τι ντροπή Θεέ μου! Ποιος έχει άραγε το δικαίωμα να ευτελίζει ένα ολόκληρο λαό;

Και ύστερα το δάκρυ έγινε κλάμα γοερό όταν άκουσα το παιδί μου να με ρωτά αν θα μπορούσα κι εγώ να σταθώ στην ουρά για μια σακούλα ζαρζαβατικά. Το κλάμα τώρα έγινε τρόμος όταν διαπίστωσα ότι είπα το ναι με τόση ευκολία. Ναι θα πήγαινα, είπα, αν πεινούσατε, ναι, θα πάω αν πεινάσετε. Το φαί προηγείται, όσο κι αν δεν μπορούν να το καταλάβουν αυτοί που το έχουν,είπε ο Μπρεχτ και οι χιλιάδες Αθηναίοι που έσπευσαν στο κέντρο της Αθήνας το επιβεβαίωσαν.Το τρομακτικό είναι ότι κάθε μέρα που περνάει στη χώρα μας θα επιβεβαιώνεται όλο και περισσότερο.

Κι ύστερα το κλάμα έγινε θυμός για τους πολιτικούς που μας έκλεψαν την αξιοπρέπειά μας, τα όνειρά μας, αλλά κυρίως τα όνειρα των παιδιών μας. Θυμός για τους πολιτικούς που αδιαφορούν και που δεν κατάλαβαν ότι ο τόπος μας δεν αντέχει μια χαμένη γενιά .

Μα πιο πολύ θυμώνω με τον εαυτό μου, με τη μοιρολατρία μου.

Βλέπω κάθε μέρα να μου κλέβουν το αύριο, να κλέβουν το τόπο μου και δεν αντιδρώ. Βλέπω το κακό και κρύβομαι ελπίζοντας να μη βρει εμένα.

Ο φόβος φώλιασε μέσα μου και με κρατά εκεί, στο ίδιο σημείο και όμως, όλα είναι τόσο απλά.

Αρκεί μια απόφαση, μια απόφαση για να μπορέσουμε να ονειρευτούμε και πάλι, για να κερδίσουμε το δικό μας αύριο και ας χρειαστούν αγώνες και θυσίες.