Ο Βασίλης Χαδούλης για την Παγκόσμια Ημέρα Αναπηρίας

Πλέον οφείλουμε να συζητάμε για «εμποδιζόμενα άτομα» γιατί αυτό συμβαίνει εκεί έξω. Εμποδίζονται άνθρωποι να κυκλοφορήσουν, άρα εμποδίζονται άνθρωποι να ζήσουν. Και γιατί αυτό; Γιατί κάποιοι θέλουν να πιουν καφέ ή να κάνουν τα ψώνια τους στο μάρκετ ή να αφήσουν το παιδί τους στο σχολείο και όλα αυτά να τα κάνουν εύκολα και γρήγορα (για τους ίδιους) βάζοντας δύσκολα και επικίνδυνα εμπόδια σε άλλους.

Και όλα αυτά συμβαίνουν με μία απίστευτη φυσικότητα, σαν να μην γίνεται διαφορετικά. Γιατί όταν έβγαλαν το παιδάκι τους βόλτα κάποιος άλλος τους έκανε τα ίδια και έσφιγγαν τα δόντια και προχωρούσαν. Όταν πήγαν με τον παππού ή τη γιαγιά τους μια βόλτα, κάποιος άλλος τους έκανε τα ίδια και το κατάπιαν. Και το κατάπιαν μια φορά, δυο, φορές, δέκα και εκατό φορές μέχρι που το ‘’σώμα’’ έμαθε να το χωνεύει. Αυτό είναι, είπαν, και αυτό συνεχίζουν και τώρα.

Όχι, δεν είναι αυτό. Δεν το δέχομαι και δεν το χωνεύω. Ναι, αλλάζουν οι άνθρωποι, και ας τα μάθαμε λάθος . Το βλέπουμε όλο και περισσότερο γύρω μας, το βλέπουμε καμιά φορά και στον καθρέφτη του αυτοκινήτου όταν κοιταζόμαστε αφού προσπεράσαμε μια ράμπα ή ένα ωραίο πεζοδρόμιο με σκιά. Επιλέγεις λίγη δυσκολία παραπάνω αλλά κοιτάς τον καθρέφτη και βλέπεις κάποιον που σήμερα δεν έβαλε πιθανά εμπόδια σε καμιά μαμά με το μωράκι της, σε κανένα παλικάρι σε αναπηρικό αμαξίδιο, σε κανέναν ηλικιωμένο.