Σταμάτης Αλαχιώτης: Γράμμα στον Μηνά Κοσαρή του Λεωνίδα

Γράμμα στον Μηνά Κοσαρή του Λεωνίδα

Έμαθα τα νέα σου από την Καίτη την κόρη σου, και δεν το πίστευα. Πώς έφυγες έτσι βιαστικός; Δεν σκέφτηκες την παρέα μας τα καλοκαίρια; Από πού θα μαθαίνω τώρα τα νέα του χωριού μας, τη σωστή πολιτική σου κρίση, τις κοινωνικές σου ευαισθησίες που πάντα με εντυπωσίαζαν; Τι θα πω και στα εγγονάκια μου, που σε αγαπούσαν σαν παππού τους, με την αγάπη σου και την απλοχεριά σου; Καταλαβαίνεις, βέβαια, πως είναι κουβέντες βαθιάς θλίψης, αλλά όπως πάντα δεν θα διαφωνήσεις μαζί μου.

Φίλε Μηνά, μάθε πως σε αναφέρω ως τον μοναδικό μου αδελφικό φίλο σε ένα βιβλίο μου, που δεν πρόλαβες να διαβάσεις. Με τιμούσε η άδολη φιλία σου, τα παραδεισένια παιδικά μας χρόνια στο Λαγούδι που ήμασταν μαζί από το πρωί μέχρι το βράδυ να παίζουμε μπάλα ή να κάνουμε σκανδαλιές. Σε ζήλευα, ξέρεις, καμιά φορά όταν βάζαμε πόδια να διαλέξουμε παίχτες για τις ομάδες μας και σε προτιμούσαν πρώτο πιο συχνά από μένα. Σε ζήλευα και για την πραότητά σου, την τιμιότητά σου, την αμέριστη αλληλεγγύη σου στον καθένα. Δεν άλλαξες μήτε με τα χρόνια, πάντα ξεχωριστός, σοβαρός, δοτικός, ένα διαμάντι.

Μα, ακόμα κι όταν χαθήκαμε λίγα χρόνια, λόγω δικών μου ενασχολήσεων, σε είχα πάντα μες στην καρδιά μου. Σε έφερνα στο μυαλό μου, μου το απασχολούσες, γιατί ξεχώρισα πάνω σου όχι μόνο την καλοσύνη, τον άμεμπτο χαρακτήρα σου, αλλά και την πιστή κι αγνή φιλία σου. Γι’ αυτό η θλίψη μου είναι βαριά, όπως και σε όσους είχαν την τύχη να σε γνωρίσουν, να σε αγάπησαν. Μας λείπεις, φίλε Μηνά, δυσαναπλήρωτο το κενό σου στις καρδιές μας. Τι θα κάνει η καλοκαιρινή μας παρέα στο Τιγκάκι δίχως τη σου; Δίχως τη ψυχή της; Δίχως τον καλόκαρδο, πάντα χαμογελαστό και γλυκομίλητο αρχηγό της;

Θα λείψεις, όμως, και από την κοινωνία, που έχασε ένα τέλειο οικογενειάρχη, ένα άμεμπτο επιχειρηματία, ένα υπεύθυνο πολίτη που έβλεπε τα στραβά και τα διαλαλούσε να διορθωθούν. Σε στεναχωρούσε, μου έλεγες, η αδιαφορία πολλή κόσμου, η ασυδοσία άλλου τόσου, αλλά με ανθρώπους δίχως εσένα έτσι θα πορεύεται ο κόσμος, ώσπου να ξυπνήσει.

Έχεις αφήσει, ωστόσο, παρακαταθήκες στην οικογένειά σου, στους φίλους σου, σε όσους είχαν την τύχη να σε γνωρίσουν, να σε ζήσουν από κοντά· και τέτοιες παρακαταθήκες αργά ή γρήγορα βγάζουν βλαστάρια. Παρηγοριέμαι που με τέτοια μπαγάζια θα είναι το ταξίδι σου ανώδυνο, αξέχαστε φίλε Μηνά, φίλε της καρδιάς μου, φίλε της ονειρεμένης μας παρέας.

Ο πιστός σου φίλος

Σταμάτης Αλαχιώτης

Πάτρα 3-2-23