Πέρασαν 44 χρόνια από την Κυπριακή Τραγωδία και το σύνθημα «Δεν ξεχνώ» είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Στις 20 Ιουλίου 1974, λίγο μετά το προδοτικό πραξικόπημα, η Τουρκία εισβάλλει στη Μεγαλόνησο με τον «Αττίλα 1» και αρχίζει το Κυπριακό Δράμα. Ο «Αττίλας 2» που ακολούθησε στις 14 Αυγούστου 1974, χωρίζει το νησί στα δύο, ανοίγει μια βαθιά πληγή που παραμένει ανοιχτή τόσα χρόνια αφού η τουρκική αδιαλλαξία καλά κρατεί.
Εκτελέσεις, βιασμοί, ξεκλήρισμα, λεηλασίες, αυτά βίωσαν οι Κύπριοι από τον τουρκικό στρατό.
Μια τραγωδία ολόκληρου του Ελληνισμού, της Κύπρου, που συνεχίζει να θρηνεί τους ηρωικούς νεκρούς της και να ατενίζει τη «πράσινη γραμμή» της Λευκωσίας που τη χωρίζει στα δύο.
Μία διαχωριστική γραμμή μεταξύ των ελεύθερων και των κατεχομένων περιοχών της.
Σήμερα 44 χρόνια μετά το ζητούμενο εξακολουθεί να είναι ένα: Η εξεύρεση λύσης που θα αντέξει στο χρόνο. Λύση λειτουργική και βιώσιμη. Σύμφωνη με το διεθνές Δίκαιο και το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Σύμφωνη με τις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες.
Λύση σταθερότητας και ειρήνης, μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ώστε Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι να απολαμβάνουν τους καρπούς της ευρωπαϊκής συμμετοχής χωρίς κατοχικά στρατεύματα και παρωχημένες λογικές εγγυήσεων και επεμβατικών δικαιωμάτων.
44 χρόνια μετά την παράνομη εισβολή και κατοχή, η Κύπρος δικαιούται και αξίζει ένα καλύτερο παρόν και ένα ακόμα καλύτερο μέλλον.
Και βέβαια τούτες τις κρίσιμες ώρες που ζούμε δεν θα πρέπει να μας διαφεύγουν οι εθνικοί κίνδυνοι που συνεχίζει να αντιμετωπίζει η χώρα μας.
Η πρόσφατη βλαπτική για τα εθνικά μας συμφέροντα συμφωνία των Πρεσπών, οι εν κρυπτώ διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με την Αλβανία, η υποχωρητικότητα στις τουρκικές προσκλήσεις σε Αιγαίο και Θράκη και φυσικά η συνέχιση της κράτησης των δύο Ελλήνων στρατιωτικών στις τουρκικές φυλακές δεν προσφέρονται για εφησυχασμό.
Με το βλέμμα στραμμένο στην μαρτυρική Κύπρο, ας μην επιτρέψουμε νέες εθνικές τραγωδίες, νέες χαμένες πατρίδες.
Η δήλωση του Σταμάτη Καμπουράκη.
''Διανοίξαμε, για πρώτη φορά, άλλους δύο νέους δρόμους διαφυγής.''
.gif)
