«Έτσι είναι η ζωή»: Το αισιόδοξο μήνυμα ενός 26χρονου νέου

«Έτσι είναι η ζωή» απάντησε ο γιατρός στη μητέρα του Δημήτρη Αντωνίου, όταν εκείνη τον ρώτησε αν θα ξανασηκωθεί ποτέ στα πόδια του. Η φράση αυτή έμεινε στο μυαλό του Δημήτρη, που αποφάσισε να την αποτυπώσει στο δέρμα του με ένα τατουάζ, ώστε να μην πέφτει σε πλάνη και όταν αντιμετωπίζει δυσκολίες, να θυμάται όσα πέρασε και να προχωρά μπροστά με αισιοδοξία.

Αρκετά χρόνια μετά από το τροχαίο ατύχημα που του προκάλεσε συντριπτικό κάταγμα στον αυχένα, ολική ρήξη νωτιαίου μυελού και ακρωτηριασμό του δεξιού του χεριού, ο 26χρονος σήμερα Δημήτρης Αντωνίου μετρά στο ενεργητικό του το πτυχίο της Φυσικής από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, μεταπτυχιακές σπουδές στην Οικονομική Θεωρία στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, τη δημιουργία μιας ανοιχτής ομάδας δημιουργίας γκράφιτι και το πρώτο του βιβλίο με τίτλο τη γαλλική φράση «C’ est La Vie» που σημαίνει «έτσι είναι η ζωή»....

Μου έλεγαν «γράψε κάτι ακόμη, είναι πολύ όμορφα όσα γράφεις» και τότε έβαλα στόχο να βγουν προς τα έξω όχι με υπέρογκες φιλοδοξίες αλλά σαν το πρώτο βήμα σε μια οργανωμένη μου κίνηση να ευαισθητοποιήσω τον κόσμο, να προβληματίσω την κοινωνία μας γύρω από τη διαφορετικότητα. Πρέπει να αλλάξει η στάση μας στο θέμα αυτό και παρόλο που διαπιστώνω κάποια διάθεση, είναι απαραίτητο να εντατικοποιηθεί η προσπάθεια να αναγνωρίσουμε τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μας και να τους αφομοιώσουμε σε μια ομαλή κοινωνία, χωρίς αποκλεισμούς από το περιβάλλον εργασίας, διασκέδασης και ψυχαγωγίας, λέει ο Δημήτρης Αντωνίου στο ΑΠΕ – ΜΠΕ.

«Δεν έχω πρόσβαση σε εννέα στα δέκα καταστήματα που συναντώ»

Περιγράφοντας την κατάσταση που επικρατεί σήμερα λέει ότι τα άτομα με αναπηρία εξαφανίζονται και ως παράδειγμα αναφέρει το γεγονός ότι ο ίδιος δεν έχει πρόσβαση στα εννέα από τα δέκα καταστήματα που συναντά μπροστά του.

«Στο βιβλίο περιλαμβάνονται και δύο – τρεις προσωπικές μου ιστορίες από δύσκολες στιγμές που έχω ζήσει. Αν και μου ήταν δύσκολο να τις μοιραστώ, το πήρα απόφαση και τις αποτύπωσα όσο γινόταν καλύτερα ώστε όταν κάποιος τις διαβάσει να αντιληφθεί ότι πάντα αισθανόμαστε πως μας λείπει κάτι. Τελικά, όμως, έχω αρκετά και μπορώ να είμαι χαρούμενος με όσα έχω. Αν το καταλάβει αυτό ο καθένας από εμάς, η ζωή του θα είναι καλύτερη» επισημαίνει.

«Κάνουμε γκράφιτι για τις στιγμές που ένα παιδάκι μας κοιτάει στα μάτια κι αναρωτιέται...»

Για το γκράφιτι αναφέρει ότι το ξεκίνησε πριν από τρία, τέσσερα χρόνια και αφορμή ήταν και πάλι η φράση «έτσι είναι η ζωή». «Οι φίλοι μου, πέντε, έξι άτομα μου ζήτησαν την άδεια να κάνουν και εκείνοι τατουάζ το «C’ est La Vie» και στη συνέχεια είπαμε να το γράψουμε και σε έναν τοίχο για να θυμηθούμε τα παλιά. Απευθυνθήκαμε και σε σχολεία που μας αγαπούν σαν παρέα και που έχουν μουτζουρωμένους τοίχους.

Έτσι κάναμε 25 γκράφιτι όχι μόνο σε σχολεία αλλά και σε πάρκα, μετά από τις απαραίτητες άδειες και συνεννοήσεις με τους υπεύθυνους, γιατί αυτό που μας ενδιαφέρει είναι τα παιδιά να μην έχουν άσχημες εικόνες, να φύγει η μαυρίλα από την καθημερινότητά μας και να βάλουμε το χρώμα στη ζωή μας» σχολιάζει και προσθέτει: «δεν το κάνουμε για ένα ακόμη γκράφιτι, το κάνουμε για τις στιγμές εκείνες που ένα παιδάκι μας κοιτά στα μάτια και διερωτάται πώς μπορεί ένας άνθρωπος σε καροτσάκι, χωρίς χέρι, να συμμετέχει σε κάτι τόσο δημιουργικό και τόσο όμορφο...»

Όταν ρωτάται για τα επόμενα σχέδιά του ο Δημήτρης Αντωνίου απαντά: «ονειρεύομαι να εργαστώ. Έχω πολύ ενέργεια μέσα μου και μπορώ να προσφέρω σε πολλούς τομείς, όμως το δημόσιο δεν έχει τα εργαλεία να απορροφά άτομα σαν και εμένα. Δεν μπορώ να αποκτήσω προϋπηρεσία, δεν μου είναι εύκολο να φύγω από την πόλη μου, δεν μου δίνουν μόρια αλλά θα το κυνηγήσω γιατί θέλω να στηρίζομαι στον εαυτό μου, να έχω απασχόληση και εισόδημα».

«Νιώθω», η λέξη-κλειδί

Σε κάθε περίπτωση υπογραμμίζει ότι για όλους η λέξη – κλειδί είναι «νιώθω» και μας προτρέπει να μην παρασυρόμαστε από ένα κύμα απελπισίας, αλλά να παλεύουμε και να χαμογελάμε, γιατί αυτό έχουμε ανάγκη και αυτό είναι μια επιλογή ζωής. ’ Τη δυστυχία και την ευτυχία μπορούμε να την κάνουμε πλεονέκτημα’’,η ζωή "Είναι όπως το ουράνιο τόξο. Ακόμα και ένα χρώμα του να εκλείψει, υπάρχουν όλα τα υπόλοιπα για να απολαύσουμε".