Ο Ναθαναήλ που γνωρίζω καλά . . .Γράφει η κ. Αγγελική Παπιδά-Μουστάκη

Ο Ναθαναήλ που γνωρίζω καλά . . .

Αγγελική Παπιδά-Μουστάκη, Νέο Φάληρο Πειραιάς

Γνωριστήκαμε πριν από 32 χρόνια. Ήταν κατηχητής στην ενορία μας στον Άγιο Δημήτριο Νέου Φαλήρου. Ταυτόχρονα έμενε πολύ κοντά μας.

Ως παλαιά και έμπειρη δασκάλα αμέσως εξετίμησα τη μεταδοτικότητά του στη μεταφορά γνώσεων αφού τα παιδιά μου τον είχαν κατηχητή, την απλότητα του λόγου του και την αμεσότητά του στη διδαχή. Πάντοτε γελαστός, δραστήριος, δυναμικός, προσηνής προς όλους.

Θυμάμαι τα μικρά του δημοτικού να τρέχουν από πίσω του και να γελάνε με αυτά που τους έλεγε. Θυμάμαι το σεβασμό και την ευγένεια που έδειχνε προς τους ιερείς της ενορίας μας, προς τα στελέχη και όλους τους ενορίτες.

Δύο χρόνια μετά τη γνωριμία μας, όταν όλοι εκτιμούσαμε τον Φίλιππο και τον θαυμάζαμε για τα πόσα είχε προσφέρει στην ενορία μας (κατηχητικά, εφημεριδάκι που έγραφαν τα παιδιά, εκδρομές, αγρυπνίες, παρέα εκτός του κατηχητικού) μαζί με τον υπεύθυνο ιερέα νεότητος π. Ιωάννη Λιακόσταυρο, μάθαμε ότι θα γινόταν κληρικός. Δεν σας κρύβω ότι «μπερδευτήκαμε» λίγο: πώς θα του απευθυνόμαστε πλέον, πώς θα επικοινωνούμε μαζί του, θα συνηθίσουμε το νέο του όνομα, ποιο θα είναι αυτό και άλλα πολλά.

Πράγματι, αφού γιορτάσαμε μαζί την τελευταία του γιορτή ως Φιλίππου έφυγε για την Κάρπαθο για να γίνει μοναχός και να χειροτονηθεί διάκονος.

Όταν επέστρεψε διαπιστώσαμε με χαρά ότι τίποτα δεν είχε αλλάξει. Βέβαια τον έλεγαν Ναθαναήλ πλέον και ήταν διάκονος, αλλά κατά τα άλλα δεν είχε αλλάξει σε τίποτα: απλός, καταδεκτικός, άνετος στην επικοινωνία, φιλικός με όλους, σεβαστικός στους μεγαλυτέρους, αεικίνητος. Με απίστευτο ενθουσιασμό για την κατήχηση, με πίστη στο Θεό και αγάπη στους συνανθρώπους του.

Τέτοιες μέρες πριν από τριάντα χρόνια γιορτάσαμε την πρώτη του γιορτή ως Ναθαναήλ, ενοριακά, φιλικά ανθρώπινα . . . Θυμάμαι είχα φτιάξει αμυγδαλωτά και μαζευτήκαμε οι ιερείς, οι επίτροποι, οι κυρίες του φιλοπτώχου, τα κατηχητόπουλα, όλη η ενορία γύρω από το διάκο μας.

Το επόμενο καλοκαίρι στην ενορία μας έγινε ιερέας και συνειδητοποιήσαμε ότι σιγά σιγά θα έφευγε, θα ρίζωνε αλλού, θα έκανε νέους φίλους, νέους ανθρώπους που να τον αγαπούν και να τον στηρίζουν και θα είχε νέες ευθύνες και νέες υποχρεώσεις.

Έτσι έγινε, αλλά ταυτόχρονα δεν μας ξέχασε, συνέχισε να είναι κοντά μας, μάθαινε τα νέα μας, επικοινωνούσε μαζί μας, νοιαζόταν για εμάς, τα παιδιά μας, τους οικείους μας.

Πέρασαν τα χρόνια, πήγε στην Κω, έγινε επίσκοπος μπήκε σε νέους αγώνες και πάλι δεν άλλαξε: με αγάπη και απλότητα, με σεβασμό και ταπείνωση πάντα μας είχε στο μυαλό και στην καρδιά του.

Στεναχωρήθηκα πολύ όταν μου διάβασαν το κείμενο που, του έστειλαν πριν από λίγες μέρες, σαν ένα ιδιότυπο δώρο για τη γιορτή του.

Οργίστηκα! Για τον Ναθαναήλ μπορούμε να μιλήσουμε εμείς που τον ζούμε πάνω από τριάντα χρόνια, που γιορτάσαμε μαζί, φάγαμε μαζί, γελάσαμε μαζί, προσευχηθήκαμε μαζί . . . Ο Ναθαναήλ δεν ήταν ποτέ καιροσκόπος, δεν ήταν ποτέ φιλοχρήματος, δεν ήταν ποτέ υπολογιστής και δεν πρόκειται να γίνει ποτέ τέτοιος άνθρωπος.

Με όλο το σεβασμό θα μου επιτρέψει να του θυμίσω αυτό που του είπα στη χειροτονία του σε πρεσβύτερο, σε κάποια στιγμή που από τη συναίσθηση της ευθύνης ένοιωσε τα πόδια του να λυγίζουν: «Κουράγιο Ναθαναήλ!» και θα συμπληρώσω «θα περάσει και αυτό».