Β΄ ΕΛΜΕ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ: Εκδήλωση στήριξης Μεταναστών & Προσφύγων

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΤΟΥ ΑΝΘΡΑΚΑ ΤΟΥ ΚΟΛΟΡΑΝΤΟ 1913-14

ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ο ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ

Στις ένοπλες αναμετρήσεις η προσφορά των Ελλήνων απεργών ήταν καθοριστικής σημασίας.

Οι Έλληνες, κυρίως Κρητικοί, γνωρίζανε καλά από όπλα και από ανταρτοπόλεμο, από τους αγώνες τους εναντίον των Οθωμανών. Σε εφημερίδα του Κολοράντο, 28/4/1914, διαβάζουμε πως οι Έλληνες "αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά και τον μυϊκό ιστό" του στρατού του συνδικάτου.

Ο JimPeros, γιός του απεργού Τζιμ Περάκη, μας λέει στο ντοκιμαντέρ πως "σωθήκανε πολλές ζωές γιατί οι Έλληνες είχαν όπλα". Και έτσι ήταν. Στον Πόλεμο των 10 Ημερών, η πλευρά των ανθρακωρύχων δεν είχε απώλειες, ενώ η άλλη πλευρά μέτρησε πάνω από 30 νεκρούς, κυρίως εταιρικούς φρουρούς.

Ό στόχος των ανταρτών ήταν να σταματήσουν την παραγωγή άνθρακα καταστρέφοντας τις εγκαταστάσεις συλλογής και επεξεργασίας άνθρακα και ανατινάζοντας τις εισόδους των ορυχείων. Εκεί βρίσκανε συχνά αντίσταση από εταιρικούς φρουρούς και απεργοσπάστες και γίνανε μάχες όπου η υπεροχή των απεργών είναι αδιαμφισβήτητη.

ΠΩΣ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΟ ΜΑΚΡΙΝΟ ΚΟΛΟΡΑΝΤΟ

Μετά από μια μεγάλη απεργία στο Κολοράντο το 1903, οι εταιρείες άνθρακα αποφάσισαν πως έπρεπε να αλλάξουν τη σύνθεση του αγγλόφωνου εργατικού τους δυναμικού, στρατολογώντας από την Νοτιοανατολική Ευρώπη εργάτες με διαφορετικές μητρικές γλώσσες, ώστε να μην μπορούν να συνεννοηθούν για να οργανωθούν και να απεργήσουν.

Στείλαν λοιπόν τους πράκτορές τους να βρουν κατάλληλους υποψήφιους και να τους παραδώσουν, δεμένους με ένα συμβόλαιο και ένα χρέος – το εισιτήριο τους – στις αγκάλες των εταιρειών στο μακρινό Κολοράντο, κάτω από μια μορφή εργασιακής σχέσης που επινοήθηκε με την ανακάλυψη του Νέου Κόσμου, την «επισυμβάσει δουλεία» (indenturedservitude), που ήταν η μορφή δουλείας που χρησιμοποιήθηκε για τη μεταφορά στην Αμερική των φτωχών της Ευρώπης – σε αντίθεση με την καθαρή δουλεία που επιβλήθηκε στους κατοίκους της Αφρικής.

Φτάνοντας στον προορισμό τους, οι μετανάστες βρίσκανε μια άθλια καλύβα μέσα σε ένα περιφραγμένο και φρουρούμενο οικισμό - στρατόπεδο - της εταιρείας και μια σκληρή και επικίνδυνη δουλειά με την οποία θα αποπλήρωναν το χρέος τους για να ελευθερωθούν. Μόνο που το χρέος αντί να μικραίνει διαρκώς μεγάλωνε ...

ΠΩΣ ΗΤΑΝ ΣΤΗΜΕΝΟ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

Από την πρώτη μέρα, στο χρέος του εισιτηρίου θα προστίθεντο άλλα χρέη. Ήταν αναγκασμένοι να προμηθευτούν επί πιστώσει από το εταιρικό κατάστημα, σε τιμές ασύμφορες, όλα τους τα σύνεργα – αξίνες, φτυάρια, κράνη, κεριά, ρούχα, ακόμα και τον δυναμίτη για τις ανατινάξεις – αλλά και φαγητό και ξύλα για να ζεσταθούν. Έτρεχε και το νοίκι για την άθλια καλύβα τους.

Για να πληρωθεί ο ανθρακωρύχος, έπρεπε να παραδώσει ένα τόνο κάρβουνο. Δούλευε, σαν να λέμε, με το κομμάτι. Η προετοιμασία για την εξόρυξη ήταν “νεκρή” εργασία, απλήρωτη . Για να υποστυλώσουν τα σαθρά τοιχώματα των στοών, έπρεπε να κόψουν δένδρα, να χρησιμοποιήσουν τους κορμούς. Έπρεπε ακόμα να καθαρίσουν τη στοά από πέτρες και νερά, να ρίξουν ράγες για το τραινάκι και να φορτώσουν το κάρβουνο στα βαγονέτα ή σε μουλάρια μέχρι ένα σημείο, για το μεταφέρουν στους συλλεκτήρες της εταιρείας για να ζυγιστεί.
Εκεί τους περιμέναν νέα βάσανα...

Οι ζυγαριές ήταν πειραγμένες για να τους κλέβουνε στο ζύγι. Συχνά τους βρίσκανε και το φορτίο άχρηστο, πως είχε μέσα πέτρες και σκουπίδια και δεν τους πληρώνανε. Έτσι πολλές φορές στο τέλος του μήνα, στο λογαριασμό που τους έδινε η εταιρεία, αντικρύζανε το μισητό «φιδάκι», το σύμβολο “~” που χρησιμοποιούσαν οι υπάλληλοι για τις μηδενικές απολαβές.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΤΟΥ 1913-14

Oι Πόλεμοι του Άνθρακαήταν ένοπλες ταξικές αναμετρήσεις στα ορυχεία της Αμερικής στην περίοδο 1890-1930. Αιτία τους ήταν οι άθλιες συνθήκες ζωής και εργασίας των ανθρακωρύχων.

Ο Πόλεμος του Άνθρακα του Κολοράντο 1913-14 αναφέρεται σε τρία σημαντικά ιστορικά γεγονότα:

• την Απεργία του Λάντλοου (Σεπτέμβριος 1913-Δεκέμβριος 1914),
• τη Σφαγή του Λάντλοου (20 Απριλίου 1914) και
• τον Πόλεμο των 10 Ημερών (22 Απριλίου - αρχές Μαίου 1914).

Οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές ήταν,

• το Συνδικάτο των Ενωμένων Ανθρακωρύχων Αμερικής(UMWA - UnitedMineWorkersofAmerica ) και
• ο συνασπισμός των Εταιρειών Άνθρακα με την Πολιτειακή Εθνοφρουρά. Αρχηγός των Εταιρειών Άνθρακα ήταν ο Ροκφέλερ.

Οι εταιρείες, για να εμποδίσουν την οργάνωση των εργατών, είχαν μετατρέψει το εργατικό δυναμικό των ορυχείων σε μια Βαβέλ πολυγλωσσίας, με μετανάστες από 22 διαφορετικές χώρες. Το συνδικάτογια να λύσει αυτό το πρόβλημα, προσέλαβε δίγλωσσα οργανωτικά στελέχη που αποκατέστησαν την επαφή του με την κάθε εθνικότητα. Για τους Έλληνες ανθρακωρύχους αυτός ο ρόλος ανατέθηκε στον ΛούιΤίκα, τον Ηλία Σπαντιδάκη από την Κρήτη.

Χρειάστηκαν δέκα χρόνια για να οργανωθούν ξανά οι ανθρακωρύχοι του Νότιου Κολοράντο. Το φθινόπωρο του 1913, το συνδικάτο παρέδωσε επτά αιτήματα στις εταιρείες άνθρακα:

1. 1.Αναγνώριση του συνδικάτου ως εκπροσώπου των ανθρακωρύχων
2. 2.Εφαρμογή οκτάωρου – οι ανθρακωρύχοι δούλευαν 12 ώρες
3. 3.Πληρωμή με τον τόνο άνθρακα, υπολογίζοντας 2000 λίβρες στον τόνο (αντί του ισχύοντος 2200 λίβρες στον τόνο)
4. 4.Πληρωμή για «νεκρή εργασία» (τοποθέτηση ραγών τραίνου, υλοτομία, καθάρισμα σκουπιδιών)
5. 5.Διορισμός εκπροσώπου ανθρακωρύχων στο ζύγισμα των φορτίων
6. 6.Ελεύθερη επιλογή καταστημάτων, κατοικιών και γιατρών.
7. 7.Εφαρμογή υπάρχουσας νομοθεσίας του Κολοράντο (όπως κανόνες ασφαλείας στα ορυχεία, απαγόρευση πληρωμής με scrip) και κατάργηση του συστήματος μισθωμένων εταιρικών φρουρών.

Οι εταιρείες αρνήθηκαν ομόφωνα να διαπραγματευτούν με τους εκπροσώπους των ανθρακωρύχων και έτσι ξεκίνησε η απεργία στις 23 Σεπτεμβρίου του 1913.

Με το ξέσπασμα της απεργίας, οι εταιρικοί φρουροί ανάγκασαν τις οικογένειες των απεργών να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Δέκα χιλιάδες άτομα βγήκαν από το φαράγγι των ορυχείων στις ανοιχτές πεδιάδες όπου το συνδικάτο, προετοιμασμένο για την απεργία, είχε στήσει οκτώ καταυλισμούς με χιλιάδες σκηνές.

Ένας από αυτούς τους καταυλισμούς, δίπλα στον ομώνυμο σταθμό του τραίνου, ήταν το Λάντλοου με 1200 κατοίκους, μεταξύ τους και ένας σημαντικός αριθμός Ελλήνων, κυρίως Κρητικών. Μαζί τους ήταν και ο Λούις Τίκας που στη διάρκεια της απεργίας αναδείχτηκε σε άξιο και αγαπητό ηγέτη και ορίστηκε αρχηγός ολόκληρου του καταυλισμού. Ήταν γνωστός σε όλους σαν Λούις, ο Έλληνας.

Η απεργία του Ludlow ήταν μια βίαιη ταξική αναμέτρηση εξ αρχής. Η βία των εταιρειών κορυφώθηκε στις 20 Απριλίου 1914, με τη Σφαγή του Λάντλοου, όταν η Εθνοφρουρά δολοφόνησε εν ψυχρώ τον ΛούιΤίκα και άλλους δύο συνδικαλιστές και έβαλε φωτιά στον καταυλισμό, προκαλώντας το θάνατο σε 2 μητέρες και 11 παιδιά που είχαν κρυφτεί κάτω από μια σκηνή για προστασία.

Η κοινή γνώμη της Αμερικής συγκλονίστηκε από τη Σφαγή. Οι ανθρακωρύχοι κέρδισαν τη συμπάθεια όλων και ο Ροκφέλερ αντιμετώπισε γενική κατακραυγή για την αδιαλλαξία του.
Στο Λάντλοου όμως το καζάνι έβραζε. Με τη Σφαγή ξεχείλισε το ποτήρι της αδικίας. Μόλις κηδέψανε τους νεκρούς, οι απεργοί πήραν τα όπλα και ξεκίνησε ο Πόλεμος των 10 Ημερών.

Μέσα σε λίγες μέρες, ο αντάρτικος στρατός του συνδικάτου, Έλληνες και Ιταλοί κυρίως απεργοί, έτρεψε σε φυγή την Εθνοφρουρά και κατέλαβε ολόκληρο το Νότιο Κολοράντο. Για να αποκατασταθεί η εξουσία του κυβερνήτη του Κολοράντο μέσα στην ίδια του την πολιτεία, η κυβέρνηση των ΗΠΑ αναγκάστηκε να στείλει τον Ομοσπονδιακό Στρατό ως ειρηνευτική δύναμη.