Η περιπέτεια μιας οικογένειας προσφύγων,στην Κω,για ιατρική περίθαλψη.Κείμενο αναγνώστριας

Το kosnews24.gr παραθέτει παρακάτω το κείμενο που έστειλε φίλη αναγνώστρια

Αγαπητοί αναγνώστες,

Πολίτες της Κω,

Ο λόγος για τον οποίο γράφω αυτό το κείμενο δεν αποσκοπεί τόσο στο να εγείρω συνειδήσεις-τουλάχιστον όχι αυτών των οποίων οι συνειδήσεις είναι ανύπαρκτες-, όσο για να καταγράψω ένα περιστατικό, του οποίου τυχαία βρέθηκα να είμαι αυτόπτης μάρτυρας· ένα περιστατικό, το οποίο δεν με τιμάει όχι μόνο σαν πολίτη αυτού του νησιού, αλλά και σαν άνθρωπο.

Για να μην τα πολυλογώ όμως, την Κυριακή το πρωί βρισκόμουν στον χώρο αναμονής των εξωτερικών Ιατρείων του Νοσοκομείου της Κω, όταν ένα ζευγάρι Σύριων μάλλον-αν και δεν έχει σημασία η καταγωγή-προσφύγων εισήλθε κρατώντας ένα μωρό στην αγκαλιά, το οποίο μετά βίας ανέπνεε από τον πόνο και το παρατεταμένο κλάμα. Φυσικά, οι ελάχιστοι παρευρισκόμενοι παραχωρήσαμε την σειρά μας στο παιδί μιας και το περιστατικό φαινόταν να είναι έκτακτο. Ωστόσο, ύστερα από λίγη ώρα η οικογένεια με το ταλαιπωρημένο βρέφος εξήλθε του ιατρείου χωρίς η κατάστασή του να έχει καν διαγνωστεί. Ο απελπισμένος πατέρας με πλησίασε ρωτώντας με πού θα μπορούσε να βρει τον παιδίατρο του Νοσοκομείου. Αντιλαμβανόμενη την σοβαρότητα της κατάστασης του εξήγησα πως το Νοσοκομείο δεν διαθέτει παιδίατρο!!! Τι να του έλεγα; Ότι ο τρίτος σε αφίξεις τουριστικός προορισμός της Ελλάδας πίσω από το "προσωπείο" του οποίου χρόνια τώρα γίνονται "προσπάθειες" αναβάθμισης του Νοσοκομείου, δεν διαθέτει επαρκές προσωπικό ούτε καν στις βασικές ιατρικές ειδικότητες; Ή ότι μία "σύγχρονη" κατά τα άλλα χώρα-κρίκος της επονομαζόμενης "παραδεισένιας" ευρωπαϊκής αλυσίδας-ένωσης δεν διαθέτει όλα τα παραπάνω; Για να μην θίξω το προφανές· τον τόπο καταγωγής του πατέρα της Ιατρικής, επιχείρημα το οποίο όλοι έχουμε βαρεθεί πια να ακούμε. Μήπως θα ήταν ορθότερο να αναδείξω απλούστατα την έννοια της ανθρώπινης ζωής, την οποία όλοι μας σχεδόν έχουμε ξεχάσει στον βωμό της χρησιμοθηρίας και του ωφελιμισμού; Ε ναι λοιπόν, για μια φορά ας διαφοροποιηθεί κάποιος από τις συνήθεις δεοντολογίες και ιδεοληψίες!

Επανερχόμενη λοιπόν στο προαναφερθέν περιστατικό, προσπάθησα να επικοινωνήσω με κάποιους ιδιωτικούς παιδιάτρους, των οποίων το προσωπικό κινητό κατόρθωσα να βρω, δεδομένου ότι την Κυριακή τα ιδιωτικά ιατρεία παραμένουν κλειστά. Ωστόσο, παρά τις προσπάθειές μου και οι δύο ιατροί, οι οποίοι απάντησαν στο τηλέφωνο, βρίσκονταν εκτός Κω. Κατά συνέπεια βρέθηκα να νιώθω "υπεύθυνη" στο όνομα των πραγματικών ιθυνόντων που δεν κατάφερα να βοηθήσω τελικά την απελπισμένη οικογένεια.

Παρά λοιπόν την άκαρπη προσπάθεια γνωρίζοντας ότι το καλοκαίρι λειτουργούν στο νησί ιδιωτικές "εταιρείες" πολυιατρίων, οι οποίες προσφέρουν ιατρική φροντίδα κατόπιν πληρωμής, θεώρησα σωστό να μεταβώ μαζί με την οικογένεια σε μία από αυτές, ούτως ώστε να διασφαλίσω την περίθαλψη του μωρού, εάν φυσικά αυτό καθίστατο εφικτό δεδομένων των ιατρικών ειδικοτήτων που θα παρέχονταν εκεί. Προς λύπην μου λοιπόν διαπίστωσα τον αμοραλισμό ορισμένων, οι οποίοι πιθανόν να διαβρώθηκαν από την εύκολη απόκτηση χρήματος μιας και οι ποικίλων βαλαντίων τουρίστες στο νησί της Κω δεν τσιγκουνεύονται να δώσουν τα 50 ή 60€ που αντιστοιχούν συνήθως στο αντίτιμο μιας ιατρικής εξέτασης-επίσκεψης. Ίσως πάλι οι πρόσφυγες που αγωνιούσαν για την υγεία του παιδιού τους να μην κατανέμονταν με βάση τα κοινωνικά κριτήρια στις κάστες, στις οποίες απευθυνόταν η φερόμενη "εταιρεία". Άλλωστε τι αξία να έχει η ζωή ενός μόλις λίγων μηνών μωρού;;; Ο αρμόδιος με διαβεβαίωσε πως δεν υπήρχε παιδίατρος χωρίς ωστόσο να διευκρινίσει ξεκάθαρα, εάν ο παιδίατρος τύχαινε να απουσιάζει εκείνη την στιγμή από το ιατρείο ή εάν όντως δεν συμπεριλαμβανόταν η ειδικότητά του σε αυτές που συνιστούσαν την "εταιρεία". Μάλιστα, με προέτρεψε να πάω πίσω στο Νοσοκομείο, διότι αδυνατούσε να πιστέψει πως δεν αναλάμβανε την εξέταση του μωρού κανένας Αγροτικός ή Γενικός Ιατρός, πράγμα που είχε συμβεί μόλις προηγουμένως. Με αυτά και με αυτά, ύστερα κι από αυτήν την "προτροπή" και παρά τις συλλογικές προσπάθειες, ώστε να αναλάβει κάποιος την εξέταση του παιδιού πειστήκαμε και εγώ και η οικογένεια του βρέφους πως η "εταιρεία" δεν διέθετε το αρμόδιο ιατρικό προσωπικό. Η οικογένεια από την άλλη είχε πράγματι διασφαλίσει πως ήταν σε θέση να διαθέσει το ποσό που αντιστοιχούσε στην ιατρική επίσκεψη, προκειμένου να εξετάσει κάποιος γιατρός, έστω Γενικός, το παιδί.

Κι εκείνη την στιγμή συνέβη το θαύμα… Να το πω τύχη για την ά-τυχη οικογένεια, να το πω κοινωνικά μη αποδεκτή «αιδώ»; Η παιδίατρος της εν λόγω "εταιρείας" μόλις κατέφθανε σαν από μηχανής θεός. Πάλι καλά δηλαδή που οι "υπεύθυνοι"(=ανεύθυνοι) μας ενημέρωσαν για την ειδικότητα της ιατρού-φάντασμα, αφού προηγουμένως διατείνονταν για την μη ύπαρξη αυτής. Στη συνέχεια, ευτυχώς η ιατρός εξέτασε με συνέπεια το βρέφος. Και πάλι καλά δηλαδή που η «μοιραία» συνάντηση πραγματοποιήθηκε τυχαία προτού οι γονείς αγανακτισμένοι αρπάξουν το ταλαιπωρημένο παιδί και χαθούν μη μπορώντας πια να βγάλουν άκρη. Αντί αυτού, οι δύο γονείς έχοντας μάλιστα μαζί τους άλλο ένα παιδί περί τα δύο ή τριών ετών υπέμεναν καρτερικά την δοκιμασία στην οποία υποβάλλονταν. Γιατί όλοι εμείς που καθημερινά έχουμε να φάμε, έχουμε μια στέγη για να κοιμηθούμε, ας αναλογιστούμε πως μετανάστευση, άτυπη ή μη(δε μου αρέσει ο όρος παράνομη), δε σημαίνει μόνο ρίσκο της ίδιας σου της ζωής και των παιδιών σου έως ότου φτάσει καθείς στην «Ιθάκη» του· σημαίνει κάτι πολύ περισσότερο… Σημαίνει καθημερινός αγώνας σε μία-δυστυχώς- σχεδόν "ευτελισμένη" κοινωνία, η οποία χαίρει αύξησης της κοινωνικής ανισότητας και των φυλετικών διακρίσεων· ακόμα χειρότερα, αύξησης του εγωκεντρισμού, ο οποίος κύριοι μπορεί τελικά να κοστίσει και αθώες ανθρώπινες ζωές.

Εάν τα όσα εξιστορώ δεν σας βρίσκουν σύμφωνους, γιατί εξάλλου στην δημοκρατία υπάρχει ελευθερία απόψεων, συχνά αντικρουόμενων, τότε λυπάμαι, γιατί οι παραπάνω συνιστώσες της δυσλειτουργίας της κοινωνίας μας, της μικρότερης αλλά και της ευρύτερης, θα έχουν επιβεβαιωθεί. Για όσους λοιπόν ενδιαφέρονται ακόμα για την έκβαση της πολυτάραχης ιστορίας μου, το παιδί διαγνώστηκε με βραγχιολίτιδα(κάτι σαν βρογχίτιδα που παρουσιάζεται σε παιδιά από δύο έως δώδεκα μηνών) και έχρηζε άμεσης χορήγησης οξυγόνου μιας και προκαλούσε στο παιδί άσθμα, το οποίο με τη σειρά του δικαιολογούσε το ανεξέλεγκτο κλάμα του. Αφότου ενημερώθηκα για την κατάσταση της υγείας του παιδιού, αποχαιρέτησα την οικογένεια, η οποία απαιτούνταν να παραμείνει μαζί με το παιδί στο ιατρείο για κάποιο χρονικό διάστημα ακόμα. Οι ίδιοι οι γονείς μάλιστα παρά τον πανικό τους δε δίστασαν να με ευχαριστήσουν πολλαπλά… Γιατί άραγε; Για το "δεδομένο", τον σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή.

Έφυγα προβληματισμένη…

Τέλος, επιτρέψτε μου να κλείσω με ένα μεταφρασμένο απόφθεγμα του WinstonChurchill(1874-1965), Βρετανού Πρωθυπουργού και συγγραφέα, ο οποίος διακρίθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1953.

‘‘Κερδίζεις τα προς το ζην από αυτά που παίρνεις.

Κερδίζεις την αξιοπρέπεια του ζην από αυτά που δίνεις.’’

Χ.Μ