Χαράλαμπος Μιχ. Χατζαντώνης (13.11.1944-31.7.2015) στη μνήμη του δασκάλου

Χαράλαμπος Μιχ. Χατζαντώνης

(13.11.1944-31.7.2015)

στη μνήμη του δασκάλου

Αγαπητέ Μπάμπη, είναι βαθιά η οδύνη μας για το απρόσμενο φευγιό σου. Πριν ένα χρόνο ήσουν γεμάτος σφρίγος κι αγάπη για τις ομορφιές της πατρίδας μας. Μέσα από τα στοχαστικά ταξίδια δίπλα στην άξια σύντροφό σου Χριστίνα ομόρφαινες τον κόσμο και τη ζωή.

Τώρα οι τόποι όπου δίδαξες (Κεφαλονιά, Κάρπαθος, Ζιά, Πλατάνι, Κως) ή περπάτησες (Επτάνησα, Πελοπόννησος, Στερεά Ελλάδα, Θεσσαλία, ΄Ηπειρος, Μακεδονία, Νησιά Αιγαίου, Κρήτη, Γη της Ιωνίας κ.ά.) σωπαίνουν, συλλογίζονται, βουρκώνουν, συμμετέχοντας σε μια προσευχή προς τον Πλάστη για χάρη σου.

Τα σχολεία δακρύζουν. ΟΙ μαθητές προσμένουν να τους διδάξεις. Οι φίλοι κι οι συμμαθητές σε καμαρώνουν. Τα τζιτζίκια τραγουδούν την ταπεινοφροσύνη σου. Οι συνάδελφοι εξαίρουν την υπηρεσιακή σου συνέπεια.

Οι συγχωριανοί ξαφνιάζονται με το πικρό χαπάρι. Μόνο η θεια η Σοφίτσα κι ο Μιχάλης της -οι γονιοί σου- δείχνουν να χαμογελούν, γιατί από χθες ‘ποσπερίζουν με το «δασκαλάκι» τους.

Το συγγραφικό έργο σου τιμά το χωριό που αγάπησες περήφανα. Ό,τι δεν πρόλαβες να δεις τελειωμένο, θα επιμεληθούν τα άξια παιδιά σου.

Δώσε πολλά χαιρετίσματα σ΄ όλους τους πατριώτες, που θα συναντήσεις κι ένα ποδοσίμι, την αγάπη μας. Θα σε θυμόμαστε πάντα για την πλούσια καλοσύνη σου.

Στην αγαπημένη σου οικογένεια -τη σύζυγο, τα παιδιά, τα εγγόνια- και τους συγγενείς ευχόμαστε υγεία, χαρά, μακροημέρευση.

Να ΄χεις καλό δρόμο, αγαπητέ ξάδερφε…

Αποχαιρετισμός

Η ζήση δεν τελειώνει με τη δύση

ούτε η πίκρα σβει την καλοσύνη

κάθε χαρά ή λύπη μέσ΄ στη ζήση

είν΄ αρετή, θησαύρισμα, ευθύνη!

Το μονοπάτι τ΄ άγιο του χωριού σου

μύρτα, δαφνόφυλλα το πλημμυρίζουν

μοστοκαρφιές και ρόδα του σπιτιού σου

ανθίζουν, ευλογούν, για σε μυρίζουν!

Την προσευχή μας πάρε οδηγό σου