Πόση ανάπτυξη,τι είδους και σε όφελος τίνος;

Πολλοί συμπολίτες μας έχουν πεισθει ότι δεν υπάρχει πρόταση διεξόδου για την οικονομία από την κυβερνητική γραμμή και την συνακόλουθη απλή διαχείριση της τοπικής πραγματικότητας από τον δήμο. Έτσι συμβιβασμένοι προσχωρούν σε εύκολες επιλογές γύρω από τα διαμορφωμένα μπλοκ διαχειριστικής λογικής. Όμως είναι ανάγκη να πάμε σε άλλη κατεύθυνση.

Α. Οι εξελίξεις στην ελληνική οικονομία αναδεικνύουν το ζήτημα της ανάπτυξης και της ανεργίας. Αναγνωρίζεται ότι οι περικοπές στην αγοραστική δύναμη μισθών και λαϊκών εισοδημάτων εντείνουν την ύφεση και την ανεργία. Η μείωση των μισθών δεν οδήγησε σε μείωση τιμών (καρτέλ και ολιγοπώλια συγκρατούν ή και αυξάνουν τις τιμές), ούτε σε «δέσμευση» ότι οι περικοπές μισθών-ημερομισθίων και η αύξηση των κερδών των επιχειρήσεων θα καταλήξει σε επενδύσεις, σε νέες θέσεις εργασίας και προσφορά αγαθών και υπηρεσιών. Η «εσωτερική υποτίμηση» της εργατικής δύναμης τονώνει «εν μέρει» την ανταγωνιστικότητα, δεν ενισχύει όμως τις εξαγωγές λόγω της ακαμψίας τιμών και το «σκληρό» ευρώ, διαιωνίζοντας τα υψηλά ελλείμματα. Η μείωση του ΑΕΠ, μειώνει τα φορολογικά έσοδα και επιδεινώνει τη σχέση δημόσιο χρέους προς ΑΕΠ.

Η παραγωγική αποδιάρθρωση της αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής την τελευταία δεκαετία, σε συνδυασμό με την απουσία κλαδικών πολιτικών δράσεις και οι συνέπειες του «σκληρού» νομίσματος (ευρώ), δεν δημιουργούν προοπτικές ανάκαμψης της οικονομίας. Η απαξίωση των συνεταιρισμών και η ιδιωτικοποίηση δημοσίων επιχειρήσεων, αποδυναμώνει ισχυρούς «εν δυνάμει» αναπτυξιακούς μοχλούς και ο μόνος μοχλός που απομένει είναι η «αγορά» (ιδιωτική πρωτοβουλία), η οποία λόγω της «πελατειακής» ιστορίας της δεν ανταποκρίνεται στον «ιστορικό» της (καπιταλιστικό) ρόλο. Απομένει η δημιουργία «ειδικών οικονομικών ζωνών» (ΕΟΖ) -προταση του κ. Γ. Μαχαιρίδη!-με τριτοκοσμικού τύπου εργασιακές σχέσεις, φορολογική «ασυλία» και «αρπακτική» συμπεριφοράς του πολυεθνικού κεφαλαίου. Τέλος οι μικροεπιχειρήσεις κάτω από την τραπεζική πιστωτική ασφυξία και τα ελάχιστα διαθέσιμα κονδύλια του Ταμείου δανειοδοτήσεων ΕΤΕΑΝ και την απουσία υποστηρικτικών πολιτικών, δεν δίνουν προοπτική στο «αναπτυξιακό όραμα» της κυβέρνησης και επομένως η αποδοχή του από την δημοτική αρχή και αντιπολίτευση δημιουργεί τοπικά αδιέξοδο.

Β. O σημαντικότερος παράγοντας στη διαδικασία της ανάπτυξη, παραμένει ο εργαζόμενος και η θέση του στον τρόπο κατανομής των αποτελεσμάτων της. Με διαχρονική λιτότητα και συρρίκνωση της αγοραστικής δύναμης, αποδυναμώνεται το βασικό «κεντρί» τόνωσης της ανάπτυξης, η εγχώρια ζήτηση, ενώ η εξωτερική για λόγους που αναφέραμε δεν παρουσιάζει δυναμισμό. Το τελικό αποτέλεσμα είναι παραγωγική στασιμότητα, οικονομική καχεξία, φτωχοποίηση και κοινωνική περιθωριοποίηση ευρύτερων στρωμάτων. Αυτό είναι το αναπτυξιακό «μοντέλο» που προτείνουν στον ελληνικό λαό οι κυρίαρχες αστικές δυνάμεις σε συνεργασία με τα αφεντικά της ευρωζώνης και η αποδοχή του από την δημοτική αρχή και την αξιωματική αντιπολίτευση του νησιού μας δεν ανοίγουν ορίζοντα πέρα από αυτόν της συνεχούς υποχώρησης προς την γήρανση και την μιζέρια του νησιού μας.

Γ. Ποιο είναι το γενικό κυβερνητικό πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί να αναπτυχτεί ένα ΔΥΝΑΜΙΚΟ τοπικό δημοτικό σχέδιο ανάπτυξης που να κινητοποιεί τις τοπικές παραγωγικές δυνάμεις ικανό να τροποποιήσει την προδιαγραφόμενη πορεία της τοπικής οικονομίας;

---Το εναλλακτική το γενικό κυβερνητικό πλαίσιο αντιμετώπισης της κρίσης χωρίς έξοδο από το ευρώ ή διάλυση της Ευρωζώνης είναι: α) αποκατάσταση της εσωτερικής αναπτυξιακής ισορροπίας της ευρωπαϊκής οικονομίας, β) αναπτυξιακή αναβάθμιση της ΕΚΤ και απόκτηση του ρόλου δανειστή ύστατης ανάγκης και εγγυητή των καταθέσεων, γ) αναδιάρθρωση του χρέους, δ) ενίσχυση της ρευστότητας των τραπεζών, ε) διαπραγμάτευση των στόχων, του χρονοδιαγράμματος και του περιεχομένου των πολιτικών και στ) καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής.

----Σε αυτό το πλαίσιο η νέα δημοτική πολιτική εμπεριέχει: α) νέα κοστολόγηση των δημοτικών υπηρεσιών με κοινωνικά κριτήρια ώστε να επιβαρύνονται οι μεγάλες επιχειρήσεις στο θέμα τελών και εισφορών με την αντίστοιχη ελάφρυνση των νοικοκυριών και των μικρών επιχειρήσεων β) νέα λειτουργία του δημοτικού μηχανισμού ώστε να επιβληθεί η ισοπολιτεία και να αντιμετωπιστεί η εισφοροδιαφυγή στα δημοτικά έσοδα γ) αναζήτηση των χρεών παρελθόντων ετών δ) σχεδιασμός χρήσεων γης με περιβαλλοντικούς περιορισμούς και κοινωνικές ρήτρες ε) πολιτική διαφύλαξης των τοπικών φυσικών πόρων από την ανεξέλικτη εκμετάλλευση στ) διαχωρισμό εξουσιών και ευθυνών ανάμεσα στην δημοτική αρχή και τον δημοτικό μηχανισμό που πρέπει να δρα ελεύθερα στο πλαίσιο των νόμων χωρίς την άνωθεν επιβολή του εκάστου Δημάρχου και της αυλης του.
Για την Σ.Ε. Νίκος Μυλωνάς