''Σε μια χώρα σκυλάδικο'',του Γιώργου Κανετάκη

Όλο το κιτσαριό του Nεοέλληνα σε μια διαφήμιση.

Βλέποντας πριν λίγες μέρες την διαφήμιση με την Στανίση ντυμένη κόκκινη τούρτα – λαμπατέρ πίστας, φρίκαρα.Δεν πίστευα στα μάτια μου! Όταν δε σήμερα, φίλη μες στην τρελλή χαρά, μου έβαλε να ακούσω το cd της Στανίση με το «άσμα» της σχετικής διαφήμισης, και ακούγωντας τους παρακάτω στίχους, συνειδητοποίησα μέσα σε λιγότερο από 2 λεπτά όλη τη ΝεοΕλληνική ασχήμια.

Αυτή, σκέφτηκα, είναι η πιο τίμια καταγραφή της πραγματικότητας της χώρας μας.

Πάσχα τσίκνα, παχύσαρκα παιδιά, κοιλαράδες γονείς, πλαστική καρέκλα, σκυλάδικα, χύμα φτηνό κρασί σε πλαστικά μπουκάλια και μαλλί κομμωτηρίου μαζί με φόρεμα τσαντίρι – Μπάκιγχαμ. Κι ένα τελευταίο πλάνο με ένα παλουκωμένο καμένο αρνί πάνω στο οποίο οι διαφημιστές μας εύχονται «Καλό Πάσχα».

Μέσα σε λιγότερο από ένα λεπτό, ολόκληρη η ΝεοΕλληνική ασχήμια, μετατρέπεται σε διαφημιστικό όνειρο του Αλμοντοβάρ με επιρροές από τον κοινωνικό ρεαλισμό.

Από την πρώτη κι όλας σκηνή, με τους άντρες της οικογένειας να πασαλείβουν το αρνί για τη σούβλα και να φωνάζουν ωσάν πολεμική ιαχή «στα μπούτια στα μπούτια!». Του αρνιού. Που θέλει περισσότερο πασάλειμμα στα μπούτια για να για να μην κάψει. Αρνί πουτάνα κονσομασιόν κανονικά δηλαδή, σε συνοικιακό σκυλάδικο με μορφή τσουρομαδημένου κήπου που έχει λιώσει το γκαζόν, και στην είσοδο του σπιτιού κρέμονται τα κρόσια του ινδιάνου. Την ώρα που από κει βγαίνει φορτωμένη με πιάτα μια δούλα νοικοκυρά, με καμένο από το πιστολάκι και το ντεκαπάζ μαλλί, σκάει ξαφνικά η θεά Κατερινάρα τραγουδώντας και φορτωμένη σακούλες . Με τα Χοντρούλικα να υποχρεώνονται να κουνήσουν τον χοντρό ποπό τους και να τρέξουν για τα δώρα. Φωνάζοντας «η νονά η νονά». Και με αργή κίνηση για να τονιστεί τόσο το προγούλι στα πεντάχρονα που κουνιέται στο χοροπήδημα όσο η συναισθηματικότητα της σκηνής την ώρα που η Στανίση ανοίγει τα χέρια της σαν τον Ιησού του Ρίο για να αγκαλιάσει τα θρεφτάρια.

Για να κάτσουν όλοι μαζί μετά στις λευκές καρέκλες κήπου του γύφτου, με τη νονά στην κορυφή, τα αρσενικά με φανελάκι που τονίζει ερωτικά το πατσοκοίλι και τα θηλυκά με τη λάμψη πλύστρας από το ξεπάτωμα στην κουζίνα. Προκειμένου να γιορτάσουν την ανάσταση του Θεανθρώπου σε ένα τραπέζι στον κήπο, με αραδιασμένα πλαστικά μπουκάλια χύμα κρασί και πιάτα, σαν το παζάρι, να πιούνε και να φάνε μέχρι να ρευτούνε (αν και αυτό δυστυχώς δεν κρίθηκε σκόπιμο να συμπεριληφθεί στην διαφήμιση). Να πούνε σόκιν ανέκδοτα, και να αισθανθούν περήφανοι, επαρκείς και ευτυχισμένοι πιάνοντας ίσως κρυφά κάτω από το τραπέζι με τα λαδομένα από την πέτσα δάχτυλα τους, τον κώλο της γυναίκας του άλλου (ούτε αυτό δυστυχώς συμπεριλαμβάνεται).

Αυτή ήταν η εικόνα στην Ελλάδα της μικροαστικής ευημερίας και του «Πάσχα των Ελλήνων Πάσχα».

Αυτή είναι η εικόνα της Ελλάδας της κρίσης και του «Πάσχα των Ελλήνων Πάσχα».

Όσο πιο γλαφυρά και τίμια μπορεί να αποτυπωθεί. Τόσο αλμοντοβάρ όσο και ρεαλιστική. Ούτε καν κιτς, απλά κυνικά πραγματική.

Σε μια χώρα σκυλάδικο, που δεν έκανε στάση πληρωμής αλλά έχει κάνει προ πολλού στάση αισθητικής. Με την κυβερνητική πολιτική, να ακολουθεί αυτήν ακριβώς την τακτική: «Στα μπούτια στα μπούτια» και μετά «έρχεται η νονά»...

Με αγωνιστικό ύμνο των περήφανων μικροαστών Ελλήνων τους ακραία πολιτικούς στίχους του τραγουδιού της Κατερίνας: «Πώς να έρθω στο σπίτι με τα χέρια μου άδεια, γι αυτό πήγα στα τζάμπο κι άδειασα όλα τα ράφια. Τη λαμπάδα σου baby, σου τη 'φτιάξαν στιλίστες, σχέδιο της νονάς, επνευσμένο απ' τις πίστες. Χωρίς τζάμπο να ζήσω, δεν μπορώ ούτε ώρα, η ζωή μου θα μοιάζει με τ' αρνιού καλή ώρα»...

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, στην συγκυβέρνηση μια χαρά ταιριάζει. Μοιάζουν με Τζάμπο και οι Τρείς μαζί!

Κατερίνα Στανίση, δεν έχω τίποτα μαζί σου...

Φιλικά, Κανετάκης Γιώργος