''Γονάτισε η ψυχή μου''

Κείμενο που έστειλε αναγνώστρια στο kosnews24.gr

Πάνε μέρες παιδί μου, που δεν σε βλέπω να χαμογελάς. Την πρώτη φορά που δεν είδα το αυθόρμητο χαμόγελό σου, είπα μέσα μου είσαι υπερβολική όπως πάντα και ξεγέλασα για λίγο τις ενοχές μου. Εσύ όμως συνέχισες να μη χαμογελάς κι εγώ δε σε ρώτησα γιατί, από φόβο να μη μου πεις “εσύ φταις” Το μόνο που κατάφερα να ψελλίσω ήταν χαμογέλα, παιδί μου. Εσύ συνέχιζες να με κοιτάς με ένα βλέμμα που σκοτώνει τον κάθε γονιό και μου είπες, δεν μπορώ!!! Όμως ,παιδί μου, σου είπα ό,τι είμαι, ό,τι εκπέμπω ξέρω καλά πως το οφείλω σε σας ,στα παιδιά. Μέσα από το χαμόγελό σας αδειάζω από το θυμό τη θλίψη, την απαισιοδοξία των «μεγάλων» .Μα ούτε και τότε το όμορφο χαμόγελό σου ξαναφάνηκε στο πρόσωπό σου. Κι ήρθε μια μέρα που με ένα φτιασιδωμένο χαμόγελο μού είπες ψιθυριστά “θέλω τρία ευρώ για να πιω καφέ”.

Και τότε κατάλαβα και ούριαξα , θεέ μου το παιδί μου σταμάτησε να χαμογελά, και πήρα τους δρόμους μοιρολογώντας κλέψαν το γέλιο του παιδιού μου, κλέψαν τα όνειρά του. Και τότε είδα ! Είδα νέους με σβησμένη τη λάμψη στα μάτια τους, σαν να παράτησαν το γέλιο τους σε ξεχασμένα συρτάρια με εκτυπωμένες φωτογραφίες των παιδικών τους χρόνων.

Και τότε γονάτισε η ψυχή μου και ψιθύρισα. Φοβάμαι! Τα παιδιά σταμάτησαν να χαμογελούν!!!

Πέρασε καιρός, μα αναθάρρησα γιατί ξέρω ότι τα νιάτα δε φοβούνται το μέλλον. Ξέρουν και τραυματισμένα να κρατούν ανοιχτά τα φτερά τους. Παιδιά μου ,“Έχετε τα πινέλα, έχετε τα χρώματα, ζωγραφίστε τον παράδεισο και μπείτε μέσα”.