Σε ηλικία 10 ετών να ξεκινάς με την καθοδήγηση του δασκάλου φυσικής αγωγής, να παίρνεις μέρος σε σχολικούς αγώνες, χωρίς προπόνηση, χωρίς βοήθεια, όση λαχταρά και αν υπάρχει, όση θέληση ...OI τελευταίες θέσεις σε περιμένουν, στενοχώρια ,απογοήτευση.. είναι αυτά που σε περιμένουν για να κερδίζεις...
Η μονή λύση ο αθλητικός σύλλογος , κάποιος αθλητικός σύλλογος.
Αργότερα και με την στήριξη του συλλόγου και του καθηγητή η εξέλιξη δεν αργεί.
Οι πανελλαδικές διακρίσεις στον κλασσικών αθλητισμό είναι γεγονός.
Οι πρωτιές και τα ρεκόρ είναι στην καθημερινότητα. Τότε χρηματοδοτούν τα σωματεία για τις επιτυχίες των αθλητών.
Οι οικονομικές ενισχύσεις όμως και οι στηρίξεις τέλειωσαν γρήγορα και είναι ευνόητο ότι μια οικογένεια ,πόσο μαλλov πολύτεκνη ,είναι δύσκολο να αντέξει τις απαιτήσεις μιας πρωταθλήτριας. Έτσι κάπου εδώ η πορεία μου στον αθλητισμό τελειώνει, "τόσοι κόποι, τόσες στερήσεις, τόσες προσπάθειες, τόσα μετάλλια και να τα κλείνει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας."
Αυτή ήταν η δική μου προσωπική ιστορία.
ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΞΗΣ: ΤΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ Ή ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Η ΤΟΠΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΑΥΤΟ Ή ΕΣΤΩ ΝΑ ΜΕΙΩΘΕΙ;
Φτάσαμε να πληρώνουμε συνδρομές σε αθλητικούς συλλόγους για να αθλούνται τα παιδιά μας. Οι σύλλογοι όμως απασχολούν ανθρώπους, έχουν έξοδα και πρέπει να τα καλύψουν.
Από την στιγμή όμως που παρέχονται οι δημόσιες αθλητικές εγκαταστάσεις δωρεάν για όλους τους αθλητές και αθλούμενους δεν θα έπρεπε η κοινωνία να στηρίζει περισσότερο τους πρωταθλητές της;
Οι ασχολούμενοι με τα κοινά, χρησιμοποιούν με μεγάλη ευκολία τον αθλητισμό σαν ένα παιχνίδι ψηφοθηρίας. Ψηφοθηρικά γίνεται και η χρηματοδότηση των συλλόγων.
Από τη στιγμή που οι αθλητικοί σύλλογοι έχουν έσοδα από τις ακαδημίες τους και από χορηγίες, ΠΡΟΤΕΙΝΩ ο δήμος να ενισχύει οικονομικά επιβραβεύοντας τους πρωταθλητές κάθε γυμναστικού συλλόγου του νησιού μας, με καθορισμένα αντικειμενικά κριτήρια.
Είναι ανεπίτρεπτο μονάχα προεκλογικά να δίνονται υποσχέσεις και να τάζονται κλειστά γήπεδα.
Τόσα χρόνια είχαν στη διάθεση τους .
Ενώ τα κορίτσια του μπάσκετ έχουν φτάσει στην κορυφή, ούτε μια αξιοπρεπής συντήρηση του ήδη υπάρχοντος κλειστού δεν ενδιαφέρθηκαν. Να γίνει.
ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΜΕΙΝΟΥΝ ΤΑ ΤΣΙΜΕΝΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ
Τι να τις κάνεις τις υποσχέσεις για κλειστά γήπεδα, όταν στο Δημοτικό Στάδιο Ανταγόρας εδώ και ένα χρόνο οι τρύπες στο ταρτάν ποτίζονται απ τη βροχή, και οι στοιβαγμένες στους διαδρόμους διαφημιστικές πινακίδες κοντεύουν να βγάλουν ρίζες.. Χρειάστηκε η Διεθνής συνάντηση κλασσικού αθλητισμού για να αποφασίσουν να τις μαζέψουν!
Δεν είναι αυτό αδιαφορία; Και μετά μας τάζετε κλειστό και χίλια δυο. Τώρα θα μου πείτε
λεφτά δεν υπάρχουν με τα γήπεδα θα ασχοληθούμε; Συμφωνώ να συντηρηθούν αξιοπρεπώς.
Είναι που είναι παράνομα χτισμένα, μισοτελειωμένα παρατημένα ..
Τουλάχιστον μην τάζετε καινούρια.
Τέλος ήθελα να σας πω πως δεν τα γράφω όλα αυτά γιατί φιλοδοξώ το οτιδήποτε.
Μου τάξανε και αρνήθηκα και ξέρουν πολύ καλά ποιοι είναι. Προτίμησα τη ΔΙΕΣΗ γιατί πολύ απλά μου έδωσε την ευκαιρία να ακουστεί η φωνή μου. Δεν με ενδιαφέρει να πάρω ψήφους, με ενδιαφέρει να αλλάξει η νοοτροπία αυτού του τόπου σε σχέση με τον αθλητισμό. Πλέον δεν μπορώ να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να συνεχίσω να είμαι πρωταθλήτρια .Είμαι όμως διατεθειμένη να παλέψω για τους τωρινούς και μελλοντικούς πρωταθλητές του νησιού μας.
Θα είμαι ευτυχισμένη και ικανοποιημένη να δω μελλοντικά να στηρίζονται οι πρωταθλητές του νησιού μας.
Εγώ βίωσα την αδιαφορία σαν πρωταθλήτρια και όχι μονό εγώ.
ΕΥΧΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΠΩΣ ΠΟΛΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΝ Ή ΟΧΙ ΑΠ ΤΑ ΓΗΠΕΔΑ ΘΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΟΥΝ ΜΑΖΙ ΜΟΥ.
Ευχαριστώ
Ειρήνη Χρυσοβάλ. Κολιανού
Αθλήτρια
Μέλος # ΔΙΕΣΗΣ
