Είναι μεγάλο ηθικό ατόπημα να διαγράφουμε όλα όσα οι άλλοι έκαναν για εμάς, κάποιες φορές μάλιστα με αυξημένο προσωπικό κόστος. Είναι επίσης ένδειξη εγωισμού και φαυλότητας να θεωρούμε τους άλλους υποχρεωμένους στην αφεντιά μας και σκλάβους των επιθυμιών μας.
Το αμάρτημα της αχαριστίας είναι από τα αγαπημένα των ανθρώπων καθώς το συναντάμε πολύ συχνά ιδίως από όσους στην προσπάθειά τους να επιτύχουν τους στόχους τους δεν υπολογίζουν την ανθρώπινη υπόσταση. Αυτό που λέει ο λαός μας «πατάει επί πτωμάτων» δεν είναι παρά μια πιο απλή μορφή αχαριστίας.
Ο αχάριστος διακρίνει γύρω του μόνο εχθρούς, ανθρώπους που δεν μπορούν να εκτιμήσουν τα μεγάλα προσόντα του, άτομα που τον ζηλεύουν επειδή τάχα μου κάτι έχει κάνει στη ζωή του. Δεν κάνει ποτέ αυτοκριτική αλλά πάντα ψάχνει στους άλλους να βρει λάθη κι ελαττώματα. Και μόλις γίνει κάποιο σφάλμα, κάποια παράλειψη, γίνεται άδικος. Και μέσα από αυτή την τακτική που ακολουθεί πιστεύει ότι μεταμορφώνεται σε κάτι ξεχωριστό για λίγες στιγμές.
Υπό άλλες συνθήκες αυτοί οι άνθρωποι το μόνο που θα μπορούσαν να προκαλέσουν είναι τον οίκτο μας, διότι η αχαριστία δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια αρρώστια που μολύνει τη ψυχή και καταστρέφει την προσωπικότητα. Η θεραπεία της απαιτεί θέληση και προσπάθεια.
Σίγουρα δεν ζούμε σ' έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο. Τα πάθη μας είναι αυτά που στιγματίζουν την κοινωνία. Όλοι μας όμως μπορούμε να κάνουμε μια προσπάθεια για να τα παραμερίσουμε και να κοιτάξουμε με αγνότητα και ανιδιοτέλεια το συνάνθρωπό μας.
Υ.Γ. Σ' έναν ιδανικό κόσμο η αχαριστία θα ήταν ποινικό αδίκημα.
