Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Βασ. Γεωργίου.
Εκτός από ένα διάλειμμα λίγων χρόνων, όλη μου τη ζωή την θυμούμαι εκεί. Παιδί, στην αυλή του πατρικού, στο γήπεδο από πίσω ,στην παραλία μπροστά μας, που ήταν δυο βήματα από το σπίτι.
Η εξέλιξη έφερε την κίνηση στο δρόμο, που παιδιά, χωρίς κανένα φόβο τον διασχίζαμε για να βρεθούμε ότι ώρα θέλαμε στη θάλασσα.
Μελαγχολώ όταν έρχονται στη μνήμη μου όμορφες εικόνες με τους ανθρώπους της γειτονιάς, που δεν υπάρχουν πια στη ζωή, να γεμίζουμε την παραλία τα καλοκαίρια, όχι μόνο όσοι είχαμε φάτσα τη θάλασσα.
Όλη η ευρύτερη περιοχή. Από την σημερινή Μακρυγιάννη και κάτω. Άνθρωποι απλοί με καλοσύνη και χαμόγελο λες και είχαμε όλοι ραντεβού στην παραλία, που δεν είχε την τεράστια αμμουδιά, ήταν όμως αρκετή να μας χωρέσει όλους,
Τα τρία, τέσσερα σκαλάκια, από την μεγάλη σκάλα του «πολεμικού» μέχρι το γεφύρι, στον ΟΡΦΕΑ, ήταν θαυματουργά στη σύλληψη και η προσφορά τους, στην προστασία της παραλίας, όπως και για την παιδική μας απόλαυση, τις βουτιές.
Μετά ήρθε η ΜΑΡΙΝΑ....
Πολλοί λένε πως από τότε ξεκίνησε το κακό. Ίσως να έχουν δίκιο. Πολύ γρήγορα η παραλία άρχισε να χάνεται.
Εκτεθειμένη στον καιρό, τόσα χρόνια, δεν είχε πρόβλημα. Ο ένας καιρός έπαιρνε άμμο και χαλίκια και ο άλλος τα έφερνε. Δεν χανόταν η παραλία.
Με την ΜΑΡΙΝΑ όλα άλλαξαν πολύ γρήγορα. Φαίνεται ότι λειτούργησε καταστροφικά για όλο το μέτωπο, από το γεφύρι μέχρι τη σκάλα.
«Τα κύματα και οι στροβιλισμοί που δημιουργούνται λόγω της ΜΑΡΙΝΑΣ φταίνε», λένε οι καπετάνιοι και οι γνωρίζοντες.
Δεν ξέρω από αυτά, αλλά το αποτέλεσμα μάλλον τους επιβεβαιώνει.
Σε λίγα χρόνια, χάθηκαν οι αρμηρύθρες, έφυγε ένα μεγάλο κομμάτι της παραλίας, τη δε περίοδο 1998-2006 είχε καταντήσει ένα απέραντο σκουπιδαριό.
Ευτυχώς τα καλοκαίρια οι φιλότιμοι ομπρελάδες συμμάζευαν τα χάλι και την ευπρέπιζαν.
Το 2007 οι συμπολίτες μου με αξίωσαν να συμμετέχω στη δημοτική αρχή του Γ.Κυρίτση.
Από τα πρώτα σημεία παρέμβασης μας, ήταν η Βασ. Γεωργίου.
Θυμάμαι στις πρώτες συνεδριάσεις, της δημοτικής ομάδας, τον Γ.Κυρίτση να λέει πως πρέπει να κάνουμε κάτι για την περιοχή.
Βρήκαμε όσα είχε προετοιμάσει η δημοτική αρχή Φάκκου. Τη μελέτη για το τοιχίο, τις εγκρίσεις και ότι δεν ήταν έτοιμο τρέξαμε να το ολοκληρώσουμε.
Έτσι με την μελέτη που είχαν κάνει οι Τεχνικές Υπηρεσίες του Δήμου και με τα συνεργεία του Δήμου φτιάξαμε το τοιχίο.
Θυμώνω λοιπόν όταν ακούω κάποιους να λένε « άλλα και άλλα», έτσι, γιατί πρέπει να ρίξουν λάσπη. Ξέραμε εξ αρχής ότι αυτό δεν έφτανε.
Προχωρήσαμε σε μελέτη προστασίας και εμπλουτισμού της παραλίας, από τα υλικά που φέρνει το κύμα.
Την ετοίμασε, αν δεν με απατά η μνήμη μου, ο τ. Καθηγητής του Πολυτεχνείου Πάτρας κ. Γούδας με την ομάδα του. Μια μελέτη για ήπια έργα μέσα στη θάλασσα, που η σημερινή δημοτική αρχή με το ζόρι παράλαβε, γιατί λέει θέλουν να κάμουν το έργο οι ίδιοι με αυτεπιστασία, ώστε να μην πληρώσουν πολλά λεφτά στους μελετητές λόγω του όρου που υπήρχε στη σύμβαση, ότι την κατασκευή για να είναι εγγυημένη πρέπει να την κάνουν οι ίδιοι με επιπλέον κόστος..
Δε θέλω να πω τίποτα γι' αυτό, ελπίζω μόνο να μη προετοιμάζονται να πουν ότι η μελέτη Γούδα είναι «άχρηστη» ή να δημιουργήσουν σκηνικά και αποφάσεις μη εγκρίσεων για παράδειγμα των περιβαλλοντικών μελετών...
Πέρασαν όμως δυο χρόνια και οτιδήποτε πουν όχι απλά δε θα τους τιμά, αλλά μετά από δυο χρόνια δεν είδαμε να κάνουν οτιδήποτε για την περιοχή.
Μετά το τοιχίο, φτιάξαμε όλη τη διαδρομή από το Κως μέχρι το Ξενία.
Τότε έγινε και το κομμάτι του ποδηλατοδρόμου και οφείλω να πω ότι ο αείμνηστος Βασίλης Θεοδώρου ήταν αυτός, που όμως μας είπε ο Γ.Κυρίτσης του πήγε σ' ένα μεγάλο χαρτί τη σκέψη του σχεδιασμένη.
Η δύναμη της θάλασσας όμως δεν δαμάζεται εύκολα και μέχρι να γίνει το έργο της μελέτης για προστασία της ακτής έπρεπε να κάνουμε κάτι. Το χειμώνα του 2009 αρχές του 2010 άρχισαν τα πρώτα σημάδια του προβλήματος .
Ειδικοί, καθηγητές, μας συμβούλεψαν: «ρίξτε πέτρες, τέτοιες ώστε να μη μπορεί να τις πάρει το κύμα. Αυτές θα μαλακώνουν τη δύναμη της θάλασσας και ταυτόχρονα, όλα τα υλικά, μικρές πέτρες και άμμος που φέρνει το κύμα, εγκλωβίζονται και μένουν προστατεύοντας τοιχίο και παραλία.
Όταν λοιπόν ένα τμήμα του δρόμου «έκατσε», προσπαθήσαμε να κάνουμε παρέμβαση σωτηρίας του, με τη δυνατότητα που δίνει ο νόμος στους δήμους, να παρεμβαίνουν σε έκτακτες και ειδικές ανάγκες.
Ποιος είδε το Θεό και δεν το φοβήθηκε!!!
Όλοι οι καλοθελητές, μέσα και έξω από το δημοτικό συμβούλιο, ξεκίνησαν πόλεμο.
Να οι ανακοινώσεις, οι τηλεοράσεις και όλοι όσοι σήμερα είναι εξαφανισμένοι να δημιουργούν εικόνα παγκόσμιου πολέμου.
Δημοτική παράταξη μάλιστα, έκανε καταγγελία όπου μπορούσε, μιλώντας για «απαράδεκτο βιασμό του περιβάλλοντος». Μέχρι εκεί το πάθος τους.
Προτιμούσαν να βουλιάξει ο δρόμος παρά να παρέμβει ο δήμος. Τα κατάφεραν τελικά και ο μεν Κυρίτσης τρέχει μέχρι σήμερα στα δικαστήρια, όπου όμως προλάβαμε και κάναμε μικρή παρέμβαση σώθηκε και το τοιχίο και ο δρόμος.
Από το 2011 ο δρόμος και η περιοχή εγκαταλείφθηκαν από τη σημερινή δημοτική αρχή γιατί ήταν έργο Κυρίτση.
Βούλιαξε πέρυσι ένα κομμάτι και έκαμαν μια παρέμβαση έκτρωμα.
Φέτος είδαμε τα τραγικά αποτελέσματα με το τοιχίο και το δρόμο να βουλιάζουν.\, στα σημεία που μας εμπόδισαν τότε να κάνουμε τις μικρές παρεμβάσεις.
Τώρα τους ακούω να λένε, ότι θα το φτιάξουν ως κατεπείγον.
Το εύχομαι, αλλά ποιον δουλεύουν;
Έπρεπε να βουλιάξουν όλα για να έχουν να λένε τα «παπαγαλάκια» ότι φταίει ο Κυρίτσης ή να πετάνε τις γνωστές λάσπες τους, που τις έζησα και εγώ προσωπικά;
Δεν μας τρομάζουν.
Το μόνο που έχω να τους πω είναι αυτό που λένε όλοι οι πολίτες του νησιού.
«Αν ήταν ο Κυρίτσης δήμαρχος, ούτε η Βασ. Γεωργίου θα ξαναγύριζε στο χάλι που είχε μέχρι το 2006, ούτε το νησί δεν θα ήταν στο χάλι που είναι.
Υ.Γ. Όπως λέω πιο πάνω, ελπίζω να μη προκαλέσουν ή δημιουργήσουν διάφορες γνωματεύσεις, υπηρεσιακών ή μη παραγόντων, εντός και εκτός Κω, για να απαξιώσουν το έργο προστασίας, γιατί ξέρω ότι είναι ένα βήμα πριν τις τελικές εγκρίσεις για τις παρεμβάσεις που προβλέπονται στη μελέτη.
ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΜΟΥΖΟΥΡΑΚΗΣ
Δημοτικός Σύμβουλος Κω
Με τη ΔΥΝΑΜΗ ΑΛΛΑΓΗΣ
