Γι’ αυτό και θεωρούσε καθήκον και υποχρέωσή του να βοηθά όλους τους Κώους που έρχονταν στην Αθήνα, όχι μόνον για λόγους υγείας αλλά και για κάθε άλλο πρόβλημα. Ηταν, θα μπορούσε κανείς να πει, ο φυσικός του κηδεμόνας, πολύ πριν αποφασίσει να υποβάλει υποψηφιότητα βουλευτή της Δωδεκανήσου για το Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Και η βοήθεια σε κάθε Κώο συμπατριώτη ήταν όχι μόνον ανθρωπιστική, αλλά και οικονομική, με αποτέλεσμα η κλινική «ΜΑΝΟΥΣΗ», γνωστή σε όλους τους Κώους κλινική της οδού Νεοφύτου Βάμβα 9, στο Κολωνάκι, να είναι το Κέντρο Διερχομένων όλων των Κώων. Και ο Σταμάτης Μανούσης χαιρόταν που μπορούσε να βοηθήσει ανυστερόβουλα όλους. Χαιρόταν να βλέπει Κώους να μπαινοβγαίνουν από την κλινική.
Χαιρόταν να τους ρωτά για τους δικούς τους ανθρώπους, όλους με τα μικρά τους ονόματα. Γιατί να ξέρεις πως ο Σταμάτης Μανούσης ήταν ένα «κινητό Ληξιαρχείο» της Κω. Ηξερε την καταγωγή του καθένα, το σόι του, τον παππού του, τον πατέρα και τη μάνα του, τα παρατσούκλια των παλιών Κώων. Πόσα και πόσα δεν έχω ακούσει από τον ίδιο για κάποιαν άγνωστη σε μένα Κατέ, για κάποιαν Κοντοσταλινιώ, για κάποια Μαριώ, για κάποια Κυρασιώ κ.ά.!
Ολους και όλα τα ανέφερε με νοσταλγία, με ευγένεια, με αγάπη, με συγκίνηση! Κι εγώ καθόμουνα πάντα με προσοχή να τον ακούω, να τον θαυμάζω και να προσπαθώ να εισχωρήσω στα άδυτα της ψυχής του, που φαίνεται πως ήταν απύθμενη! Ο άνθρωπος αυτός δε μιλούσε ή δεν συνομιλούσε: δίδασκε. Δίδασκε με τα όσα έλεγε, δίδασκε με τα όσα έπραττε, δίδασκε με τα όσα σκεφτόταν και με τον τρόπο που σκεφτόταν.
Θυμάμαι, και αυτό το λέω πρώτη φορά, ότι όσες φορές στις συζητήσεις μας για την Κω και τους Κώους ήταν παρόν και ο αείμνηστος παππούς σου Δημήτρης Δασκαλόπουλος, απορούσε μ’ αυτά που έλεγε ο πατέρας σου και με τον τρόπο που τα έλεγε. Μάλιστα ο παππούς σου τον χαρακτήριζε αθεράπευτα ρομαντικό άνθρωπο! Ισως να είχε δίκιο. Όμως ο Μανούσης Σταμάτης ήταν πάντα αληθινός.
Αυτός, λοιπόν, ο ευπατρίδης Κώος, ύστερα από πολλές πιέσεις και σε βάρος των οικονομικών του συμφερόντων, αποφάσισε να εκπροσωπήσει εμάς τους Κώους, αλλά και όλους τους Δωδεκανήσιους στη Βουλή των Ελλήνων. Το αξίωμα του Βουλευτή δεν το ήθελε για την προσωπική του προβολή, αυτή ήταν δεδομένη.
Το ήθελε για να βοηθήσει τους συμπατριώτες του από ένα άλλο «πόστο». Και το κατόρθωσε. Όμως στην προσπάθειά του να βοηθήσει περισσότερο την πατρίδα του από τη θέση του Υπουργού Υγείας, προσχώρησε στους αποστάτες και κατηγορήθηκε γι’ αυτό πολύ. Αλλά εμείς που γνωρίσαμε το Σταμάτη Μανούση σαν άνθρωπο και σαν πολιτικό, ότι τη στάση του αυτή την υπαγόρευσε η αγάπη του προς την Κω και η μεγάλη επιθυμία του για προσφορά μεγαλύτερη.
Οσοι τον κατέκριναν πρέπει επιτέλους να μάθουν μια απλή λεπτομέρεια. Η Κλινική Μανούση υπό το βάρος των οικονομικών της υποχρεώσεων έκλεισε και ο Μανούσης υποχρεώθηκε σε δυσβάστακτες αποζημιώσεις του προσωπικού της, κάτι που αναγκαστικά οδήγησε την οικογένειά του σε ρευστοποίηση των ελάχιστων περιουσιακών της στοιχείων.
Θα μπορούσε κανείς, αναφερόμενος στον Σταμάτη Μανούση, να γράψει πάρα πολλά που έχουν σχέση με τον ήπιο χαρακτήρα του, το μειλίχιο ύφος του, την ευγενική συμπεριφορά του και την απέραντη αγάπη του σε κάθε πάσχοντα συμπατριώτη του. Ηταν κοντολογίς ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ και ο ΠΑΤΡΙΩΤΗΣο ΙΠΠΟΚΡΑΤΙΣΤΗΣ
Αυτόν τον ΑΝΘΡΩΠΟ και αυτόν τον ΠΑΤΡΙΩΤΗ θα θυμάμαι πάντα στη ζωή μου, γιατί εκτός απ’ όσα προηγούμενα με συντομία ανέφερα γι’ αυτόν, ήταν για μένα προσωπικά, αλλά και γι’ άλλους πολλούς Κώους μεγάλος ευεργέτης στα δύσκολα χρόνια της φοιτητικής μου ζωής.
Ας είναι η μνήμη του αιώνια!
Με εξαιρετική αγάπη
Κώστας
