Ο "δικός μας" Γιώργος Χρυσοστόμου, τις τελευταίες δύο χρονιές, έκανε όλη τη θεατρική Αθήνα να μιλάει για εκείνον και η υποψηφιότητά του για το βραβείο στο όνομα του μεγάλου Έλληνα ηθοποιού έμοιαζε μοιραία.
Σήμερα, "φοράει" στο στήθος του το σταυρό του Δημήτρη Χορν, που μόνο άλλοι δεκατρείς συνάδελφοί του στη χώρα έχουν νιώσει την τιμή αλλά και το βάρος που κουβαλάει. Μιλώντας στη «Ρ», λίγες μέρες μετά την τελετή για την απονομή του βραβείου, μοιάζει να έχει επίγνωση αυτού αλλά δεν τρελαίνεται. «Θέλει προστασία το βραβείο-λέει-όχι έπαρση ούτε χαλάρωση». Παραμένει κουλ με έναν τρόπο που ξαφνιάζει και δείχνει να έχει απόλυτα συναίσθηση πως πρέπει να κινηθεί από εδώ και πέρα.
Είναι ενδιαφέρουσα περίπτωση ο Γιώργος Χρυσοστόμου και είναι "δικός μας" γιατί είναι παιδί της Ρόδου, από ένα χωριό, τη Σάλακο, που πήρε τα πρώτα ερεθίσματα και τις βάσεις από τα θεατρικά εργαστήρια και τις ομάδες που "άνθισαν" τα προηγούμενα χρόνια στο νησί-κάποιες συνεχίζουν ακόμα.
Αφτιασίδωτος, μοιάζει "χύμα", ωστόσο δεν είναι. Ο λόγος και η σκέψη του συγκροτημένη, δείχνει απόλυτα συνειδητοποιημένος για το τι του έχει συμβεί μέχρι τώρα και τι θέλει να του συμβεί από εδώ και πέρα. Σαν να είναι ο καλύτερος μάνατζερ του εαυτού του. Κι, όμως, γνωρίζοντας τη μεγάλη επιτυχία πριν από κάποια χρόνια (σ.σ. με την τηλεοπτική σειρά "LAPD"), την αξιολογεί, την «αγκαλιάζει» και την αφήνει πίσω του για να περιπλανηθεί σε δύσβατα θεατρικά μονοπάτια στην Ελλάδα της κρίσης και να παίξει ρόλους που τον ιντριγκάρουν και θα τον προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα στην τέχνη του. Γιατί αυτό είναι που τον ενδιαφέρει.
Στη συνέντευξή του στη «Ρ», μοιάζει να έχει ένα άγχος να απομυθοποιήσει τη ζωή του, αυτήν δηλαδή του επιτυχημένου, διάσημου, και βραβευμένου πλέον, ηθοποιού και μιλάει για τις οικονομικές δυσκολίες και τις δουλειές που κάνει για να τα βγάλει πέρα. Περιγράφει, κατά κάποιον τρόπο, την «κανονικότητα» με την οποία ζει. Δεν θέλει να νομίζει ο κόσμος ότι ζει ζωή και κότα!
Εκεί, όμως, που πραγματικά είναι ασταμάτητος είναι όταν τον ρωτάμε για τη σχέση του με τη Ρόδο. Το πονάει λέει το νησί και αν κάποιες φορές λέει κάτι παραπάνω για τα κακώς κείμενα και στενοχωρεί κάποιους, είναι «από αγάπη και από θυμό» γιατί ξέρει τις δυνατότητες του τόπου του. Προσπάθησε να φέρει και το "Mistero Buffo" στη Ρόδο, ήθελε να παίξει αυτό το ρόλο στον τόπο του, ωστόσο δεν κατέστη δυνατό. Φαντασιώνεται, όμως, ότι ο πολιτισμός «μπορεί να ξαναλάμψει στη Ρόδο».
Και ενώ, ήδη, παίζει σε άλλη παράσταση και έχει «κλείσει» για το καλοκαίρι, εκείνο που περιμένει είναι ότι για πρώτη φορά φέτος θα έχει δύο μήνες κενό για να ξεκουραστεί, τους οποίους ονειρεύεται να τους περάσει στη Ρόδο, κάνοντας μπάνια, και στη Σάλακο, φυτεύοντας πατάτες και καρπούζια στο χωράφι του, για να ξεκουραστεί!..
Είναι ενδιαφέρουσα περίπτωση ο Γιώργος Χρυσοστόμου. Εκεί που σου «βγάζει" ότι είναι ο ηθοποιός που είναι ταγμένος στην πιο "ασκητική" μορφή της τέχνης του, την ίδια στιγμή, θέλει να σου το ανατρέψει όλο αυτό και "σου κλείνει του μάτι" σαν να σου λέει ότι, κοίτα, πάντα παραμένω ένα παιδί από τη Ρόδο που χρειάζεται να δουλεύω σκληρά για να τα καταφέρνω στην Αθήνα, το βράδυ μπορεί να παίζω μουσική στα μπαράκια, μ' αρέσει να 'μαι με τους φίλους μου, με θυμώνει το "καφριλίκι" και έχω ανάγκη να κάνω τα μπάνια μου στη Ρόδο το καλοκαίρι για να δω την οικογένειά μου και να ξεκουραστώ
Ας τον απολαύσουμε:
Καταρχήν, πόσο σημαντικό είναι για σένα το βραβείο γιατί δίνεις την εντύπωση ότι σε ενδιαφέρει μόνο η δουλειά που θα συμμετάσχεις, το θέατρο, ο ρόλος. Ωστόσο είναι μία πολύ σημαντική διάκριση, η μεγαλύτερη για Έλληνα άνδρα ηθοποιό, και πολύ σοβαροί άνθρωποι του χώρου έχουν πει πολύ καλά πράγματα για σένα. Δεν ξέρω πως τα εκλαμβάνεις όλα αυτά
«Κοίτα, στη φάση, πλέον, που μου ήρθε εμένα (σ.σ. το βραβείο)-γιατί εμένα δεν μου ήρθε τα πρώτα τρία-τέσσερα-πέντε χρόνια της καριέρας μου-στη φάση που μου ήρθε, μου ήρθε σαν τιμή, σαν καταξίωση, σαν δικαίωση, ήρθε με ένα τρόπο τέτοιο. Νομίζω ότι ήρθε την ώρα που έπρεπε να 'ρθει-βέβαια, εσείς δεν έχετε δει την παράσταση αλλά ο ρόλος για τον οποίο το πήρα αναφερόταν στον γελωτοποιό στη γέννησή του, στη γέννηση της δουλειάς αυτής και το είδα έτσι λίγο πιο θεοσταλμένο στη φάση που ήρθε. Και, βεβαίως, ήρθε και σε μία φάση-επειδή είναι και με αμοιβή-οικονομικής δυσχέρειας. Οπότε ήρθε κουτί!
Τώρα, η καταξίωση είναι κάτι πολύ σημαντικό, το θέλουμε όλοι στη δουλειά μας γενικότερα. Σε μία μικρή βιομηχανία, όπως είναι το θέατρο στην Ελλάδα, με πολύ ανταγωνισμό, ας πούμε ότι είναι ακόμα πιο μεγάλη η τιμή, ξέρω ότι υπάρχει πολύς κόσμος που το διεκδικεί.
Όλοι είπαν ότι μου άξιζε και είμαι πολύ χαρούμενος γι' αυτό-εντάξει, δεν θα μου 'λέγαν και το αντίθετο-αλλά ήξερα κιόλας από μόνος μου την αντίδραση του κόσμου σε σχέση με αυτό το ρόλο που ήταν μονόλογος, δεν ήταν η συμμετοχή απλά, ήταν δέκα σελίδες μονόλογος και πήρα συγχαρητήρια πέρυσι και πρόπερσι γι' αυτή τη φάση. Το βραβείο ήρθε και το ολοκλήρωσε ας πούμε, ήτανε το κεράσι στην όλη φάση.
Αυτό το βραβείο σου δίνει κάποια "μαγιά" από εδώ και πίσω; Δηλαδή, για σένα είναι κάτι πάνω στο οποίο θα πατήσεις ή θα αισθανθείς καλά με τον εαυτό σου και θα το βάλεις σε ένα "κουτάκι", σε μία θυρίδα και θα πεις ότι το έκανα αυτό αλλά υπάρχουν άλλοι ρόλοι, άλλες προκλήσεις
«Κοίταξε, αυτό συμβαίνει ούτως ή άλλως με κάθε καινούργια δουλειά. Τώρα, το βραβείο θέλει προστασία, δεν θέλει ούτε έπαρση ούτε χαλάρωση. Γιατί είναι πολύ εύκολο να πεις, εντάξει το πήρα το βραβείο, εντάξει μπορώ να ηρεμήσω για το υπόλοιπο της καριέρας μου. Τώρα, έχει μία ευθύνη αυτό με έναν τρόπο. Όχι, βεβαίως, τραγικά πράγματα αλλά τώρα είναι ένα εφόδιο, ας πούμε, στον τρόπο με τον οποίο εγώ θα "πουλήσω" το προϊόν μου. Σαφέστατα ξέρουν όλοι ότι έχω πάρει το βραβείο Χορν και είναι σαν ν' αλλάζεις πίστα με έναν τρόπο.
Δηλαδή, πως είναι για έναν ποδοσφαιριστή να έχει πάρει το champions league, πως να σου πω, είναι κάτι τέτοιο. Από εκεί και πέρα, έχει μία ευθύνη και το βάζεις στην άκρη, όντως. Για να το προστατέψεις σε πρώτη φάση, να πάρει λίγο το χρόνο του και μετά το χρησιμοποιώ υπέρ μου και όχι εναντίον των άλλων...».
Αυτό το βραβείο λες ότι είναι ένα "προϊόν" για να το "πουλήσεις" και αντιλαμβάνομαι ακριβώς πως το λες, φαντάζομαι διεκδικώντας να συμμετέχεις σε καλές δουλειές, με ανθρώπους που σέβεσαι, κ.λπ. Το "LAPD", όμως, που σε έκανε, έτσι, πολύ γνωστό και έκανες το μπαμ εκεί, ήταν κι αυτό ένα "προϊόν" για να το "πουλήσεις", με διαφορετικό τρόπο βέβαια. Το κλώτσησες λίγο όλο αυτό εκείνης της περιόδου, με την έννοια αυτό που γινόταν με την πιτσιρικαρία, τα κοριτσάκια και την ταμπέλα του ζεν πρεμιέ και, ίσως, τυποποιημένους ρόλους; Δηλαδή, μου δίνεις λίγο την εντύπωση αυτή, ότι, κατά κάποιον τρόπο, από ένα σημείο και μετά ήθελες να το βγάλεις από πάνω σου ».
«Δεν το απαξιώνω. Επιμένω στο "διαχειρίζομαι το πράγμα". Δηλαδή, το "LAPD", ας πούμε, ήταν μια ώθηση στο να γίνω ευρέως γνωστός. Αυτό δεν επηρέασε τη δουλειά μου ή θέλω να πω και πάλι αν το θεωρήσουμε και εκείνο ένα βραβείο, την αναγνωρισιμότητα, και αυτό θέλει μια προσοχή, μία φροντίδα, θέλει πως θα το διαχειριστείς. Θέλω να πω οι κινήσεις μου επαγγελματικά είναι προσεκτικές ούτως ή άλλως. Και πριν το βραβείο, θέλω να πω, πάλι ήξερα με ποιους ήθελα να δουλέψω, πάλι ήξερα ποιοι ήθελαν να δουλέψουν μαζί μου, γενικότερα μετά το σήριαλ, είχα αρχίσει να εμπλέκομαι σε παραστάσεις που εγώ ήθελα να εμπλέκομαι, οπότε, σιγά-σιγά, το πράγμα να κυκλοφορεί ότι μπορώ και στο θέατρο να κάνω πράγματα και όχι μόνο στην τηλεόραση και το βραβείο ήρθε σαν επιβράβευση για όλη μου αυτή την αντίσταση και την υπομονή στο θέμα σήριαλ, στο θέμα αναγνωρισιμότητα, στο θέμα με καλούν επειδή Δηλαδή, τώρα χαίρομαι που θα με καλούν επειδή έχω πάρει το Χορν ».
Η οικογένεια στη Ρόδο, πώς αντέδρασε;
«Η οικογένεια στη Ρόδο, ε είναι πολύ περήφανη, είναι χαρούμενη
».
Είσαι σε μία πολύ καλή φάση φαντάζομαι. Η Ρόδος, εκτός από την οικογένεια, το νησί, χωράει πουθενά σε όλα αυτά και πώς; Δεν ξέρω τι επαφή έχεις με το νησί, δεν ξέρω αν σου λείπει, αν έρχεσαι. Αν δεις κάτι, ας πούμε, στην τηλεόραση και σταματάς αυτό που κάνεις για να το παρακολουθήσεις
«Κοίταξε, ο τόπος μου είναι, τον αγαπάω, μου λείπει, δεν μπορώ να τον επισκέπτομαι συνέχεια λόγω της δουλειάς. Δηλαδή γενικότερα, μέχρι στιγμής, έχει συμβεί να μπορώ να έρχομαι τέσσερις μέρες το Πάσχα και τρεις μέρες το Δεκαπενταύγουστο. Μέχρι στιγμής αυτό έχει συμβεί από τότε που βγήκα από τη σχολή, δόξα τω Θεώ. Από εκεί και πέρα, κάθε νέος που θέλει να φύγει από το σπίτι του σε μικρή ηλικία, κάνει λίγο καιρό μέχρι να του λείψει ξανά όλο αυτό και τώρα είμαι στη φάση που-πέρσι και πρόπερσι συνέβη αυτό-να θέλω να είμαι εκεί, με την οικογένειά μου και να χαρώ το νησί κτλ.
Εγώ το νησί το αγαπώ και το πονάω λίγο-παλαιότερα είχα κάνει και δηλώσεις για το πόσο, με θυμώνουν κάποια πράγματα, κάτι που εξαγρίωσε τους συντοπίτες μου. Ό,τι λέω δεν το λέω εκ του ασφαλούς. Θέλω να πω, τα βλέπω και τα ζω τα πράγματα και συζητάω και με άλλους ανθρώπους που ο τόπος τους αλλάζει, συνήθως προς το χειρότερο και πολύ λυπούνται με αυτό ».
Από αγάπη, δηλαδή
«Εννοείται και από θυμό που ένα τέτοιο μέρος, παραδεισένιο, δεν εκμεταλλεύεται όσο θα 'πρεπε τις δυνάμεις του. Αυτό. Τώρα, εγώ θα έρθω το Πάσχα στη Ρόδο, θα κάτσω εκεί μία εβδομάδα, μετά θα επιστρέψω για μία δουλειά και μετά από πάααρα πολύ καιρό θα καταφέρω να έχω ένα κενό δύο μηνών που θα το περάσω εκεί, στη Ρόδο. Θα πάω στο χωριό, να δουλέψω στο χωράφι, να ηρεμήσει το κεφάλι μου, να κάνω ένα μπάνιο, να βάλω πατάτες, καρπούζι
».
Θυμάμαι, κάποια στιγμή, είχα δει σε ένα δελτίο του Πολιτιστικού Οργανισμού, ότι θα ερχόταν μία παράσταση από την Αθήνα, νομίζω αρχαίου δράματος-δεν είμαι σίγουρη-και θα έπαιζε και ο "δικός μας" ο Γιώργος ο Χρυσοστόμου. Αυτό ήταν το 2007 στην τάφρο. Από τότε δεν έχεις εμφανιστεί εδώ
«Δεν έχω ξαναπαίξει γιατί ενώ έχω παρακαλέσει διάφορους καλοκαιρινούς θιάσους στους οποίους βρίσκομαι να κατέβουμε στη Ρόδο, η δικαιολογία πάντοτε είναι η Ρόδος δεν πληρώνει για να έρθει το θέατρο εκεί ή ας πούμε τι θα γίνει άμα δεν φύγει το καράβι, θα χάσουμε Αυτό, συνήθως, είναι η δικαιολογία. Εμείς, και με το "Mistero Buffo" προσπαθήσαμε να έρθουμε και στη Ρόδο, κάναμε κάποιες κινήσεις για μία παράσταση η οποία είχε τέσσερις καρέκλες σαν σκηνικό και τα ρούχα ήταν αυτά που φορούσαμε και, παρ' όλα αυτά, ούτε τότε είδαμε κάτι τέτοιο.
Εγώ, έζησα τη Ρόδο στη φάση που ακόμα είχε ενεργό το Θέατρο, ενεργό τον πολιτισμό έντονα, έχω προλάβει ανθεστήρια, έχω προλάβει εκδηλώσεις, έχω προλάβει καρναβάλια, έχω προλάβει τα πάντα και, δυστυχώς, αυτά δεν ισχύουν πια.
Σαν φαντασίωση, θα ήθελα, κάποια στιγμή, να ξαναλάμψει εκείνο το πράγμα αλλά επειδή δεν θα γίνει από το Κράτος, μόνο η Ρόδος μπορεί να το αναστήσει εκεί το πράγμα, μόνο η Ρόδος μπορεί να το κάνει από τα λεφτά που, πραγματικά, έχει. Και αν δεν έχει, δεν έχει καμία σημασία. Σας εξηγώ ότι εμείς κάναμε τη μεγαλύτερη επιτυχία της περυσινής χρονιάς και ξοδέψαμε 65 ευρώ σε τέσσερις καρέκλες. Κάναμε τη μεγαλύτερη επιτυχία της Αθήνας. Αυτό θέλω να πω στον κόσμο ».
Ξέρεις τι μου κάνει εντύπωση; Είχες πει παλαιότερα για το ένστικτό σου και, όντως, οι επιλογές σου, είτε από πλευράς καλλιτεχνικής αξίας είτε από εμπορικής που, όμως, έχουν μία αισθητική και μία ποιότητα, είναι όντως πολύ καλές και μου κάνει εντύπωση πως το απέκτησες αυτό στη Ρόδο
«Κοίταξε, δεν έχω ιδέα. Δουλεύοντας εκεί στο θεατρικό εργαστήρι της Ρόδου που μετά μετατράπηκε στη θεατρική ομάδα «Πράξις», στην οποία είμαι και επίτιμο μέλος, δεκαέξι χρονών, εισέπραξα καλά φόντα για το τι δεν θέλω να συμβεί. Αυτή ήταν μία καλή αρχή:
Όταν ξέρεις τι δεν θέλεις να σου συμβεί είναι μία καλή αρχή για να συμβούν ωραία πράγματα. Τώρα, από εκεί και πέρα, λειτούργησα με αυτό, τα μάτια μου ήταν ανοιχτά, έβλεπα πόσο γρήγορα λειτουργεί ένας διάττοντας αστέρας που ανεβαίνει-κατεβαίνει πολύ γρήγορα, απέφυγα να γίνω περσόνα ή να βγάλω γρήγορα λεφτά ή το οτιδήποτε. Και τώρα, μετά το σίριαλ, που έβγαλα κάποια λεφτά τα οποία εξανεμίστηκαν σε υποχρεώσεις. Θέλω να πω δουλεύουμε δεκαπενθήμερο, δουλεύουμε τρεις δουλειές ο καθένας».
Νομίζω δεν είναι μυστικό πια οι εργασιακές συνθήκες των ηθοποιών
«Υπάρχει μία ψευδαίσθηση, πίστεψέ με, ότι εγώ ζω ζωή και κότα. Η αλήθεια είναι ότι δουλεύω νύχτα σε μαγαζιά, παίρνω νυχτοκάματο, δουλεύω στο θέατρο, κάνω πρόβες που δεν πληρώνονται και αν τολμήσω αυτή τη στιγμή να κάνω τηλεόραση μπορεί και να μην πληρωθώ ποτέ! Γι' αυτό το λόγο δεν κάνω τηλεόραση: Δεν το ρισκάρω γιατί, αυτή τη στιγμή, πρέπει σε δέκα μέρες να πληρώσω το νοίκι μου που δεν το έχω μαζέψει ακόμα. Αυτή είναι η κατάσταση την οποία δεν τη γκρινιάζω είναι δεδομένη η κατάσταση και είμαι εντάξει με αυτήν. Ξέρω ότι αυτή η δουλειά που έχω διαλέξει δεν θα με κάνει πλούσιο και το ξέρω από πάντα αυτό ».
Αρκετές φορές σε συνεντεύξεις σου εστιάζεις εκεί, δηλαδή στις οικονομικές δυσκολίες-και είναι λογικό από ένα παιδί από λαϊκή οικογένεια, πολυμελή κτλ. Και το επαναλαμβάνεις, δηλαδή κάπου διάβασα ότι με το χρηματικό έπαθλο θα εξοφλήσεις την εφορία. Από την άλλη, όμως, δεν κάνεις και σε τίποτα σκόντο πάνω στη δουλειά, σ' αυτό που θες να κάνεις, που ίσως θα σου έφερνε και μια μεγαλύτερη οικονομική ευχέρεια
«Κοίταξε, όταν έχεις μάθει στα δύσκολα δεν σε νοιάζει. Γιατί άμα έχεις μάθει στα εύκολα είναι πολύ δύσκολο να επιστρέψεις σε κάτι που δεν ξέρεις. Εγώ έχω περάσει και από τη φάση τη δύσκολη, έχω περάσει στην εύκολη, στη χρηματική άνεση-το έζησα για δύο, τρία χρόνια, ήμουν άνετος-και επέστρεψα σε κάτι που, ευτυχώς, για μένα, ήτανε γνωστό και τώρα έχει έρθει μία ισορροπία. Αυτή η φάση με μαθαίνει να διαχειρίζομαι τα οικονομικά μου και να πρέπει να ξέρω-και αυτό μ' αρέσει να συμβαίνει-ότι είναι ωραίο να κοπιάζεις για να υπάρχεις, είναι πιο δημιουργικό, σε βάζει σε άλλες διαδικασίες και σταμάτησα να γκρινιάζω.
Θέλω να ξέρουν οι άνθρωποι-οι δικοί μου το ξέρουν-ότι παντού είναι δύσκολα, το καταλαβαίνω. Αυτό που τους εξηγώ, πολλές φορές, είναι ότι, τουλάχιστον, στη Ρόδο έχει ο ένας τον άλλο, στη χειρότερη θα πας σε μια θεία σου θα φας ένα πιάτο. Εδώ, όταν είσαι λίγο μόνος, είναι λίγο πιο hard core το πράγμα. Βεβαίως, είναι και επιλογή μου να είμαι εδώ αλλά δεν υπάρχει θέατρο και αλλού.
Κάποτε, θα μπορούσα να κατέβω ένα χρόνο στη Ρόδο να παίζω εκεί και να επιστρέψω στην έδρα μου, τώρα δεν την έχω αυτή την ευκαιρία. Πρέπει να παλέψω εδώ που είμαι. Δεν κατηγορώ κανέναν που ζει κάπως αλλιώς, απλά εμένα η επιλογή μου είναι αυτή. Ο τρόπος αυτός έχει φέρει κάτι θετικό: Μπορώ να διαλέγω τις δουλειές μου γιατί δεν με νοιάζει να ζήσω χωρίς πολλά, οπότε αυτό με κάνει να μπορώ να διαλέγω το τι θέλω να παίζω, να διαλέγω ανθρώπους με τους οποίους επικοινωνούμε φιλοσοφικά, πολιτικά-και δεν λέω κομματικά, εννοώ σαν πολιτική στάση-και να κάνουμε τη δουλειά που μας αρέσει. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που κάνω αυτό που μ' αρέσει δουλειά, γιατί πολύς κόσμος κάνει δουλειά κάτι που δεν του αρέσει ».
Τα σχέδιά σου για το καλοκαίρι;
«Το καλοκαίρι θα είμαι σε μία παράσταση του Φεστιβάλ Αθηνών, θα παιχτεί για κάποιες παραστάσεις στην Αθήνα, θα τελειώσει τον Ιούνιο, την παράσταση θα σκηνοθετήσει ο Μανόλης Μαυροματάκης και λέγεται «Καταστρούπολη», θα παιχθεί στο θέατρο «Πόρτα». Τώρα παίζω στο «Ρινόκερο» του Ιονέσκο στο θέατρο «Θησείο» και θα πάει αυτό μέχρι μετά το Πάσχα. Αυτά είναι τα σχέδια και μετά Ιούλιο-Αύγουστο, κατά πάσα πιθανότητα θα είμαι στη Ρόδο να ξεκουραστώ γιατί το έχω πολύ ανάγκη ».
Γράφει : Κυριακή Πετρίδου
rodiaki.gr
