Δ.ΒΑΓΓΕΛΗΣ (Δ. Σύμβουλος με τη Σ.Ελπίδας.''Φτάνουν πια τα λόγια,τα τριμμένα,τα μάταια λόγια''
Τρίτη, 01 Απρίλιος 2014
<<Φτάνουν πια τα λόγια, τα τριμμένα, τα μάταια λόγια,>>*
ΜΑΡΤΙΟΣ 1996:ΘΑΝΑΤΟΣ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ(αφιέρωμα)
ΜΑΡΤΙΟΣ 2014:ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟΙΚΙΑ ΧΡΕΟΥΣ
Δ.ΒΑΓΓΕΛΗΣ (Δ. Σύμβουλος με τη Σ.Ελπίδας)
http://youtu.be/hoNIcsiuUdk (Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ.)
ΕΓΡΑΨΕ: ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΑ(αποσπάσματα παρακάτω)
……Ω, και να μπορούσανε, λέει, και τα οργανωμένα κράτη να οργανώσουνε μια δημόσια ζωή με νόμους σαν αυτούς που διέπουν το άτομο. Να επιφοιτούσε στα κοινά η ψυχή, και μια διαταγή του Υπουργού Υγείας να ξαπόστελνε στα εργοστάσια επεξεργασίας αποριμμάτων όλες τις πενταροδεκάρες των συμφερόντων, για να βγουν έστω και λίγα γραμμάρια ομορφιάς. Να έπαιρνε πότε πότε η συνεδρίαση του Κοινοβουλίου τις προεκτάσεις που παίρνει ένα δάκρυ όταν διαθλά τις αθλιοτητες όλες κι απομένει να λάμπει σαν μονόπετρο.
….οι ντόπιοι …..στίς κοινωνικές τους σχέσεις, τίς οἰκογενειακές ἀλλά καί τίς ἐπαγγελματικές, συμπεριφέρονται μέ μιάν εὐθύτητα καί μιά ψυχική εὐγένεια, πού μαρτυροῦν κοιτάσματα χρυσοῦ στό προγονικό τους ὑπέδαφος.
῾Η κρίση τους εἶναι καθαρό μαχαίρι. Κόβει τά πράγματα σέ καλά καί κακά, μαῦρα καί ἄσπρα, ὅπως μᾶς τά ’μάθε ἡ μάνα μας. ῎Ετσι ὅμως κι ἐμπλακοῦν στά συνθήματα, πού τούς προσφέρουν μέ τόν δικό τους δόλιο τρόπο οἱ πολιτικές παρατάξεις, ἡ καθαροσύνη αὐτή χάνεται. Καί τά μέν καί τά δέ, εἶναι ὅλα καλά, ἐάν βρίσκονται ἀπό τό μέρος μας, καί ὅλα κακά, ἐάν βρίσκονται ἀπό τό ἄλλο. Δέν ὑπάρχει τρόπος νά χωριστοῦν ἀλλιῶς...
…….Νά μποροῦσαν καί τή σημασία τῶν λαῶν νά τή μετρᾶνε ὄχι ἀπό τό πόσα κεφάλια διαθέτουνε γιά μακέλεμα, ὅπως συμβαίνει στίς ἡμέρες μας, ἀλλά ἀπ’ τό πόση εὐγένεια παράγουν, ἀκόμη καί κάτω ἀπό τίς πιό δυσμενεῖς καί βάναυσες συνθῆκες, ὅπως ὁ δικός μας ὁ λαός στά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας, ὅπου τό παραμικρό κεντητό πουκάμισο, τό πιό φτηνό βαρκάκι, τό πιό ταπεινό ἐκκλησάκι, τό τέμπλο, τό κιούπι, τό χράμι, ὅλα τους ἀποπνέανε μιάν ἀρχοντιά κατά τι ἀνώτερη τῶν Λουδοβίκων.
……Κουράστηκα να τα λέω. Θα 'θελα να μην είχα πια τίποτα να πω, αλλά πώς' που νιώθω να 'μαι ακόμα γεμάτος, φορτωμένος με τόνους ανέμων, τσουβάλια Ιουλίων, καλαθούνες ανθέων... Τα μωβ ξεχειλίζουν. Τα σκούρα μου κόβουν τους αγκώνες. Πολλά γαιώδη μουλιάζουν τα ρούχα μου. Άλλα, ελαφρότερα, γίνονται στοές, ρόπτρα, γεφυράκια, τρούλοι. Ανάγκη να ξεφορτώσω. Πώς όμως. που αυτά πλέον έγιναν στοιχεία του οργανισμού μου;
Έτσι και τ' αδειάσω, έσβησα."
*Α.ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ
