Διάλογος Μυλωνά-Χόνδρου για τις αφηγήσεις του πρώην πρωθυπουργού της Ισπανίας.

Υπάρχουν σοβαρότερα τοπικά θέματα για διάλογο, άλλα προέκυψε και αυτός που δημιούργησε η μεταφορά εκ μέρους μας των σκέψεων του πρώην πρωθυπουργού της Ισπανίας κ. Χ.Λ.Θαπατέρο στο βιβλίο του ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ που προκάλεσε την αντίδραση του συμπολίτη μας κ. Δ. Χόνδρου που μας κατηγορεί για αντι-πασοκ εμπάθεια και αριστερό στραβισμό παρακάμπτοντας την ουσία του σχολίου.
1.Το ερώτημα του σημειώματος μας ήταν ο κοινός προβληματισμός: γιατί η ελληνική σοσιαλιστική πολιτική ηγεσία του 2010 δεν αντελήφθηκε αυτό που ήξερε η σοσιαλιστική ηγεσία της Ισπανίας και η Χριστιανοδημοκρατική ηγεσία της Ιταλίας, για το ποιοι έχουν το πάνω χέρι στην Ευρώπη και μέχρι ποιου σημείου μπορεί να φτάσουν οι εθνικές παραχωρήσεις, ώστε να μην προκληθεί κοινωνική καταστροφή; Δυστυχώς στην χώρα μας λογω της εύκολης πολιτικής διαχείρισης των χρόνων της μεταπολίτευσης, της απο-ιδεολογικοποιησης και του πρακτικισμου, του μιμητισμού και του λαϊκισμού της περιόδου, δεν δημιουργήθηκε μια ηγεσία ικανή να χειρίζεται δύσκολες εθνικές υποθέσεις στην διεθνή σκακιέρα. Στις άλλες χώρες η δημοκρατία λειτουργούσε καλύτερα και τα πρόσωπα κρίνονταν και στην ώρα τους έφευγαν. Εδώ; Σήκωνες μια σημαία (συνήθως ΠΑΣΟΚ) και αυτό ήταν ικανό να σου ανοίξει πολιτικούς και επαγγελματικούς ορίζοντες. Δεν ήταν η συμμετοχή στις κοινωνικές προσπάθειες, η ικανότητα και η ακεραιότητα που σε αναδείκνυε στην πολιτική πυραμίδα αλλά η διαπλοκή, ο συμβιβασμός και τα αμαρτωλά πάρε δώσε. Τι ηγεσία να προκύψει όταν το κόμμα που δεν δουλεύει συλλογικά και δημοκρατικά; Ποια πρόσωπα θα αναδειχτούν όταν δεν υπάρχει κριτική και διάλογος; Προφανώς επικρατούν οι πονηροί, οι συμβιβασμένοι και οι οπορτουνιστές, όπως θα λέγαμε παλαιοτερα.
2.Το καλοκαίρι του 2010 ήμασταν μια παρέα στο ΑΥΡΑ. Κυριαρχούσαν ΠΑΣΟΚ συμπατριώτες που είχαν την τύχη να χειριστούν πολιτικές ευθύνες και να συμμετάσχουν σε ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα. Το ερώτημα ήταν αν μπορούσαμε να πούμε ΟΧΙ στην πρόταση της Ευρώπης για τη ρύθμιση του Ελληνικού χρέους. ''Δεν ξέρετε τι σημαίνει διαπραγμάτευση στην Ευρώπη. Δεν υπάρχει η λογική του ΟΧΙ''! Συμφωνούσαν όλοι τους. Οι λίγοι που λέγαμε τότε ''μπορούμε και πρέπει να πούμε ΟΧΙ'' βρίσκουμε ΤΩΡΑ στα λόγια του Θαπατερο και του Τζούλιο Τρεμόντι μια ΜΑΤΑΙΗ δικαίωση. Υπήρχαν πολιτικές φωνές που έλεγαν ΟΧΙ αλλά ήταν αναξιόπιστες γιατί ήταν της αριστεράς. Υπήρχαν καθιερωμένες επιστημονικές φωνές: Στρίγκλιτς, Κρούγκμαν, Βαρουφακης, Γκαλπραίηθ κλπ που έλεγαν ΟΧΙ και πρότειναν άλλα πράγματα. Αλλά βλέπετε ''το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο είχε το πάνω χέρι'' και τελικά έγινε αυτό που εκείνοι επέλεξαν, γιατί αυτό ήταν το συμφέρον τους και γιατί η εδώ πολιτική ηγεσία δεν ήξερε ότι μπορούσε να πει ΟΧΙ!
3.Για το αν έγιναν σωστοί χειρισμοί, αν υπήρχαν εναλλακτικές λύσεις, για τις ευθύνες και την όλη διαδικασία της μετατροπής του χρέους μας σε τράπεζες και κερδοσκοπικούς ομίλους σε διακρατικό χρέος με Λεόντειες δεσμεύσεις, το βιβλίο του πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ και διορισμένου εκπροσώπου της Χώρας μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ''Πώς και γιατί φτάσαμε στο Μνημόνιο'' Παν. Ρουμελιώτη είναι πολύ διαφωτιστικό, για τι είναι ''εκ των έσω''.
4.Όσο για την ατομική μου ιδεολογία και τις πιθανολογούμενες απόψεις μου περί εθνικής και νομισματικής πολιτικής (αντι-ευρωπαϊστής και αντ-ευρώ) δεν προκυπτουν από το κείμενο μας και δεν έχουν σχέση με την τοπική πραγματικότητα. Είναι προσχηματικές ιδεοληψίες και εν τέλει ανοησίες του κ.Δ.Χ. που τις επαναλαμβάνει για δικούς του λόγους.
5.Ο σχολιασμός του κ. Δ.Χ. γίνεται κατανοητός μόνο ως κείμενο εκπροσώπου τύπου του ΠΑΣΟΚ και όχι ως πολίτη μιας χώρας και ως εργαζόμενου μιας κοινωνίας που περνά μια πολύ δύσκολη περίοδο, εξ αιτίας των κακών πολιτικών επιλογών της ηγεσίας του. Η σημερινή πολιτική περιθωριοποίηση του ΠΑΣΟΚ (ήμουν από τα ιδρυτικά του μέλη στην Θεσσαλονίκη του '74) δεν είναι αποτέλεσμα της αριστερής κριτικής (πόσο μάλλον της δικής μου εμπάθειας!!!) αλλά αποτελεί μια δίκαιη λαϊκή επιλογή ''δια τας πολλάς του αμαρτίας''.
Ν. Μυλωνάς