Συγγνώμη κύριε, για Ελλάδα πάω καλά;
*Γράφει ο Παναγιώτης Βούρος, Διπλωματούχους οικονομολόγος Πανεπιστημίου Αιγαίου
Όταν ο πρώην Δήμαρχος Καλύμνου και συμπατριώτης μου Δημήτρης Διακομιχάλης ύψωσε την ελληνική σημαία (ρίχνοντας και λάδι στη φωτιά) για να επιβεβαιωθεί πως χώρος ελληνικός και κατά συνέπεια τα Ίμια, ανήκουν στην κυριαρχία της πατρίδας- όταν και η ρευστή διπλωματική ισορροπία μεταξύ των δυο χωρών βρισκόταν υπο σκιά πολέμου, τότε άρχισε και η συνεχής προκλητικότητα των Τούρκων με τις εναέριες και ακτοπλοϊκές παραβιάσεις και φυσικά, τις λογικές των μονόπλευρων αναθεωρήσεων των διεθνών συνθηκών.
Η κρίση προϋπήρχε, ναι, θυμηθείτε το '76, το '87, το θλιβερό '96 και μόλις λίγες μέρες πριν- την ένταση στην βραχονησίδα "Ανθρωποφάγος" στους Φούρνους με την διαφορά πως κάποτε, υπήρξε πιο ώριμη και υπεύθυνη πολιτική, ανεξαρτήτου κυβέρνησης, που στηριζόταν στην προστασία των αδιαπραγμάτευτων συμφερόντων του κράτους. Φυσικά υπήρξε πόλωση και φανατισμός και στείρα αντιπολιτευτική γραμμή, φυσικά υπήρξε και οικονομική διαφθορά, αλλά, αν και μικρός, θυμάμαι να μην υπήρξε ποτέ μια τόσο "ελαφρά τη καρδία" εξωτερική πολιτική που παζαρεύεται την αξιοπρέπεια και την ιστορία και την αξιοπιστία της χώρας. Κάτι που δυστυχώς συμβαίνει απροκάλυπτα με την παρούσα "αριστερή" κυβέρνηση εμπαίζοντας παράλληλα με την παιδεία και τους βασικούς πυλώνες των κοινωνικών κεκτημένων. Αποτέλεσμα, να γεννιούνται ανά διαστήματα ακραία κι επικίνδυνα σενάρια ηθικής αλλοίωσης και αποδόμησης των αξιών.
Η ιστορία λοιπόν κατέγραψε την ριψοκίνδυνη και πατριωτική αν θέλετε απόπειρα του Δημήτρη Διακομιχάλη να οριοθετήσει τα ελληνικά σύνορα και να στείλει το προσωπικό του μήνυμα (ως κυβερνητικός κατά κάποιον τρόπο παράγοντας) για την διατήρηση των υπογραφών και τον απαιτούμενο σεβασμό στους κανόνες της εθνικής περιουσίας, μα και η ιστορία πάλι θα είναι αυτή- που θα κρίνει την συνειδητή ή όχι ενέργεια του όταν σήμερα, αποτυπώνεται όπως δείχνει από την κοινή γνώμη θετικά. Το στοίχημα είναι κατά πόσο η τότε απόφαση του Δημάρχου επηρέασε την αντίληψη που είχαμε για την συνύπαρξη και την υποδούλωση.
Στο δια ταύτα λοιπόν, το ερώτημα που γεννιέται και στο τέλος-τέλος αποτελεί την αρχή του κακού είναι, πρέπει να αποδεικνύουμε ή να διαφημίζουμε αν κάτι είναι ελληνικό και μας ανήκει και αν όχι, μπορεί κάποιος να μας το απαγορεύσει; Προσωπικά πιστεύω πως οι πολιτισμένες κοινωνίες συμπεριφέρονται με πολιτισμένους όρους και αρχές, αλλά, επειδή η Τουρκία δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοιες πολυτέλειες, ναι, πλέον, και κάπως προφητικά επιβεβαιώνεται σήμερα ο πρώην Δήμαρχος Καλύμνου, ΠΡΕΠΕΙ να υποστηρίζουμε ότι μας ανήκει γιατί αν δεν το κάνουμε αυτό, κάποιοι άλλοι θρασύτατοι παρανοϊκοί θα το βαφτίσουν χώμα οθωμανικό- και θα το "γκριζάρουν" στην λογική της χούντας και της προπαγάνδας που έχουν μάθει πιστά να υπηρετούν.
Η Τουρκία παραληρεί, περνά στην επίθεση (καί στην αντεπίθεση μαζί-δεν έχει κανένα θέμα) καθημερινά με ύβρεις και προσβολές, και η Ευρώπη μουδιασμένη παρακολουθεί και τυπικά και εννοείται παρεμβαίνει στα λόγια- με αλληλέγγυες διαθέσεις. Και τούτη την κρίσιμη στιγμή, την κρισιμότερη μετά του '96- με αποκορύφωμα το θρίλερ της βραχονησίδας "Ανθρωποφάγος", έχουμε την χειρότερη κυβέρνηση στην χειρότερη συγκυρία. Μια χώρα αποδεκατισμένη, εθνικά διχασμένη, οικονομικά διαλυμένη, και πολιτικά ξεπεσμένη. Και δεν έφτανε αυτό, ήρθε το κερασάκι προ ημερών με την ξεδιάντροπη και θρασύδειλη δήλωση του "ψευτόμαγκα" υπουργού Καμμένου να βάλει χέρι στα παιδιά που ύψωσαν την σημαία στην βραχονησίδα των Φούρνων, υπονοώντας χοντροκομμένα πως κανείς δεν ασκεί εξωτερική πολιτική για τα..αυτονόητα! Πρόκειται, ίσως, για την πιο μίζερη εποχή της πατρίδας, όντας έρμαιο των επιλογών και της ιδεοληψίας των κυβερνώντων.
Μπορεί ο κ.Σημίτης να ευχαρίστησε τους Αμερικανούς για την παρέμβαση αλλά γλύτωσε από μια σύρραξη που μόνος χαμένος θα ήταν ο λαός. Κανείς δεν επιζητά τον πόλεμο ούτε και υπάρχει κερδισμένος απ'αυτό. Αλλά ακόμη και τότε- παρά τις λογικές αντιδράσεις (δεν υπολογίζω βέβαια τους επικριτές εκ του ασφαλούς), η Ελλάδα δεν βρέθηκε στην καμία των περιπτώσεων σε τέτοιο σημείο καμπής που βρίσκεται σήμερα. Αντιθέτως, καλώς ή κακώς, υπήρξε άριστη διπλωματική συνεργασία και συμμαχία (όταν τώρα βρισκόμαστε σε στρατηγική απομόνωση) που απέτρεψε μια ολέθρια ενδεχομένως κατάσταση. Ναι, θίχτηκε ο πατριωτισμός μας, όμως κερδίσαμε την Ειρήνη την δυσκολότερη στιγμή. Σε μια λογική απόφαση κάτι θα χάσεις, και κάτι θα κερδίσεις.
Έρχομαι στο σήμερα για να κλείσω, δεν μας αξίζει ούτε.."να την πάρει ο αέρας", του Πάγκαλου, ούτε και να είμαστε.. "υπεύθυνοι των πράξεων", του Καμμένου, για να φοβόμαστε να δηλώνουμε Έλληνες στην Ελλάδα. Μπορεί να πέρασε η πατρίδα μας διαχρονικά- κύματα πολλά με την γείτονα χώρα, αλλά ποτέ δεν μας ανάγκασε το ίδιο το ελληνικό κράτος να απαρνηθούμε την εθνική μας ταυτότητα. Η συνείδηση έμεινε και θα παραμείνει ακμαιότατη και ζωντανή γιατί αυτό μας ξεχωρίζει, γιατί αυτό δεν θα πεθάνει ποτέ και αυτό δεν θέλουν να αποδεχτούν. Γιατί συνεχίζουμε και ψαρεύουμε στα Ίμια, συνεχίζουμε και διαδηλώνουμε για την Μακεδονία, συνεχίζουμε και κρατάμε την πίστη μας και το ελληνικό σχολειό ψηλά! Έστω και έτσι, έστω και σε θολά νερά. Αυτό βλέπετε δεν σβήνει ούτε με μνημόνια ούτε με αριστερές νοοτροπίες, αυτό είναι Ελλάδα. Και είναι κρίμα και ντροπή πραγματικά να φεύγουν νέοι άνθρωποι στο καθήκον της αναχαίτισης για τα βίτσια του σουλτάνου- να κρατούνται αιχμάλωτοι Έλληνες στρατιώτες και να περνούν φρεγάτες από την Κόρινθο για καφέ, και να πιστεύουμε ακόμη πως ο Αλέξης, είναι ο κατάλληλος άνθρωπος την κατάλληλη στιγμή. Τί άλλο άραγε περιμένουμε;
Γι'αυτό σας λέω αγαπητοί μου, σηκώστε μια σημαία στο σπίτι, στα ψαροκάικα και την εκκλησιά, περήφανα και φωναχτά, μην το απαγορεύσουν και αυτό στο όνομα της πάταξης των "εθνικιστικών" φρονημάτων!!
